I.
Ik heb er de laatste tijd over nagedacht waarom ik ben begonnen met kijken naar WWE-shows. Sinds begin dit jaar staan alle (oude en nieuwe) shows van de Amerikaanse firma World Wrestling Entertainment op Netflix. Dat betekent elke week úren en úren aan showworstelen. Opgepompte gasten in bizarre outfits die het publiek opjutten en elkaar door tafels smijten. Mijn vriendin kijkt me met verbazing aan als WWE RAW aan staat op tv.
Toch is het niet heel vreemd dat dit virus me heeft bereikt. Ik vergelijk het met de superhelden van Marvel. Net als in die comics en films zijn de personages herkenbaar, zijn er duidelijke helden en slechteriken en doorleven ze verhaallijnen die maanden of jaren kunnen duren. Sommige worstelaars dragen zelfs maskers — zoals de superhelden.
In de Verenigde Staten is WWE gigantisch, al jaren. Er zitten arena's vol mensen te kijken en te juichen voor hun favorieten. Ze hebben namen als Cody Rhodes, Drew McIntyre (de meest Schotse man ooit), CM Punk, Jey Uso, Rey Mysterio en Rhea Rhipley. De worstelaars verkopen eigen action figures en hebben hun eigen opkomstmuziek. Tijdens het jaarlijkse evenement Wrestlemania stond de afgelopen keer niet alleen de gitarist van Slayer op het podium, maar vocht rapper Travis Scott (van wie het nummer Fein is omgedoopt tot dé officiële Wrestlemania-anthem) even mee in de ring.
De wekelijkse shows duren ongeveer twee uur, waarvan de helft van de tijd gevuld wordt met grootspraak en slecht acteerwerk. De gevechten en verhaallijnen zijn grotendeels gescript, je ziet soms klappen hard aankomen terwijl duidelijk werd misgeslagen. Maakt allemaal niet uit. Het is elke keer weer genieten van de chaos die er in (en buiten) de ring ontstaat. Die gekte, op zijn Amerikaans uitvergroot, is om van te smullen.
II.
De WWE-shows zijn bizar geproduceerde poppenkast. Een industrie waar miljoenen in omgaan. Maar de worstelaars moeten er hard voor werken. Daar ligt de focus van de shows natuurlijk niet op, maar het is wel te zien als je het dichter bij huis zoekt. In Nederland wordt namelijk ook geworsteld. De karavaan van Pro Wrestling Holland (PWH) trekt het land door met zijn eigen worstelsterren. Op YouTube kun je de gevechten (met commentaar) terugkijken.
Bij 2Doc vond ik de documentaire Ring of Dreams, die gaat over PWH. Ene Tengkwa is de leider, hij richtte PWH in 2006 op. In de film zet hij zijn masker nooit af. We zien hem in zijn appartement zitten, samen met drie katten. Hij staat op zijn hoofd, draait een wasje en speelt op een arcadekast. In het dagelijks leven is hij receptionist bij een bedrijf. Het is duidelijk: op zijn werk speelt hij een rol, in het worstelen vindt hij zichzelf. "Realiteit is gewoon een kwestie van perspectief", zegt hij in de eerste minuten van de film. "Als je dat snapt, dan is alles mogelijk."
Veel van de showworstelaars leven voor de ring. Bij PWH melden zich veel mensen die worstelaar willen worden, maar het grootste deel van hen haakt vanzelf weer af. Ook op een lager niveau van WWE is een bijna grenzeloze toewijding voor de sport noodzakelijk. Het is keihard trainen, geïnteresseerde talenten worden in de documentaire afgemat tot ze misselijk zijn. Je vraagt je tijdens het kijken van Ring of Dreams af of dit het allemaal waard is. Wat krijgen ze er nou voor terug?
III.
Net als voor Tengkwa is worstelen ook voor Randy "The Ram" Robinson een uitvlucht in de film The Wrestler. Mickey Rourke speelt een worstelaar op leeftijd, die na een hartaanval wordt gedwongen om een stapje terug te nemen. Dan komt hij erachter dat hij buiten de ring bar weinig te zoeken heeft. Hij heeft geen vrienden en de relatie met zijn dochter heeft hij al jaren geleden verpest. Robinson bezoekt stripper Cassidy regelmatig, maar dat is een verwarrende vriendschap die op betalingen en lapdances is gebouwd.
De gevechten in The Wrestler gaan wel een stukje verder dan wat je doorgaans op televisie ziet. Prikkeldraad, nietpistolen, glassplinters; Robinson wordt flink toegetakeld. Alles voor de show (en het geld), want na de wedstrijd drinken de worstelaars samen gemoedelijk een biertje.
Tijdens het kijken van The Wrestler moest ik regelmatig denken aan The Whale. Het zijn allebei films van regisseur Darren Aranofsky die gaan over gebroken personen, die niet meer in staat zijn om eerdere successen te evenaren. Ze hebben een moeizame familierelatie en leven steeds meer in een eigen wereld. Ik vind The Wrestler beter omdat die realistischer is en gegronder voelt.
Natuurlijk lukt het Robinson niet om buiten de ring te aarden. Dus hartklachten of niet, hij kan het niet laten. "De wereld geeft helemaal niets om mij", zegt hij. In wedstrijd leeft hij op. "De enige plek waar ik pijn voel, is daarbuiten."
PS.
Gelezen op 404 Media, iets waar ik ook in geloof: "It is true that AI is changing the internet and is threatening journalists and media outlets. But the only AI-related business strategy that makes any sense whatsoever is one where media companies and journalists go to great pains to show their audiences that they are human beings, and that the work they are doing is worth supporting because it is human work that is vital to their audiences."
Clipse (Pusha-T en Malice, met Pharrell op productie) is na jaren afwezigheid terug met het meer dan uitstekende hiphop-album Let God Sort Em Out. De rappende broers gaven recent een Tiny Desk Concert.
Wilco-frontman Jeff Tweedy brengt in september een driedelig album uit met de naam Twilight Override. Hij heeft vier van de dertig (!) nummers alvast in een EP-bundeltje op Spotify gezet. Ik heb een zwak voor de muziek van Tweedy, of dat nou met zijn band of solo is. One Tiny Flower is mijn voorlopige favoriet.
Niet te lang wachten als je Jeff Tweedy in de Grote Zaal van TivoliVredenburg wil zien trouwens (18 februari '26). Er zijn nog een paar kaarten.
Leuk idee. In plaats van een experiment om je sociale media helemaal af te zweren: een maand lang feeds uitprinten. Maximaal twintig pagina's per dag. Tiffany deed het, ze gaf eindeloos scrollen ermee op en dat beviel eigenlijk wel. Het kost alleen iets meer (werk, geld, inkt, papier). "My friend's thirst traps deserve the respect of a Hardcover book."
Fijne video van YouTube-kanaal Nerdwriter. Een essay over de kunstenaars die in de zestiende eeuw meer interesse kregen om de natuur vast te leggen. Met speciale aandacht voor Joris Hoefnagel, die insecten schilderde alsof het juwelen waren.
Je las blog №123, geschreven in de week van 14 tot en met 20 juli 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
