top of page

32. Dutch Design Week zoekt naar de grenzen van het mens-zijn


Beeld: Midjourney.

De Dutch Design Week is weer van start in Eindhoven. Ik struinde een dag rond op Strijp-S en zag allerlei moois.


Bijvoorbeeld deze vervreemdende installatie van kunstenaar Mette Sterre. Dit pak is geloof ik onderdeel van het project Seapussy Power Galore, Abcession (If you don't know, you don't grow). Ik verzin het ook niet. Dit bultenpak kan gedragen worden, al werd hij in Eindhoven levenloos tentoongesteld. En dat maakte al indruk. Het lijkt zo uit de zee gekropen in een game als Baldur's Gate 3. De dikke, navelstrengachtige kabels doen denken aan bodyhorror van regisseur David Cronenberg.


Sterre verkent de grenzen van het menselijk lichaam met dit werk. "Haar werk creëert een nieuwe lichaamstaal waarin carnavaleske en folkloristische tradities doorklinken", zo luidt de beschrijving. Ik ben fan.


 

The Poem Booth is een gedichtenschrijver gebaseerd op kunstmatige intelligentie. Je gaat voor een groot scherm staan, de machine maakt een foto en na een paar tellen rolt er een gedicht op maat uit. Elke tekst is uniek.


De installatie is gemaakt door Studio VOUW en is afgestemd door de Belgische dichter Maarten Inghels. Het idee is dat mensen meer gemotiveerd worden om te lezen en schrijven. Op de vloer bleek dit laagdrempelig genoeg en dankzij AI echt tot de verbeelding te spreken; rijen mensen wilden een eigen vers.


Voor mijn vriendin en ik schreef het taalmodel dit gedicht:

Sta daar, jullie twee, in het

flonkerfonkel

Een blauwe bliksem slaat

in, onverwacht

Harten hameren, handen

haken

In het schemerschemer

verzinken jullie zacht.


Een liefdesgedicht. En best een mooie, vind ik. Zie hem in actie:


 

Ben je in Eindhoven, loop dan eens binnen bij de MU Hybrid Art House, waar je TIMELESSTIME kunt bekijken. Dit is een presentatie van MAISON the FAUX, een studio van jonge kunstenaars Joris Suk en Tessa de Boer. Zij specialiseren zich in performance art, mode- en kostuumontwerp en decors en dat komt hier allemaal samen.


In verschillende landschappen vind je bij binnenkomst drie personages. Zij leven in werelden vol stenen, modder, rubber, stro en bloemen. Op gezette tijden pakken ze hun poppen op als levenloze evenbeelden, lopen ze naar het midden van de ruimte en houden ze vervolgens de bezoeker een spiegel voor met expressieve dans.


"Verliezen of winnen we tijd met het verstrijken van de jaren?", willen de makers ons doen denken. "Maakt fysieke aftakeling ons kwetsbaar of is dit juist dé drijfveer om te creëren, filosoferen, te vernietigen...?" Indrukwekkend hoor, beetje creepy ook. Mag je niet missen op deze Dutch Design Week. Laat je overrompelen.

 

Korte foto-impressie:

Tot zover Dutch Design week!

 

We zijn al over de helft van Halloweenmaand oktober. Ik kijk moedig verder naar horrorfilms, dit was de oogst van deze week.


Re-Animator (1985) is een twist op het verhaal van Frankenstein. Herbert West heeft een gifgroen middeltje waarmee hij dode mensen en dieren tot leven kan wekken. Hij probeert dat uit op de kat van zijn huisgenoot en medestudent Dan, die daardoor wordt meegesleurd in de waanzin van West. Het duurt een tijd voordat de film op gang is, al komt dat misschien doordat ik de Integral-versie keek. Die is twintig minuten langer dan de reguliere versie (en ik zou zeggen ook twintig minuten te lang). Ik vond de film nogal wisselend van toon en wat mij betreft is de balans tussen horror en comedy niet geslaagd. Maar tegen het einde wordt de film zo gestoord dat het toch de moeite is om hem helemaal af te kijken. Wel de normale versie dan, die nog geen anderhalf uur duurt.


Poltergeist (1982) is geregisseerd door Tobe Hooper (van The Texas Chain Saw Massacre) maar is nog duidelijker een Steven Spielberg-productie. Want eng is ie niet echt, al scheelt het op het einde weinig. De Spielberg-magie zit 'm in de verwondering en emotie van de hoofdrolspelers. Poltergeist gaat over een meisje dat verdwijnt nadat het in huis begint te spoken. Vervolgens worden er allerlei experts bijgehaald om de klopgeest te verjagen en het meisje terug te vinden. Het verhaal boeit niet altijd, maar de special effects zijn veertig jaar later nog steeds fantastisch.


Talk To Me verscheen dit jaar in Nederland. Deze Australische film is gemaakt door twee YouTubers en gaat duidelijk over Gen Z. Een groep jongeren is in het bezit van een hand, waarmee je in contact komt met geesten van overleden personen. De 'party trick' is dat de geesten je lichaam kunnen overnemen. De jongeren die dit toelaten ondergaan een soort drugstrip, de rest van de aanwezigen filmt voor de socials. Het enige is: je mag een geest niet langer dan anderhalve minuut toelaten, anders kom je er misschien niet meer vanaf. Dat gaat natuurlijk hartstikke fout. En dat wordt freaky in beeld gebracht. De film vliegt allerlei kanten op en wordt vrij naar. Vooral een pluim voor het gebruik van praktische effecten, want dat blijft voelbaar eng.


 
PS.

De Volkskrant onderzoekt beweringen van hoogleraar Rob de Wijk, die al jaren volhoudt dat hij als een van de weinigen wist waar Osama bin Laden zich schuilhield. Geen idee waarom, maar ik heb er wel van genoten. 'Waarom zouden ze er een professor uit Nederland bij betrekken?'

 

Erik Wernquist animeerde ooit de irritante Crazy Frog (de ringtone komt trouwens een paar keer voorbij in Talk To Me en misschien is dat wel de echte horror). Nu maakt hij heel andere dingen. In zijn nieuwste korte film neemt hij je mee op een cruise door het heelal. Hele andere koek, smaakt ook beter.


 

Het bijna complete archief van Whole Earth Catalog staat online. Wired noemt de publicatie 'het proto-blog'. Je vindt er een enorme collectie van uitgebreide reviews, tips, essays en artikelen. Uit Wired: "De catalogus had een grote invloed op het gedachtegoed van Silicon Valley en er wordt beweerd dat het de ideeën van de huidige startup-cultuur heeft aangewakkerd. Steve Jobs verwees naar de Whole Earth Catalog in een toespraak aan de Stanford Universiteit in 2005, waarin hij de publicatie vergeleek met Google voordat Google bestond."

 

Het is 2023 en The Rolling Stones hebben, voor het eerst in achttien jaar, een nieuw album: Hackney Diamonds. Het zou wat onrealistisch zijn om te verwachten dat er een nieuwe Satisfaction of Paint It, Black op staat. Dat is ook niet zo. Het is wel gewoon een meer dan degelijke rockplaat met een paar vette gitaarriffs. Grote kans dat dit echt hun laatste album is, ze kunnen waarschijnlijk niet nog eens achttien jaar wachten. Als je ziet dat de laatste twee nummers Sweet Sounds of Heaven en Rolling Stone Blues heten, is de cirkel helemaal rond.

 

Ik speel Super Mario Wonder en kan alleen maar glimlachen. Het is typisch Mario en toch zet de game alles waar je bekend mee bent letterlijk op zijn kop. Toen ik voor het eerst een geheim ontdekte wat zat verscholen in een hoekje van de overwereld, was ik weer helemaal verkocht. Een feest om te spelen.


 

Ik heb Killers of the Flower Moon nog niet gezien, maar ik geniet enorm van het TikTok-fenomeen dat Martin Scorsese (80 jaar) is geworden. Hij verschijnt regelmatig in filmpjes van zijn dochter Francesca (23 jaar) en daarmee maakt de regisseur zich nu ook enorm geliefd bij de jongere generaties. In de video's probeert hij in te vullen wat Gen Z-woorden betekenen en laat hij hond Oscar op auditie komen. Serierecensent Thijs Schrik schreef deze week op NRC een column over Scorsese als TikTok-icoon.

 

Je las mijn weblog van 16 tot en met 22 oktober. Abonneer je op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

Comments


bottom of page