I.
Ik hoorde een maand geleden over Mei Social Vrij: een idee om de hele maand mei niet op sociale media te komen. "Om uit te zoomen en te ontdekken wat er gebeurt als je je aandacht terugpakt", schreven de initiatiefnemers. Ik besloot mee te doen aan dit experiment. Benieuwd wat het mij zou opleveren.
Het ging me eigenlijk best goed af zonder Instagram en Bluesky, maar langzaamaan vulde ik de leegde van deze socialemediaplatforms wel in met andere apps. Ik keek meer video's op YouTube en vond mezelf vaker terug op Reddit (waar ik voor mei nauwelijks kwam).
Substack, de dienst waarmee ik deze blog als nieuwsbrief verstuur, vormde ook een valkuil. De afgelopen tijd lijkt het platform meer en meer op een sociaal medium. Met een tijdlijn voor korte berichten, meer nadruk op volgers en zelfs ruimte voor livestreams. Voor je het weet zit je dan toch weer aan zo'n dienst gekluisterd en door feeds te scrollen.
In een blog op NU.nl beschrijf ik wat er gebeurde: ik leefde een maand zonder sociale media, maar toch zat ik veel op mijn telefoon. Terwijl ik eigenlijk had verwacht dat mijn schermtijd flink omlaag zou gaan. Aan de telefoon vertelde ik een van de initiatiefnemers over mijn ervaringen en die zure nasmaak, dat ik een beetje teleurgesteld was. Had ik YouTube, Substack en Reddit ook niet moeten blokkeren? In de reacties op NUjij zeiden mensen het ook. Alsof ik had vals gespeeld, terwijl de regels van het initiatief bewust alleen de usual suspects onder de aandachtsslurpers noemden, zoals Facebook, Instagram en TikTok.
Naast de meest bekende platforms zijn er veel meer apps die om aandacht vragen. Die krijgen normaal minder kans omdat ze door de andere apps worden overschreeuwd. De initiatiefnemer van Mei Social Vrij zei dat mijn ervaringen en conclusies ergens te verwachten waren. "Deze gedachten leiden nu wel ergens toe", zei hij. "Hier kun je iets mee doen." Dat is zo. Mei drukte me met de neus op de feiten: ik kan blijkbaar niet van m'n telefoon afblijven. Dus, hoewel ik Instagram gewoon weer installeer, ben ik van plan om mijn gebruik flink te matigen. Dat vergt wel wat aanpassingen, te beginnen met het kritischer cureren van de accounts in mijn feeds. En dan zien we verder.
II.
Het Marvel Cinematic Universe worstelt de laatste jaren om zijn draai te vinden. Na Avengers: End Game zijn de populairste helden en acteurs afgezwaaid en blijven de fans zitten met matige films. Maar hou vol (zegt de verstokte Marvel-fan in mij), want er gloort hoop in de vorm van The Fantastic Four: First Steps, Avengers: Doomsday en Avengers: Secret Wars.
De stijgende lijn is wat mij betreft alvast ingezet met Thunderbolts*, die ik deze week in de bioscoop zag. Die asterisk wordt in de film wel duidelijk, trouwens. Deze film gaat over een groep buitenbeentjes met superkrachten die tegen wil en dank moet samenwerken om New York te redden. Tot zover niets nieuws.
De helden in deze film zijn niet de grootste sterren van Marvel. Dat weet de studio zelf ook. Sterker: daar is de studio zich al jaren van bewust. In verschillende films en series kwam dat gegeven al terug. Kijk maar naar Sam Wilson, de nieuwe Captain America, die zich constant moet bewijzen als opvolger van Steve Rodgers. Mensen zijn gewoontedieren en dus staat de nieuwe held al vanaf het begin met 3-0 achter. In Thunderbolts* ligt onzekerheid er net zo dik bovenop. Wat gebeurt er als je jezelf niet goed genoeg vindt? Als je jezelf niet kunt accepteren? En wat als anderen je die kans niet geven?
Een van de schurken in deze film, CIA-directeur Valentina Allegra de Fontaine (Julia Louis-Dreyfus is geweldig), moet haar schimmige praktijken zien te beschermen. Daarom wil ze van onze helden af. Het zijn toch maar eenzame buitenbeentjes naar wie niemand omkijkt, toch?
Je kunt wel invullen hoe dat afloopt. Maar helemaal volgens het boekje gaat deze film toch ook weer niet, dankzij het mysterieuze personage Bob. Hij vormt de spil van de film. Bob is een tragisch figuur, geplaagd door zijn verleden waar hij flink wat trauma's aan heeft overgehouden. Daarmee biedt Marvel ruimte voor onderwerpen zoals mentale problemen en zinloosheid van het bestaan. Niet subtiel, het blijft een blockbuster en er valt genoeg te lachen, maar het geeft de film precies genoeg gewicht om boven het Marvel-maaiveld van de laatste tijd uit te steken.
III.
Dit is een hartverwarmend project. Vriend van deze blog Bas Vroegop wilde zijn zoontje introduceren aan Pokémon, maar de Engelse taal bleek een te hoge drempel. Daarom besloot hij zelf het volledige spel Pokémon Crystal naar het Nederlands te vertalen. Een aantal anderen stapte in om hem te helpen en voilà : na een jaar werken is er een vertaalde versie van de game.
Lees vooral de uitleg van Bas als je wil weten hoeveel werk er in zo'n vertaling gaat zitten, dat is super interessant en vermakelijk. Vertalen is een creatief vak waarbij je constant tegen vraagstukken aanloopt. Hoe vertaal je bijvoorbeeld niet-bestaande locaties en namen van bomen die niemand in Nederland kent? Wat doe je met stereotyperingen die 25 jaar geleden normaal waren, maar nu misschien niet meer worden geaccepteerd?
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de woordgrappen, die Bas gelukkig ook heeft vertaald.
PS.
Er worden vrachtladingen met persoonlijke spullen van David Lynch geveild. Op de website van Julien’s Auctions zie je onder meer koffiemachines, kunstboeken en filmscripts die onder de hamer gaan. Scrollen door de website heeft iets naargeestigs en intiems: er komt een heel leven voorbij. Het zijn allemaal dingen die Lynch tijdens zijn leven verzamelde. Uiteindelijk worden ze gestript van sentimentele, persoonlijke waarde en zijn het gewoon spullen op een marktplaats (die overigens voor ver boven hun geschatte waarde worden verkocht).
Mocht je nog 400 dollar onder je matras hebben liggen: The Criterion Collection komt met een boxset van Wes Anderson-films. Daarin zijn de eerste tien films opgenomen die hij in vijfentwintig jaar maakte.
Ik gebruik de browser Arc nog steeds met plezier. Dat je tabbladen aan de zijkant van het scherm kunt zetten in plaats van bovenin, dat deed het hem voor mij. Maar de makers van Arc, The Browser Company, vinden het project niet geslaagd. Het bedrijf focust zich daarom in de toekomst op een nieuwe browser: Dia. Een browser waarin AI leidend is. Daarmee slaat The Browser Company een weg in waarmee ze mij weer kwijtraken, de pitch overtuigt ook niet.
"De meeste mensen merkten niet eens gemerkt dat we zijn gestopt met het bouwen van nieuwe functies", schrijft de directeur. Maar de meeste mensen gebruiken geen browsers voor nieuwe functies. Het gaat erom dat een browser jou in staat stelt om over het internet te navigeren op een manier die bij jou past. Nieuwe functies vragen om het aanpassen van een ingesleten gewoonte, daarom slaan die vaak niet aan.
Het nieuwe solo-album van Matt Berninger (The National) is uit. Get Sunk. Die gaat de komende tijd lekker vaak aan.
Guillermo del Toro verfilmt de klassieke horrorroman Frankenstein van Mary Shelley. Op papier is dat een droomcombinatie, de eerste teaser is nu uit.
Je las weekblog №116, geschreven in de periode van 26 mei tot en met 1 juni 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
