I.
Fotograaf en blogger Craig Mod trekt in 2021 zijn schoenen aan en begint aan een wandeltocht van bijna 500 kilometer over het Japanse schiereiland Kii. Mensen die Mod kennen, weten dat dit is wat hij doet: gigantische afstanden lopen en daarbij jaloersmakend mooie teksten en beelden maken.
In zijn boek Things Become Other Things schrijft hij daar zelf over: "Ik fotografeer mensen die ik ontmoet, de dingen die ik zie, de banaliteit van het leven. Ik dicteer mijn observaties en gedachten in een geluidsopname, praat tegen mezelf als de tassenvrouw die door onze buitenwijken zwierf, die langs onze huizen liep. Elke avond kost het me drie of vier of vijf uur om de foto's te sorteren, mijn notities op te stellen, de was te doen, te praten met pensionhouders, een archief aan te leggen. Waar blijft het allemaal? Hier, je houdt het nu vast."
Het boek is een verzameling vignetten van Mods belevenissen in Japan, zijn schrijven is gericht aan jeugdvriend Bryan, die op jonge leeftijd omkwam. Wandelen is nu eenmaal meditatief en reflectief van aard en daarmee een perfecte bezigheid om herinneringen op te halen en te verwerken. De ondertitel 'a walking memoir' is goed gekozen. Mod neemt je namelijk niet alleen mee over het schiereiland, maar vertelt ook veel over zichzelf.
Dat doet hij nietsontziend, zonder opsmuk. Een van de mooiste scènes in het boek gaat over hoe hij als kind altijd het aanbod van zijn opa afsloeg om samen te wandelen. Hij vroeg het elke keer, maar nooit ging Mod mee. Angst, schrijft hij, dat is wat hem ervan weerhield om zijn opa dat plezier te gunnen. Veel later in zijn leven bezoekt Mod zijn grootvader weer, ze eten in een restaurant en in de auto terug naar huis pakt Mod zijn hand. "Later, weer thuis, hoorde ik het hem aan mijn moeder vertellen, Craig hield mijn hand vast. Hij huilde. Dit domme ding, de hand vasthouden van een oude man. Ik wist dat hij er snel niet meer zou zijn (en dat was zo)."
Het wordt gaandeweg wel duidelijk dat Mod niet in de makkelijkste buurt opgroeide. Dat het niet zo vanzelfsprekend is dat hij heeft bereikt wat hij heeft bereikt. In een bijzinnetje beschrijft hij hoe je jeugdvrienden verliest, hoe wegen scheiden; de ene leidt naar geluk, de ander naar de afgrond. Mod neemt de ruimte voor dit soort thema's, maar wisselt die af met fart-jokes en luchtige ontmoetingen, waardoor het geen zwaar boek wordt.
Things Become Other Things is een genot, al was het maar vanwege dit soort zinnen: "The meat machine my consciousness inhabits feels well-oiled, irrepressible, and unyielding to these puny mountains." En dan heb ik het nog niet eens gehad over de prachtige zwart-witfoto's die het boek rijk is.
II.
Achterin zijn boek schrijft Craig Mod trouwens over de lettertypes die hij in zijn boek gebruikt. Daar word ik blij van. Rob van Barneveld doet dat ook in zijn nieuwe boekje De Gouden Poes, dat ik zaterdag bij hem kocht tijdens de Utrechtse MUS. Achterin staat een korte making of waarin hij beschrijft welke pennen en potloden hij gebruikte. Van Barneveld dwingt zichzelf de laatste tijd vaker om analoog te tekenen. "Ik heb mijn iPad weggedaan om mezelf ertoe te dwingen", zegt hij.
De Gouden Poes is een kinderboekenstripalbum dat zich afspeelt in Utrecht, over een tovenaar die samen met zijn poes in de Dom woont. Een kaboutertje stoot een potje met toverdrank om (altijd weer die kaboutertjes) en daardoor verandert de poes in goud, waarna hij avonturen beleeft in de stad. Lekker droogkomisch verteld en heel mooi small press uitgegeven.
Op dezelfde Utrechtse MUS kocht ik het nieuwe boekje van Bob op 't Land: De Allerbeste Baby Aller Tijden, over de geboorte van zijn eerste kind. Ik vind Op 't Land een van de grootste striptalenten van Nederland, met een volledig eigen stijl (en nu pas voor het eerste een boekje bij een uitgever). Zijn zelf uitgegeven autobiografische stripreeks Plumbum is ook geweldig. Het eerste nummer gaat over een bijbaantje bij een tankstation; een heel humoristisch en eigen verhaal.
In dat nummer staat ook een pagina die hij als ode aan Marvel-legende Jack Kirby tekende. Op 't Land is groot fan van het werk dat Kirby voor Fantastic Four maakte. "Sommige van zijn panelen zijn bijna abstracte kunst", vertelt hij. Een nieuw deel van Plumbum verschijnt (hopelijk, onder voorbehoud) eind van dit jaar.
III.
Op streamingdienst Mubi zijn sinds deze week drie seizoenen van mijn geliefde serie Twin Peaks te zien. Alleen de film Fire Walk With Me, die het tweede seizoen en het derde (The Return) aan elkaar lijmt, ontbreekt helaas. Ook op andere diensten.
Er waaide de afgelopen dagen sowieso weer wat wind door het Twin Peaks-universum, omdat medebedenker Mark Frost in een aantal interviews verscheen. Tegen NME vertelde hij dat hij en David Lynch gesprekken voerden over een nieuw vervolg op de serie. Niet dat er al iets op papier stond en Frost zette niet door omdat de gezondheid van Lynch achteruit ging. "Maar het hing in de lucht", zegt Frost.
Met het overlijden van Lynch is overigens niet gezegd dat er helemaal niets nieuws meer verschijnt rondom Twin Peaks. "Wie weet?", zegt Frost tegen The Sunday Times. "Ik kan me niet voorstellen dat ik de show zonder hem zou doen, maar misschien zijn er andere manieren."
Frost schreef al twee prachtig uitgegeven boeken over Twin Peaks, dus een nieuw boek zou logisch zijn. "Ik denk er zeker over na", zegt hij tegen The Standard. "Maar ik wil het op een respectvolle manier doen, nu David er niet meer is. Ik ga niet zomaar doen wat ik wil, we hebben bepaalde grenzen gesteld voor wat wel en niet kan."
PS.
De geweldige documentaire The Settlers van Louis Theroux staat op NPO Start. Daarin reist Theroux terug naar de Westelijke Jordaanoever om Israëlische kolonisten op te zoeken en hen te spreken over hun plannen om naar Gaza te vertrekken. Een groep mensen kijkt naar de smeulende resten van een platgebombardeerd stuk land terwijl ze overleggen om daar hun huizen te bouwen. Theroux kan dit soort films maken als geen ander. Laat de waanzin zichzelf maar verklaren. De documentaire heeft een perfect einde met een metafoor die zowat (de ongelijkheid van) het hele conflict samenvat.
Hideo Kojima dacht toen hij serieus werd getroffen door het coronavirus dat hij nooit meer games zou kunnen maken. Maar hij herstelde en deze maand verschijnt zijn nieuwste spel: Death Stranding 2. Daar kijk ik naar uit. Kojima is een van mijn favoriete gamemakers, vooral dankzij de Metal Gear Solid-serie, maar ook de eerste Death Stranding wist me uiteindelijk te overtuigen.
Dit interview met GQ is heerlijk. Het gaat over kunst, film en over opvolging. Hoewel: "Ik zal het stokje niet overdragen. Ik vermorzel het stokje liever… [Lacht.] Ik hoef 'Hideo Kojima' niet aan iemand anders te geven. Als ik het stokje overdraag aan mijn werknemers en hen vertel dezelfde dingen te maken als ik doe, zal het bedrijf niet succesvol zijn en failliet gaan."
Bauhaus Clock is een Mac-screensaver die 19 dollar kost, maar dan heb je wel een fraaie klok op je scherm.
Ik bezocht een optreden van Cat Power, die in TivoliVredenburg het beroemde concert van Bob Dylan uit 1966 speelde, waarbij hij na een akoestische set 'elektrisch ging'. Na afloop hoorde ik twee mensen tegen elkaar zeggen dat ze de eerste helft "heel goed" vonden, maar de tweede "bar slecht". Mooi dat dit optreden nog precies dezelfde emoties oproept als zeventig jaar geleden, toen Dylan hetzelfde meemaakte. De ironie ontging dat duo volledig. (Ik heb genoten!)
Nieuw album van David Byrne op komst. Who is the Sky? verschijnt op 5 september. Everybody Laughs is de eerste single en die klinkt lekker vrolijk. Op 15 en 16 februari speelt Byrne in AFAS Live.
Je las blog №118, geschreven in de week van 9 juni tot en met 15 juni 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.