Seven Samurai bestaat 70 jaar. Dat wordt gevierd met een 4K-restauratie van de film, die internationaal al in enkele bioscopen te zien was. Ik hoop dat er Nederlandse filmhuizen zijn (toch op zijn minst EYE) die een zaal 3,5 uur lang kunnen openstellen voor deze klassieker.
Sinds Peter Bogert er afgelopen mei in zijn filmnieuwsbrief over schreef, had ik al zin om Seven Samurai weer eens te kijken. Dat was een tijd geleden, maar het was in mijn tienerjaren absoluut een van de films die me omverbliezen en mijn liefde voor het medium aanwakkerde. Nadat ik er een vrije zaterdagmiddag mee heb doorgebracht kom ik weer tot dezelfde conclusie: Seven Samurai blijft een van de beste films ooit gemaakt.
De film gaat over een klein dorpje met arme boeren. Bandieten hebben het op hun oogst voorzien en dreigen de boeren te overvallen zodra de boel van het land is gehaald. Omdat de boeren dan alles verliezen, gaan ze op zoek naar hulp. En daarvoor moet een team van zeven samoeraikrijgers worden samengesteld die hen voor een habbekrats willen helpen. Voordat je het weet word je als kijker meegesleurd in een groots verhaal dat vakkundig klein verteld wordt door meesterregisseur Akira Kurosawa.
Twee dingen vielen me dit keer op. Ten eerste leeft alles in deze film: niet alleen de personages, maar ook de cameravoering en de omgeving. Zelfs de wind is bezield. Ten tweede dacht ik altijd dat de zeven ronin de grote helden waren van dit verhaal. In zekere zin zijn ze dat natuurlijk. Maar je kunt je afvragen over wie Kambei Shimada het heeft als hij zegt: "Wij hebben dit gevecht uiteindelijk weer verloren": de gesneuvelden of de overgeblevenen? In films van Kurosawa wordt de nutteloosheid van oorlogsvoering vaak aangestipt. Een samoerai leeft voor de strijd, wat blijft over om voor te leven als de strijd erop zit?
Als fotografieliefhebber met een iPhone ben ik al jaren fan van Halide. De camera-app geeft je meer controle over wat je vastlegt. Met de standaardcamera van de telefoon gaat er automatisch een magische Apple-bewerking overheen, die oneffenheden corrigeert. Daardoor heb je bijvoorbeeld minder last van tegenlicht. De software maakt fel licht minder fel en krikt het licht in de schaduwen juist omhoog.
De makers van Halide zijn slim, ook in hun marketing. In een tijd waarin elke andere app kunstmatige intelligentie toevoegt, kiest Halide voor het tegenovergestelde met Proces Zero. De simpele uitleg is dat die functie alle algoritmische bewerkingen uitschakelt die de camera-app van Apple automatisch uitvoert. The Anti-Intelligent Camera.
"De algoritmes van de iPhone werden in de loop der jaren steeds geraffineerder", schrijven de ontwikkelaars. "Maar we denken dat onze aanpak de enige betrouwbare manier is om gebruikers totale controle te bieden over de sluitertijd en andere belichtingsinstellingen."
Er zijn wel wat beperkingen. Want met de functie blijft alleen de 12 megapixel-resolutie over en er ontstaat wat meer ruis in de foto's. Juist in die beperking ontstaat de ruimte voor schoonheid.
In The Late Night Show gaan Nick Cave en Stephen Colbert 22 minuten (waar zie je dat nog) in gesprek over onder meer de impact van muziek, samenwerken met Johnny Cash en omgaan met verlies.
Cave is gevraagd een tekst voor te lezen van zijn Q&A-nieuwsbrief The Red Hand Files. Hij leest de vraag van een fan - of hij nog vertrouwen heeft in de mensheid - en komt met een prachtig antwoord. "It took a devastation to understand the idea of mortal value, and it took a devastation to find hope." Het volledige interview staat op YouTube.
Hij was 88 jaar en een tijdje ziek, maar toch schrijf ik wat bedroefd over het overlijden van acteur Alain Delon. Le Samouraï is een van mijn favoriete films. Delon speelt de eenzame huurling Jef, die in een lange jas door een regenachtig beige-blauw Parijs laveert. Die heldere ogen, een van de knapste acteurs van het witte doek. De definitie van 'cool'. Het privéleven van Delon vormde altijd een smet op zijn carrière, onder meer vanwege zijn banden met de onderwereld, vrouwonvriendelijke uitspraken en geweld. Toch ontving hij in 2019 een terechte ere-Palm op filmfestival Cannes voor de films die hij maakte. Festivaldirecteur Thierry Frémaux wilde van de kritiek niets weten: "Het is een oeuvreprijs, geen Nobelprijs voor de vrede".
Op Volkskrant staat een mooi in memoriam. 'Mooi als een god', politieke provocateur; als acteur bleef Alain Delon (1935-2024) altijd onpeilbaar.
Ik weet de Lowlands-FOMO prima buiten de deur te houden, maar het scheelde weinig toen ik naar de 3voor12-registratie van James Blake keek. Hij stond op Lowlands als vervanging voor The Smile, van wie hij naar eigen zeggen groot fan is. Dat is hij blijkbaar ook van die andere band van Thom Yorke en Jonny Greenwood. Want hij speelde een prachtige Radiohead-cover. De Lowlands-opname staat (nog) niet online, maar James doet 'm blijkbaar vaker, zo ook hier in Barcelona.
De onvolprezen HBO-serie How to with John Wilson is genomineerd voor twee Emmy Awards. En hoewel het derde seizoen het laatste seizoen was, heeft Wilson toch nog een mini-aflevering gemaakt voor zijn Instagram-pagina: How to win an Emmy. Waarin hij langs gaat bij Michael Imperioli (Christopher in The Sopranos), die zijn zwaar gehavende Emmy laat zien.
Ik speel Rise of the Ronin, want ik had zin in een samoeraigame na Seven Samurai. Rise of the Ronin speelt zich later af, in 1863. Op het moment dat er schepen uit het westen arriveren en Japan langzaamaan wordt opengesteld. Daar is niet iedereen het mee eens en tegen de achtergrond van die politieke onrust speelt de game zich af. Het verhaal is nogal droog (zelfs wat saai) verteld, maar ik vermaak me prima met het afvinken van allerlei taken en submissies. Met name dankzij het op timing gebaseerde vechtsysteem, dat speelt heerlijk.
Ik lees Moonbound, het nieuwste boek van Robin Sloan. Zijn scifi-fantasy-epos bevalt me tot nu toe enorm. Sloan is een heerlijke schrijver, die een warme deken over je heen drapeert en je meesleept in een groots avontuur van een jongen in een wereld met tovenaars en pratende zwaarden.
Naomi kijkt bij Offlimits naar de heftigste beelden van het internet, zodat jij ze niet hoeft te zien. Ik mocht langskomen voor een interview.
Ga er even goed voor zitten en lees de speech van Cory Doctorow op hackersbijeenkomst Defcon 32 in Las Vegas, die zo begint:
What the fuck happened to the old, good internet? I mean, sure, our bosses were a little surveillance-happy, and they were usually up for sharing their data with the NSA, and whenever there was a tossup between user security and growth, it was always YOLO time. But Google Search used to work. Facebook used to show you posts from people you followed. Uber used to be cheaper than a taxi and pay the driver more than a cabbie made. Amazon used to sell products, not Shein-grade self-destructing dropshipped garbage from all-consonant brands. Apple used to defend your privacy, rather than spying on you with your no-modifications-allowed Iphone. There was a time when you searching for an album on Spotify would get you that album – not a playlist of insipid AI-generated covers with the same name and art. Microsoft used to sell you software – sure, it was buggy – but now they just let you access apps in the cloud, so they can watch how you use those apps and strip the features you use the most out of the basic tier and turn them into an upcharge. What – and I cannot stress this enough – the fuck happened?!
* Vrij naar Willem - Voor wat je lief is.
Je las mijn weblog van 12 tot en met 18 augustus 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
