top of page
ree
Beeld: Midjourney.

The Smile is een project van Radiohead-leden Thom Yorke en Jonny Greenwood, samen met jazzdrummer Tom Skinner. Deze week verscheen hun tweede album: Wall of Eyes.


Daaraan voorafgaand waren er in achttien bioscopen ter wereld speciale evenementen waar je alvast in surround sound naar het album kon luisteren. In het EYE Filmmuseum in Amsterdam was ook zo’n avond.


Er was een volledig programma. Niet alleen kregen we Wall of Eyes te horen, ook werd de nieuwe video voor het nummer Friend of a Friend getoond. Die is geweldig. Een klas met verveelde kinderen die voor een optreden van The Smile wordt gezet. Ironisch om daar in een bioscoop naar te kijken die vol zit met mensen die, bij wijze van spreken, een moord zouden doen voor zo’n privéconcert.



De clip is geregisseerd door Paul Thomas Anderson, die een paar van mijn favoriete films maakte, zoals The Master en There Will Be Blood. Hij verzorgt vaker video’s voor projecten van Thom Yorke. Die waren ook te zien in EYE. Zoals de video van Radiohead-nummer Daydreaming. Of de korte film Anima, die op Netflix staat, maar die in een bioscoopzaal weer een heel nieuwe beleving was. Het einde blijft me raken. Dan klinkt Dawn Chorus, een van Yorke's mooiste. Een nummer over gemiste kansen en keuzes in het verleden. Over nooit spijt hebben. Laat je niet ontmoedigen, hoe donker de nacht ook is, in de ochtend wordt het altijd weer licht.


Het is een thema wat blijkbaar de mooiste nummers voortbrengt. Spinvis snijdt hetzelfde onderwerp aan in De Grote Zon:

Het heeft hier flink gestormd vannacht Maar het klaart al op Je hoort de vogels weer Je ruikt de regen nog [...] Ik zie ik zie wat jij niet ziet Het is oranjerood en het komt ons tegemoet En alles is nu goed Alles is oké Alles is oké

Terug naar Wall of Eyes, want ik dwaal af. Tijdens het filmevenement hoorden we alle acht nummers, terwijl op het scherm de kunstwerken van Yorke en Stanley Donwood met animaties tot leven kwamen. Die staan nu trouwens op YouTube. Na het tweede nummer, Teleharmonic, was ik al geneigd om te applaudisseren in de aandachtig luisterende zaal. Het nummer is anders dan alles wat Yorke en Greenwood eerder maakten, zonder compleet te vervreemden. Het blijft knap dat er na decennia aan samenwerken nog zoveel nieuws in het vat zit.


De nummers op Wall of Eyes zijn weer zo gelaagd dat ze tijdens een eerste luisterbeurt nogal kunnen overweldigen. De ene keer luister je naar ingetogen falsetto van Yorke en aanzwellende strijkers als op een filmsoundtrack, dan weer naar nerveuze gitaarsecties. Vaak wisselen de composities ook nog eens binnen hetzelfde nummer. Naast Teleharmonic zijn mijn favoriete nummers op dit moment Friend of a Friend, I Quit, Bending Hectic en You Know Me!


Op het tweede album lijken de drie bandleden hun draai echt te hebben gevonden. De muziek klinkt iets minder als Radiohead en iets meer als The Smile. Dat maakt van Wall of Eyes een evenwichtigere plaat dan de vorige, waarop nog een aantal restjes van Radiohead opdoken. Skrting on the Surface speelde Radiohead bijvoorbeeld ruim tien jaar geleden al live.


Na de acht reguliere nummers van de plaat werden we in de bioscoop getrakteerd op een bonustrack. Die schijnt Tiptoe te heten maar is niet uitgebracht op Wall of Eyes. Stiekeme opnames van fans in de bioscopen worden steeds van YouTube verwijderd, maar op Reddit is een flard te horen.


Laat me weten wat je van Wall of Eyes vindt! Voor mij was dit een feestweek.



Apple gooit zijn doorgaans hermetisch gesloten ecosysteem een stukje open. Onder dwang van de Europese Unie weliswaar. Brussel komt met strengere regels waardoor grote techbedrijven meer ruimte moeten bieden aan concurrenten voor een gelijker speelveld. Zo wordt de macht van Big Tech teruggedrongen.


Apple zorgt er daarom voor dat je straks ook apps buiten de officiële App Store kunt downloaden en installeren. Dat kon al jaren op Android-telefoon, maar was echt een no-go bij Apple. Uit alles in de aankondiging voor deze verandering klonk dan ook door dat het bedrijf dit niet uit eigen beweging doet. Volgens Apple zorgt dit namelijk voor een groter risico op misbruik van iOS-apparaten. Apps in de App Store worden door Apple gecontroleerd, zodat ze veilig en virusvrij zijn. Dat wordt moeilijker als apps met een omweg worden geïnstalleerd.


Al zegt het bedrijf wel andere veiligheidsmaatregelen te hebben getroffen. Zo worden apps na een download altijd nog op de iPhone of iPad zelf gescand. Als er malware wordt ontdekt, zijn de apps niet te openen.


Er zit wel een addertje onder het gras. Ontwikkelaars betalen straks onder de nieuwe regels een halve euro per jaarlijkse installatie van de app, als die meer dan een miljoen gebruikers heeft. Bedrijven als Spotify en Epic hebben al aangegeven het daar niet mee eens te zijn. Dit gaat namelijk alsnog flink in de papieren lopen. Al is er ook goed nieuws voor deze diensten. Zij kunnen straks kiezen voor eigen betaalopties, zodat ze geen commissie meer aan Apple hoeven afdragen. En hierdoor kan Fortnite weer terugkeren op iPhones. De game werd door Apple geblokkeerd toen Epic een paar jaar geleden op eigen houtje een betaalsysteem inbracht, wat destijds nog tegen de regels was.


Hoe dan ook, deze tegemoetkoming van Apple aan Brussel krijgt waarschijnlijk nog wel een staartje. De Europese Commissie zal zich ongetwijfeld over de nieuwe regels buigen zodra de nieuwe wetgeving in maart ingaat.


Masters of the Air is begonnen op Apple TV+. Het is de afsluitende serie in de oorlogstrilogie geproduceerd door Steven Spielberg en Tom Hanks. De twee voorgangers waren Band of Brothers en The Pacific. Deze serie gaat wederom over een groep jonge helden in de Tweede Wereldoorlog. Wederom voert broederschap de boventoon en in de eerste twee afleveringen zie je al waanzinnig meeslepende luchtgevechten. Prachtig gemaakt, ik ben benieuwd naar de rest.



NASA brengt de missie van zijn Ingenuity-helikopter op Mars. Het apparaat landde bijna drie jaar geleden op de Rode Planeet en zou daar vijf testvluchten gaan maken, want vliegen op Mars is iets heel anders dan vliegen op aarde. Wat bleek: hij ging uiteindelijk 72 keer de lucht in en brak snelheids- en afstandsrecords. Maar nu is het alsnog afgelopen, vanwege schade aan de rotorbladen.


Er gebeuren online veel vreemde dingen, maar ook veel mooie dingen. Soms komen ze samen, bijvoorbeeld in de vorm van Lyle the Therapy Gecko. Een man besloot zich tijdens de coronapandemie groen te schminken en in een gekkopak te hijsen. Hij startte een online stream waarop onbekenden met wat voor onderwerp dan ook kunnen inbellen. Niet dat hij echt een psycholoog is, maar luisteren en advies geven kan hij wel. Iedereen wil nu eenmaal gezien en gehoord worden, al is het door een groene man in een gekkopak. Soms gaat het nergens over, soms bellen mensen om emotionele en bizarre verhalen te delen. Vice maakte een mooi portret.



Ik schreef dat ik dit jaar meer comics en strips wilde lezen en daar ben ik ook mee bezig. Leuk voor de comicfans is dat er allerlei facsimile-uitgaven zijn van klassieke comics. Zo kun je de allereerste avonturen van bijvoorbeeld X-Men, Batman en Superman lezen in exacte kopieën van hoe ze vroeger uitkwamen (de echte originelen zijn onbetaalbaar). Ik kocht de eerste comic van Batman waarin de Joker voorkomt. Met ouderwetse reclames in het blad en naast de verhalen van Batman ook andere strips. Deze comics hadden vroeger een Donald Duck-achtige opzet, met kortere verhalen van allerlei personages.


ree

De Nederlandse ontwikkelaar Koen van Gilst maakte Pong Wars. Twee ballen proberen van beide kanten elkaars pixelblokken proberen weg te tikken, om zoveel mogelijk terrein te winnen. Je blijft kijken en ik weet niet precies waarom. Fascinerend.



Je las mijn weblog van 22 tot en met 28 januari. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

ree
Beeld: Midjourney.

Waardeloos nieuws over Pitchfork, dat door uitgever Condé Nast wordt samengevoegd met muziekmagazine GQ. Hoe dat er precies uit gaat zien, is niet helemaal duidelijk. Het schijnt dat Pitchfork voorlopig nog blijft publiceren, maar het kan zomaar zijn dat GQ een aparte muziekpagina krijgt waar Pitchfork een langzame dood zal sterven. Hoofdredacteur Puja Patel vertrekt samen met de helft van de redactie. Dat is natuurlijk een slecht teken.


Condé Nast-topvrouw Anna Wintour schrijft in een bericht aan medewerkers dat de beslissing is genomen "na een zorgvuldige evaluatie van de prestaties van Pitchfork". Daarna volgen een paar zuinige woorden over de unieke kwaliteiten van de site, maar daar gaat het onderaan de streep niet over. Met onderscheidende berichtgeving en de kwaliteit om nieuwe talenten aan een groot publiek voor te stellen kom je er niet. Er moeten harde pegels verdiend worden.


De bezoekersaantallen zullen vast zijn teruggelopen. Ik bezoek Pitchfork ook minder vaak dan voorheen. Maar het blijft een fijne bron om nieuwe muziek te ontdekken. Wat mij betreft zijn muziekpublicaties met menselijke curatoren daarin nog altijd sterker dan de algoritmes van Spotify. Want mijn muzikale bubbel wordt op Spotify wellicht soms iets groter, zonder tips van vrienden of muzieksites neem je toch minder snel een kijkje in compleet andere bubbels.


Pitchfork vormde van pak 'm beet 2008 tot en met 2014 een belangrijk deel van mijn muzikale smaak. Zonder Pitchfork had ik in 2009 nooit in de kleine zaal van Paradiso bij indieband Girls gestaan. Was ik misschien niet totaal verliefd geworden op het album Teen Dream van Beach House. Had ik wellicht niet open gestaan voor Embryonic, dat fantastisch bizarre album van The Flaming Lips. En had ik wellicht nooit van Spiritualized gehoord als ik onderstaand optreden op Pitchforks eigen festival niet had gestreamd.



Nou, in de VS is hij te koop hoor, de Apple Vision Pro. Voor 3.499 dollar heb je er een. Omdat ik benieuwd was heb ik een heel eind van het aankoopproces via Apple doorlopen. Je doet een virtuele pastest met de iPhone-camera en daarna geef je aan of je een bril of contactlenzen draagt. Vervolgens kun je de portemonnee trekken en schuif je achteraan in de wachtrij. Inmiddels duurt het een week of vijf á zes voordat je hem in huis hebt.


Ik heb hem nog steeds niet op gehad, maar er zijn Amerikaanse journalisten die hem al een paar keer hebben getest. Bij hen merk ik wel dat de wow-factor inmiddels wat indaalt en dat daardoor ook meer ruimte komt voor enige kritiek. Een paar aandachtspunten zijn volgens mij de vraag wat je er eigenlijk mee moet (zeker voor dat bedrag) en dat de bril na een tijdje toch aardig op je gezicht begint te drukken. Hij is vrij zwaar.


Dan zijn er ook bedrijven die zeggen geen apps voor de Vision Pro te gaan maken. Een paar vrij belangrijke ook, namelijk YouTube en Netflix. Best opvallend, die apps staan namelijk overal op. En Vision Pro-bezitters kunnen via de browser nog wel gewoon naar video's van de diensten kijken, maar dus niet via een aparte app. Het is gewoon omslachtiger. Wellicht ervaren YouTube en Netflix het toch niet als heel prettig dat Apple TV+ nu met hun abonnementen concurreert, wie weet. Disney+ doet daar dan weer niet moeilijk over, die heeft wel een app voor de bril.


Ik ben benieuwd hoe de verkoop van dit apparaat gaat. Dan kan Apple mooie video's online zetten, zelfs een fraaie reclamevideo die suggereert dat de komst van de Vision Pro net zo impactvol wordt als die van de eerste iPhone, deze bril verkoopt zichzelf niet zo makkelijk. Maar ik heb nog steeds zin om hem te testen, dus ik hoop dat Apple gauw besluit om uit te breiden naar andere landen. Dan zullen we zien of ik zo iemand word die met een afgesloten bril naast mijn vriendin op de bank een filmpje ga zitten kijken.



PS.

Robin Sloan, een van mijn favoriete bloggers, komt dit jaar met een nieuwe roman. Die heet Moonbound en speelt in de verre toekomst. De synopsis die ik online vond beschrijft een verhaal van een tovenaarsjongen die de wereld moet redden. Dat doet hij samen met een artefact uit de oudheid; een kunstmatige intelligentie die de menselijke geschiedenis met zich meedraagt.


Sloan onthulde afgelopen week de omslag van het boek in zijn nieuwste maandblog. Ik heb zijn twee eerdere romans ook gelezen. Daarbij heb ik vooral genoten van Mr. Penumbra's 24-Hour Bookstore, die ook al zo'n geweldige omslag had. Ook Moonbound gaat uiteraard op de leeslijst.

Ik heb stiekem een zwak voor Adam Sandler-films. Voor echt goede rollen, zoals in Punch-Dunk Love en Uncut Gems, maar net zo goed voor Grown Ups, Mr. Deeds en Hubie Halloween. Het idee dat je samen met wat bevriende comedians een film maakt alsof je samen op vakantie bent, kan ik best waarderen. Aan die flauwe humor geef ik me dan ook maar over.


Er komt nu een nieuwe Sandler-film die neigt naar zijn meer serieuze werk, als je de trailer voor Spaceman mag geloven (ondanks die spinachtige alien). Een vereenzaamde astronaut weet dat hij bij terugkeer op aarde zijn huwelijk moet redden. De regie was trouwens in handen van Johan Renk, regisseur van de uitstekende miniserie Chernobyl.



Kunstgeneratoren zoals Midjourney gebruikten het werk van kunstenaars dat online te vinden was om eigen AI-modellen te trainen. Een van die trainingsbronnen was de webcomic Cat and Girl. De tekenaar van die comic, Dorothy Gambrell, maakte daar vervolgens weer een strip over.


Ik hou er ook van: boeken en films die zich afspelen in knusse boekwinkels. Maar waarom is dat idee zo onweerstaanbaar? De Volkskrant schreef er een artikel over.

Weet je nog, die mobiele Plants vs. Zombies-games? Na ruim tien jaar is er plotseling een nieuwe: Plants vs. Zombies 3: Welcome to Zomburbia. Nederland hoort bij het eerste handjevol landen dat hem kan spelen. Net zoals vroeger probeer je zombies uit je tuin te houden door wapens en verdediging in de vorm van verschillende planten weg te zetten. Je hebt planten die erwten schieten, noten die een schild vormen en zonnebloemen die energie verzamelen zodat je nieuwe planten kunt plaatsen. Er zit ook een verhaaltje in dat ik de hele tijd skip.


Het is nog net zo'n leuk tactisch spelletje als vroeger. Ik heb na een paar levels nog niet echt last van de in-app-aankopen die er in zitten, hopelijk blijft dat zo. Gratis te downloaden voor iOS en Android.



Planet Waves, een ondergewaardeerd album van Bob Dylan, bestaat deze week vijftig jaar. Dit is het enige studio-album wat Dylan samen met The Band opnam. Op Planet Waves staan topnummers als Going, Going, Gone, twee versies van Forever Young, Dirge en Wedding Song (een onversneden liefdeslied!). Een fantastisch ingezongen plaat ook, wat een stem.



Je las mijn weblog van 15 tot en met 21 januari. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

ree
Beeld: Midjourney.

De afgelopen maanden genoot ik enorm van Bone. Deze comicserie van Jeff Smith liep van 1991 tot 2004 en is inmiddels als complete bundel te koop. Dat is een knots van een boek. 1.300 pagina's, een stapel papier van 6,5 cm (ik heb het opgemeten).


Bone gaat over drie broers die uit hun stad worden verjaagd, waarna ze terechtkomen in een sprookjesachtige vallei. Daar leven allerlei bijzondere wezens, van mysterieuze draken die zich schuilhouden in de schaduw tot ratachtige monsters die toevallig erg houden van quiche. De Bone-broers raken al snel verwikkeld in een zoektocht waarbij ze een verdwenen gewaande prinses aan de macht moeten krijgen. Maar daarvoor moeten ze wel de Lord of the Locusts en diens leger verslaan.


Wat begint als een luchtig avontuur ontvouwt zich over 55 gebundelde stripdelen tot een omvangrijk epos. In totaal volg je de broers een jaar, terwijl ze vrienden en vijanden maken. Je ontrafelt het mysterieuze verhaal van van de duistere krachten in de vallei tot het punt dat een enorme oorlog wordt ontketend. Bone wordt niet helemaal onterecht wel eens vergeleken met Lord of the Rings in stripvorm.


Maar het wordt nooit te zwaar. Smith schept een nieuwe wereld, maar je raakt nooit overweldigd door de geschiedenis en legendes uit die wereld. Smith is daarnaast een waanzinnige tekenaar in de stijl van bijvoorbeeld Donald Duck. De gezichtsuitdrukkingen van personages lijken zo uit een Disney-cartoon te komen. Daarnaast is het tempo van dit boek uitstekend. Enerzijds blijft de vaart er grotendeels goed in, terwijl Smith zijn grappen perfect over meerdere panelen uitsmeert. Da's een kunst.


Het is bizar dat Bone nooit is verfilmd. Makers van de animatieserie kunnen de comic prima gebruiken als storyboard. Door de jaren heen waren daar verschillende plannen voor. De laatste keer was toen Netflix het project oppakte, maar ook dat liep uiteindelijk spaak. Jeff Smith maakte daarna een komische strip over hoe de verfilming van Bone elke keer mislukt, met een verwijzing naar Peanuts, waarin het Charlie Brown elke keer niet lukt om de football te raken omdat Lucy de bal weghaalt.

Mijn leeslijsten houd ik bij op Goodreads. Dat is een online bibliotheek waar je kan registreren welke boeken je hebt of welke je nog wil lezen. Ook kun je loggen wanneer je bepaalde boeken hebt gelezen en kun je een beoordeling geven. Er is een sociale component, want je kunt mensen volgen en recensies van anderen lezen.


Het is soms een beetje een warrige en onhandige app (zoals alle diensten van Amazon). Daarom ben ik soms op zoek naar alternatieven. De laatste tijd is The StoryGraph zo'n alternatief wat veel mensen gebruiken. Je kunt er een account maken en je Goodreads-gegevens importeren, zodat niet een hele leesgeschiedenis achterlaat. De app en site zijn wat kaal, maar er is een ding waardoor ik dit ga blijven gebruiken: statistieken.


In taartdiagrammen zie je bijvoorbeeld wat jouw favoriete emoties in boeken zijn. De mijne komen neer op reflective, dark, emotional en adventurous. Mijn meestgelezen genres komen neer op moderne literatuur, science fiction, klassiekers en memoires. Doorgaans lees ik mijn boeken op gemiddelde snelheid, maar ik lees eerder langzaam dan snel. De helft van wat ik lees zijn boeken met minder dan 300 pagina's.


Ook The StoryGraph heeft een sociaal gedeelte en recensies van anderen. Maar ik geloof niet dat dit al zo erg leeft als op Goodreads. The StoryGraph is iets experimenteler, zo gebruikt de dienst AI om te bepalen voor welk lezerspubliek een boek het best geschikt is.

Techbeurs CES stond in het teken van AI. Dat wordt langzamerhand een modewoord voor alles wat we vroeger 'smart' noemden. Het is oppassen dat het geen holle term wordt voor producten die futuristisch klinken maar dat niet per se zijn, schreef ik op NU.nl.


Een van de opvallendste producten op CES was dit jaar de R1 van het bedrijf Rabbit. De belofte is dat dit apparaatje een AI-assistent wordt die in plaats van jou verschillende apps kan gebruiken. Als je muziek wil afspelen, kun je dat aan R1 vragen, die vervolgens Spotify bedient. Daarnaast kun je bijvoorbeeld een Uber bestellen door in te spreken dat je een taxi nodig hebt. En in principe kun je op dezelfde manier je boodschappen laten bezorgen. Zonder dus de hele tijd verschillende apps op je telefoon te openen.


De R1 is dan ook geen telefoon. Hij heeft een klein schermpje, een knop en een scrolwiel. Meer niet. Het is onduidelijk of je de R1 altijd naast je telefoon moet meenemen en of hij echt met alle apps werkt. Tienduizenden mensen hebben de gadget van 199 dollar al besteld om het eens te proberen. Of het werkt of niet, dit is misschien wel een vroeg kijkje in een mogelijke toekomst zonder smartphones en apps.


Aanstekelijke pitch wel:



Nog even over de beste films van vorig jaar. Ik weet het, de meeste lijstjes komen in december, maar die van Letterboxd verschijnt altijd net na de jaarwisseling en is de moeite waard. In een zeer uitgebreid overzicht zie je welke films per maand het hoogst zijn gewaardeerd, maar ook wat de beste films per genre waren. Je scrolt je een ongeluk want het overzicht staat bomvol. Fraai vormgegeven ook.

Filmjournalist David Ehrlich maakt elke jaar een samengestelde lijst van de beste 25 films van het jaar, wonderschoon gecompileerd in videovorm. Alleen al kijken voor de muziek en editing.



Seen, een korte animatie over een vrouw die na lange tijd weer in contact probeert te komen met een oude vriend. De draad weer oppakken is niet altijd zo makkelijk.



Netflix maakt een documentaire over het benefietnummer We are the World, waarvoor 46 wereldsterren samenkwamen. De trailer staat online. Ik hoop dat onderstaande beelden integraal worden meegenomen in de film. Een van mijn favoriete Bob Dylan-video's.



Variety maakt een serie over hotels uit films en series. Dan kun je natuurlijk niet om The Great Northern Hotel uit Twin Peaks heen. Kyle MacLachlan (Dale Cooper in de serie) en Mark Frost (een van de bedenkers van Twin Peaks) komen aan het woord. Meteen weer zin om de serie te kijken.



Ik wil dit jaar meer (Europese) strips en graphic novels lezen. Tips zijn welkom!

Je las mijn weblog van 8 tot en met 14 januari. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

© 2022 Rutger Otto

bottom of page