"ChatGPT kan schrijven dat het blij is om je te zien, maar één ding is zeker: ChatGPT is niet blij om je te zien." Dat schrijft sciencefictionauteur Ted Chiang (die met een kort verhaal de basis legde voor de film Arrival) in The New Yorker. De kunde van AI om woorden achter elkaar te zetten heeft geen betekenis, want die betekenis zit in de intentie om iets te communiceren.
AI voelt niets en weet niets, dat is wel bekend. Het kan geen moeite doen. En dat is aantrekkelijk voor mensen die ook geen moeite willen doen, maar wel iets willen maken. "Je best doen om te schrijven garandeert geen werk wat het lezen waard is, maar waardevol werk kan niet zonder inzet gemaakt worden", betoogt Chiang.
De schrijver noemt generatieve AI fundamenteel ontmenselijkende technologie, omdat het ons als minder behandelt dan wat we zijn: "makers en waarnemers van betekenis".
Ik keek deze week een video van Eddy Burback, die in humoristische essays commentaar levert op de impact van tech op de maatschappij. In de video geeft Burback toe aan de techbedrijven die met AI-toepassingen adverteren en probeert hij onder meer zelfrijdende taxi’s en plaatjesgeneratoren.
In een reclame van Meta laat een jongen aan een oude man zien hoe de wijk Little Italy er vroeger uitzag door AI een plaatje te laten verzinnen. Een interpretatie van de werkelijkheid. "Als je een foto zoekt van een bestaande tijd in de geschiedenis", zegt Burback. "Dan moet je vooral geen AI gebruiken." In het filmpje is de man alsnog blij verrast met de verzonnen buurt uit zijn jeugd: "Daar is het!"
Het lijkt allemaal zo makkelijk en mooi, de belofte dat we AI kunnen gebruiken om ons werk makkelijker te maken. Om misschien zelfs werk uit handen te nemen, zodat we tijd overhouden voor belangrijkere of leuke dingen. Maar wie zegt dat we niet als zombies naast onze AI-plaatsvervangers gaan zitten om te controleren of alles wel goed gaat? Dat is niet belangrijker (en al helemaal niet leuker).
"We hebben ons geld, onze tijd en onze aandacht afgestaan", besluit Burback. "Dat was niet genoeg. Nu worden bestolen van onze ideeën. Als het verkooppraatje van AI is dat het alles pakt wat van ons is, dat vermengt tot een grijze brij en het dan teruggeeft aan ons, dan koop ik het niet."
Tijdmachines bestaan, ze zijn klein en liggen op zolder onder een laagje stof. Ik steek de stekker van mijn iPod nano (vijfde generatie, 2009) in het stopcontact. Het schermpje waar ik jaren geleden dagelijks naar keek, licht op. Onder het menu schuift een carrousel van albums die op het apparaat staan voorbij. Wat luisterde ik voordat Spotify bestond? Ik herken de hoes van Humbug, van Tempest, van Innerspeaker. Arctic Monkeys, Bob Dylan, Tame Impala. Mijn muzieksmaak is niet zoveel veranderd.
Ik scroll door de lijst met artiesten. Af en toe duikt er een bijna vergeten album op. Down the Way van Angus & Julia Stone, daar ben ik een tijdje aan verslingerd geweest. En het album van Danger Mouse and Sparklehorse waarop The Flaming Lips, David Lynch én Julian Casablancas meedoen. Hoe het met Sparklehorse is afgelopen is helaas bekend, maar wat doet Danger Mouse eigenlijk nog? Nog eentje: Transfiguration of Vincent van M. Ward. Met dat prachtige nummer Vincent O'Brien, dat zo begint:
He only sings when he's sad And he's sad all the time, so he sings the whole night through Yeah, he sings in the daytime, too
Wonderlijk hoe je weken aan een stuk totaal verslingerd bent aan muziek, om het daarna ruim tien jaar te negeren. Maar oude liefdes roesten niet, al denk je er na verloop van tijd minder aan. Ik neem me voor om M. Ward weer eens te draaien. Niet op mijn iPod, want de geripte mp3'tjes zijn van abominabele kwaliteit, bizar dat ik vroeger niet over viel. En daarbij is de batterij van de iPod overleden; binnen vijf minuten is hij leeg.
Voor het eerst in vijf jaar is er een nieuwe plaat van Nick Cave and the Bad Seeds: Wild God. Van tevoren had Cave al gezegd dat het een vreugdevol album zou worden. Dat is dus niet hetzelfde als vrolijk. De geest van Ghosteen (no pun intended) waart ook op Wild God nog rond, al vind ik het nieuwe werk lichter verteerbaar. Je hoort af en toe weer eens een beat. Ghosteen klonk bijna als een verzameling donkere, elektronische soundscapes. Nu klinken de liedjes weer vaker als liedjes.
Rondom het verschijnen van Wild God verschijnen veel interviews met Cave. Ze gaan de afgelopen jaren altijd over dezelfde thema's: rouw, religie en liefde. Cave heeft daar mooie en verrassende ideeën over. Die beschrijft hij ook in zijn boek Faith, Hope and Carnage. In zijn online brievenrubriek Red Hand Files ontpopte Cave zich de laatste jaren tot raadgever, mensen vertrouwen hem hun diepste problemen toe. Zijn concerten werden bijna religieuze bezoeken.
Voor hem zijn zijn nummers altijd religieus geweest, zegt hij in een interview met de Volkskrant. "Ik vind het ook leuk om ze zo te noemen, want het jaagt mensen schrik aan. En ik wil op mijn eigen manier de religieuze ervaring weer in ere herstellen."
Wild God gaat van het kosmische naar het religieuze en uiteindelijk naar het diep menselijke, zegt Cave. Hij worstelt elke dag met zijn demonen. Maar zelfs de grote rockster vindt geruststelling. "Toen Susie wakker werd van haar middagdutje draaide ze zich naar me en zei: alles komt goed, maak je geen zorgen."
PS.
Elon Musk schreef twee jaar geleden: "Als Twitter het vertrouwen van het publiek wil verdienen, moet het politiek neutraal zijn, wat betekent dat het uiterst rechts en uiterst links gelijkwaardig tegen de haren instrijkt". Twee jaar later liggen de zaken wat anders. X is een pro-Trump-machine geworden, schrijft CNN's Donie O'Sullivan. En hij draait op volle toeren, onder leiding van Musk zelf.
Schrijver Warren Ellis (van onder meer comicreeks Transmetropolitan en Netflix-serie Castlevania) heeft een audiodrama/hoorspel gemaakt. The Department of Midnight bestaat uit zes afleveringen, waarvan er nu drie zijn verschenen. In elke aflevering volg je de no-nonsense wetenschapper John Carnack die een zaak oplost. Het heeft altijd een sciencefiction- en horrorelement, een beetje zoals The Twilight Zone en The X-Files. Fijne afwisseling in je podcastapp.
One Million Checkboxes was een online experiment met een miljoen vakjes die mensen overal ter wereld aan en uit konden vinken. Ze zijn inmiddels allemaal aangevinkt en na twee weken stopte het experiment. Achter deze geinige website zit een mooi verhaal. Maker Nolen Royalty vertelt dat hij in de broncode plotseling vreemde urls vond. Iemand probeerde hem geheime binaire berichten te sturen. Via een vinkjessite. Wat?! Dit is ge-wel-dig.
Je las mijn weblog van 2 tot en met 8 september 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
