Op de Hollywood Forever Cemetery in Los Angeles is een gedenksteen voor David Lynch geplaatst. "Night Blooming Jasmine", staat erop. In een interview met AnOther Magazine haalde de regisseur dat plantje aan. "You know, on a summer's night, maybe more like a spring night, you could drive to certain places and if you smell that night-blooming jasmine, you can almost see Clark Gable or Gloria Swanson", zei hij. "The golden age of Hollywood is still living in some moods here, in the DNA of the city."
Â
Ryan North komt naar Heroes Dutch Comic Con in Utrecht! Kaartje gekocht, eerste keer voor mij. Maar ik las de webserie Dinosaur Comics als tiener en volg nu de geweldige reeks die North schrijft voor Fantastic Four.
De dag begint met deze column van Hans Steketee in NRC over het geheime Centenlaantje in de Voorveldse Polder. Daar woon ik vlakbij en dat laantje kende ik inderdaad niet. Het pad is overwoekerd, maar zal over een paar jaar weer begaanbaar zijn, zo is het plan van de Utrechtse provincie. Ik heb minutenlang kaarten zitten vergelijken en nu denk ik te weten waar het is. Binnenkort op mijn hardloopronde zal ik zelf polshoogte nemen. (Nooit geweten dat de Topografische Kaart tot 1988 de forten met hun omringende water bewust wegliet.)
Ik bezocht zondag de expositie over de foto's van Johannes Anthonius Moesman in het Utrechts Archief (nog tot 13 april te zien). Dat archief is zo'n plek waar ik al jaren langsfiets, maar waar ik nooit binnen was geweest. Leuk museum, hoor. En mooie werken van Moesman. Honderd jaar geleden zagen de straten van Utrecht er niet zo heel anders uit dan nu. Waardoor ik besefte: al die levens die ons zijn voorgegaan in de stad. Het komt en gaat. Werd er, zoals je leest, een beetje melancholisch van. Hoogtepunt: een stoet circusolifanten die door de Voorstraat paradeerde. Zul je nu niet snel meer zien.
Dat gebeurt op een universiteit, waar de slimste studenten van het land hun hoofden breken over ingewikkelde formules en problemen om lasers sterker te maken. Met welk doel is voor hen onbekend - en lange tijd irrelevant. Een van hen is Chris, gespeeld door de deze week overleden Val Kilmer. Hij is superintelligent, maar wil alleen feesten en achter de meiden aan. Bovendien is hij bijdehand. Zo moet hij op het matje komen bij de professor, die zegt: "Toen ik je hier binnenhaalde, dacht ik dat je de nieuwe Einstein zou worden, maar...". Chris onderbreekt hem: "Toen ging ik naar de kapper."
Chris krijgt het 16-jarige talent Mitch (Gabe Jarret) onder zijn hoede, die in alles het tegenovergestelde van hem is. Zij groeien tijdens de film natuurlijk dichter naar elkaar toe.
Real Genius is een heerlijke eighties-comedy die onterecht een beetje is weggezakt in het collectieve filmgeheugen. Er is veel aandacht voor het studentenleven, maar de film gaat ook over verantwoord omgaan met nieuwe technologie. Nu, veertig jaar nadat Real Genius uitkwam, zijn er bijvoorbeeld nog geen duidelijke afspraken over het gebruik van AI in wapens. In de film grijpt het groepje jonge nerds in, wie doet dat in de realiteit?
Nadat je Severance hebt gekeken, kun je je abonnement op Apple TV+ gerust nog even aanhouden voor The Studio. Dat is een nieuwe serie van Seth Rogen, die het gloednieuwe studiohoofd Matt Remick van productiemaatschappij Continental speelt. Remick ziet het als zijn roeping om goede, gelaagde films maken - zoals ze niet meer worden gemaakt - maar krijgt te maken met mannen in pakken bij wie het alleen draait om zoveel mogelijk geld verdienen.
In de eerste aflevering zorgt het bewaken van een gezonde balans al voor problemen. Om studiohoofd te worden, moest Remick namelijk beloven een film te maken over de mascotte van de frisdrank Kool-Aid. Dat zou wel eens net zo’n hit kunnen worden als Barbie, denkt zijn baas. Maar ja, om er nou een simpele rotfilm van te maken, is Remicks eer te na. Hij vraagt de manager van Wes Anderson of hij misschien iets kan betekenen. "Je wil Wes Anderson vragen voor een Kool Aid-film?", roept die uit. "Hij ontslaat me via Zoom vanuit Liechtenstein, of waar hij ook zit!"
Hij heeft Scorsese overtuigd een Kool Aid-film te maken (maar dan wel volgens een absurde omweg) en vervolgens durft Remick het zijn baas niet te vertellen, waardoor hij liegt, waardoor hij anderen in de nesten werkt. Onder een constant aanwezige jazzroffel werkt Remick zich steeds dieper in de nesten. Het is bij vlagen Uncut Gems in Hollywood.
Al snel weet je: dit is de meest ongeschikte studiobaas die er is. Iemand die zoveel houdt van films, dat hij geen harde keuzes durft te maken. Hij wil geliefd zijn bij acteurs en regisseurs, al ben je dat als producent eigenlijk nooit. De crew praat alleen met hem om meer budget vrij te spelen.
Er staan nu drie afleveringen op Apple TV+, die alledrie op zichzelf staan. Tot nu toe is de serie bij vlagen een heerlijk snijdend commentaar op de filmindustrie, met goede grappen die soms wel frustrerend lang uitgesmeerd worden. Er is een gigantisch blik Hollywoodsterren opgetrommeld die zichzelf in de maling durven nemen. Goede start van The Studio, maar ik hoop wel dat de komende afleveringen meer te bieden hebben dan de producent die zichzelf steeds dieper in hetzelfde gat graaft.
Â
PS.
YouTuber Eddy Burback maakt uitstekende video's over de ongemakken van hedendaagse technologie. Dat doet hij op een luchtige en confronterende manier. In zijn nieuwste video probeert hij zonder smartphone door het leven te gaan. Onorigineel idee, maar wel goed uitgevoerd. "Build your own silence", mooie.
Â
Ik was op de filmpremière van A Minecraft Movie en kwam doodmoe naar buiten. Wat heeft die film een tempo, daar heb ik niet genoeg TikTok-huid voor gekweekt. De film is verder matig, met opvallend weinig 'minen' en 'craften'. In de opzet van de film komt een zogenaamd getalenteerde jongen in de Minecraft-wereld terecht, waar hem verteld wordt dat de creatieve mogelijkheden eindeloos zijn. Hij zou daar in theorie helemaal kunnen opbloeien, maar het enige wat hij maakt is een aardappelschieter. Dat is misschien een commentaar op de generatie die helemaal murw wordt gebeukt door een overdaad aan telefoonprikkels. Maar ik denk van niet.
Â
Ik mis John Wilson, van de geweldige HBO-documentairereeks How to with John Wilson. MoMA maakte een korte film over de kunstenaar uit New York. Inspirerend, de mensen die doen wat ze willen. En dit is een mooie: "Documenting without purpose is really important."
Op Goodreads staat dat ik dit jaar tot nu toe dertien boeken heb gelezen. Daarvan heb ik er een paar op dit blog behandeld, maar een aantal ook niet. Korte selectie:
James van Percival Everett. Een hervertelling van Huckleberry Finn, nu vanuit het oogpunt van de tot slaaf gemaakte James. Leest als een avonturenfilm, is soms heftig; aanrader.
The White Book van Han Kang. Een gefragmenteerde vertelling van korte essays over verlies, verwerking en kwetsbaarheid. Niet gemakkelijk maar wel heel mooi.
Slouching Towards Bethlehem van Joan Didion. Een bundel van artikelen die Didion in de jaren zestig schreef. In sommige opzichten een product van zijn tijd, maar wat kon die vrouw schrijven. Heb eindeloos geannoteerd. "My husband likes my family but is uneasy in their house, because once there I fall into their ways, which are difficult, oblique, deliberately inarticulate, not my husband ways."
Â
Seth Meyers en Paul Rudd gaan overdag drinken. Ik heb gelachen.
Â
De eerste trailer voor The Naked Gun is uit. Het wordt de eerste Naked Gun-film na de dood van hoofdrolspeler Leslie Nielson. Liam Neeson speelt zijn zoon. De eerste trailer belooft wat. Met onder meer een goede OJ Simpson-grap.
Â
Je las mijn 108ste weekblog, geschreven in de periode van 31 maart tot en met 6 april 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
