Ik ben terug op Last.fm, de ruim 20 jaar oude website waarmee je al je beluisterde muziek kunt bijhouden. De dienst maakt er dan allemaal mooie statistieken en grafieken van. Van 2008 tot 2016 deed ik dat al fanatiek. Daarna ben ik gestopt, geen idee meer waarom.
Het was alsof ik een tijdreis maakte, toen ik mijn luistercijfers uit die tijd zag. Hoewel, Bob Dylan en Radiohead zijn op Last.fm mijn meest beluisterde artiesten aller tijden en dat moet nog steeds wel kloppen. Maar Coldplay en Muse zijn mij door de jaren heen helemaal verloren. En die staan dan weer gek genoeg allebei boven Oasis. Het nummer Black van Pearl Jam heb ik die jaren het meest geluisterd, maar ook dat bleek een fase.
Dit is mijn top vijf albums (2008 - 2016) volgens Last.fm:
Paul McCartney - Good Evening New York City
Jack White - Blunderbuss
Bob Dylan - Modern Times
Radiohead - OK Computer
Bob Dylan - Blood on the Tracks
Nu luister ik altijd obsessief naar albums, maar heb ik echt 453 keer naar dat live-album van McCartney geluisterd? Blijkbaar. En waarschijnlijk was dat in 2015, toen ik hem zag in de Ziggo Dome. Er zijn slechtere muzikale rabbitholes. En toch heb ik dit album al jaren niet meer gedraaid.
En Blunderbuss van Jack White is ook een verrassing op nummer twee. Maar ik weet nog dat ik het album constant draaide terwijl ik de biografie over Steve Jobs van Walter Isaacson las. Als ik deze muziek nu hoor, zie ik mezelf weer in een bus zitten lezen.
De afgelopen jaren was ik voor luistercijfers aangewezen op jaarlijstjes van Spotify. Leuk, maar lang niet zo uitgebreid en die lijstjes blijven zeker niet lang hangen. Achteraf is het echt jammer dat ik de afgelopen jaren niets heb vastgelegd op Last.fm. Onbegrijpelijk ook, want ik gebruik Goodreads om boekenlijsten bij te houden en Letterboxd voor films. Ik hou van dat soort naslagwerken.
Mijn account is dus deze week weer feestelijk heropend. Met een gat van acht jaar en dus een vertroebeling in de luistercijfers aller tijden. Ik laat het los en luister gepast naar Black.
Het was al zo’n geweldig gamejaar met titels als The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom en Baldur’s Gate 3. Maar blijkbaar was er ruimte voor nog een klein indiemeesterwerkje genaamd Cocoon. Van de makers van Limbo en Inside.
Je bent een insectachtig wezen in een alienwereld. Je kan lopen en er is één actieknop. Vanzelf ga je maar op onderzoek uit, want het spel vertelt je niets. Je komt vanzelf bij een lichtgevende bol uit. Dat blijkt vrij letterlijk een wereldbol waar je in en uit kunt duiken.
Als je meerdere bollen vindt, wordt het een Inception-achtige constructie met puzzels die letterlijk meerdere lagen hebben. Ondertussen dienen de bollen als powerups om verder te komen in de levels. Een oranje bol maakt onzichtbare platformen zichtbaar en begaanbaar, om maar iets te noemen.
De puzzels zijn leuk en precies lastig genoeg om de hersenen te kraken. Ze worden niet frustrerend en dat is al een compliment op zich.
Maar de mysterieuze sfeer van de werelden en het audiodesign maken deze game minstens zo goed. Aan het einde van de rit kun je zelf allemaal metaforen bedenken voor wat het verhaal zou kunnen zijn. Echt heel goed.
Ondertussen is het nog steeds Halloweenmaand, of shocktober zo je wilt, en kijk ik rustig verder naar allerlei horrorfilms. Deze kwamen afgelopen week aan bod.
House is een Japanse cultfilm uit 1977. Een groepje vrouwen reist naar een groot huis waar de tante van een van hen woont. Al snel gebeuren er bizarre dingen in dat huis. Je kijkt vreemd op van zwevende hoofden en een vleesetende piano. En dat is slechts het begin. Dit is de raarste film die ik in tijden heb gezien, mede dankzij de creatieve montage, als een soort flitsende TikTok-video avant la lettre. Niet eng, wel genoten.
The Exorcist mag dan 50 jaar oud zijn, naar is hij nog steeds. Dit is een van de horrorklassiekers die ik nooit had gezien (ik probeer deze maand wat in te halen). Het gaat over een meisje die bezeten raakt door de duivel. Haar moeder, die als succesvolle actrice gewend is aan een maakbare wereld, verliest de controle. Die machteloosheid is slechts een deel van wat deze film eng maakt. De scène waarin de dochter als een spin de trap af kruipt terwijl ze bloed hoest is er ook een. En: wat als je niet gelooft en er blijkt ineens toch een God te bestaan, of andersom?
Ik was niet helemaal scherp toen ik dacht dat ik Friday the 13th op vrijdag de dertiende keek, terwijl het zaterdag de veertiende was. De film uit 1980 is een klassieke campslasher. Een groep jongeren heeft de leiding over een zomerkamp in de bossen, waar vroeger al een paar tragische moorden zijn gepleegd. Nu blijkt de moordenaar nog steeds actief om de nieuwe groep leiders flink uit te dunnen. Vermakelijke film vol mensen die domme beslissingen nemen. Met een unieke killer en een lekker gestoord einde.
PS.
Dit is cool: Bill Waterson is terug met een nieuw boek. Waterson maakte de bekende Calvin and Hobbes-cartoons van 1985 tot 1995, en verdween daarna van de radar. Hij is zo’n beetje de J.D. Salinger van de comicwereld.
Nu is de 65-jarige tekenaar terug. Samen met karikaturist John Kascht heeft hij een nieuw verhaal gepubliceerd: The Mysteries. Over een oud koninkrijk dat door onverklaarbare problemen wordt geteisterd. Een koning stuurt een groep ridders op pad, waarvan er na jaren één terugkeert.
Ik ben benieuwd naar het boek. Het is geen comic, maar het heeft wel paginavullende schilderijen die er vreemd en duister uitzien. Waterson vertelt zelf over het project in deze video, waarin je hem ook meteen aan het werk zien. Zijn handen dan, want schuw blijft hij.
De titel van deze video klinkt als een hot take waar ik niet achter sta, maar de videomaker zelf blijkbaar ook niet. De boodschap is namelijk dat het onterecht is dat zo weinig mensen het over The Flaming Lips (en hun invloed op de muziekwereld) hebben. In een halfuurtje suis je door het rijke oeuvre van Wayne Coyne en consorten, die zichzelf altijd opnieuw zijn blijven uitvinden. Ik heb na het kijken Embryonic weer een opgezet, nog steeds mijn favoriete album van de band (met die fantastische hoes).
Ik lees twee boeken van twee vrienden van de nieuwsbrief: De hackers die Nederland veranderden van Maarten Reijnders, over het ontstaan van internetaanbieder XS4ALL. En 30 jaar gamehistorie, een joekel van een koffietafelboek, geschreven door Bastiaan Vroegop voor gametijdschrift Power Unlimited.
Voor iedereen die net als ik verstokt blijft hangen op X, is dit een handige browserextensie. Met Control Panel for Twitter draai je een aantal veranderingen terug die onder het bewind van Elon Musk zijn gemaakt. Zodat krijg je bijvoorbeeld weer titels bij gedeelde linkjes te zien.
The Libertines komt voor het eerst in negen jaar met een nieuw album. De eerste single Run Run Run klinkt alvast weer zo lekker rommelig als je van de chaotische Britse rockers gewend bent. Gelukkig.
Hij heeft wel vaker aangekondigd te stoppen, maar dit keer is het menens. Michael Caine is met pensioen. De 90-jarige acteur speelde zijn laatste rol in de film The Great Escaper. "Ik heb hoofdrollen gespeeld en geweldige recensies gehad", zegt hij. "Hoe kan ik dat nog overtreffen?"
Volgens Caine zijn er voor hem nog weinig rollen weggelegd. "Je hebt als 90-jarige geen hoofdrollen meer over, die zijn voor jonge knappe jongens en meiden. Dus ik dacht, ik kan net zo goed nu stoppen."
130 animatoren uit elf landen maakten een remake van de Frasier-aflevering My Coffee with Niles. De aflevering is in 185 stukken gehakt die ieder zo'n zes tot twaalf seconden duren. De animatiestijl gaat alle kanten op, van handgetekende fragmenten tot beelden van stop-motion en poppen. Gaaf project.
Je las mijn weblog van 9 tot en met 15 oktober. Abonneer je op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
