Bob Dylan's 'broadcast event' (noem het maar geen live concert) wordt veel vergeleken met de optredens die verschillende artiesten gaven in seizoen 3 van de tv-serie Twin Peaks. Zeer begrijpelijk. Net als het Twin Peaks-café The Bang Bang Bar lijkt ook Shadow Kingdom een droomwereld die op zichzelf bestaat, afgesloten van ruimte en tijd. Het optreden van Dylan zou zijn opgenomen in The Bon Bon Club, ergens in Marseille. Even googelen en je komt er achter dat die niet bestaat, maar is het toeval dat de naam wel ergens aan The Bang Bang Bar doet denken?
In dit koninkrijk lijken alleen schaduwen te bestaan. Dylan blijft grotendeels in nevelen, sigarettenrook of lichtreflecties gehuld. De lampen schijnen van boven op zijn krullen en vanuit de camera die halverwege een kroeg lijkt geplaatst, kijken we naar gezichtloze figuranten. Ze roken, drinken en deinen terwijl de oude zanger zijn act opvoert: als een aan wal geraakte artiest die ooit succes kende maar nu slechts nog schnabbelt op treurige plekken waar alleen nog maar leven zit in de slingers die voor de airco hangen.
Dat Dylan nooit in de spotlights staat weten we, maar dit keer zijn zelfs de bandleden in mysterie gehuld. Hun mondkapjes verraden een aanhoudende pandemie, maar gummen hun aanwezigheid ook uit. Spelen ze wel echt? Online zijn de meningen sowieso verdeeld: Bob zou playbacken en de beelden van bespeelde instrumenten lijken niet te kloppen met wat je hoort.
Tijdens I'll Be Your Baby Tonight staat hij ineens recht in beeld, met twee jonge vrouwen aan zijn zijde die nu weer uitdagend in beeld kijken en dan weer wat denkbeeldig stof van zijn schouder vegen. Zelfs in deze close-up, als we die al zo mogen noemen, komen we amper dichtbij de zanger. Dylan haalt zijn blik nauwelijks van de camera, maar uit zijn ogen valt niets af te lezen. Zijn gezicht, alsnog half verscholen achter een microfoon, verraadt niets. Vul het zelf maar in. Een paar keer wisselt Dylan van kostuum, en die pakken vallen altijd wat ruim. En dan: handje in de zij, twee gebalde vuisten naast zijn borst, af en toe een vingertje de lucht in om een tekstregel te arceren.
Met die kleine gebaren moet je het doen. Er lijkt weinig te gebeuren in het Shadow Kingdom en tegelijkertijd is het eindeloos fascinerend. Niet alleen dankzij de beeldcomposities, die veelal zijn gevangen met één of twee vaste camera’s per nummer, maar niet allerminst dankzij de nieuw vormgegeven nummers. We luisteren tijdens deze opnames naar de 'early songs' van Dylan. Ook weer een grapje zeker? Het recentste nummer is What Was It You Wanted uit 1989. Dat kun je toch nauwelijks meer ‘early song’ noemen van iemand die al in 1962 zijn eerste album uitbracht. Trouwens, van die eerste platen horen we helemaal niets. Dylan heeft veel te danken aan zijn bandleden, die niet voor niks soms het centrum van het decors vormen terwijl de zanger helemaal tegen het randje van je scherm staat. In (It’s All Over Now) Baby Blue zie je het voor je ogen gebeuren: de muzikanten reageren constant op wat Dylan doet, als golven die zich aanpassen op de surfer. Die eigenaardige timing van zijn zang is hij nooit kwijtgeraakt. Na 50 minuten word je zonder pardon uit het Shadow Kingdom geknikkerd. Het zou best kunnen dat daar nu nog steeds muziek wordt gemaakt. Soms valt er een glimmende slinger van de muur en de rook wordt alsmaar dikker en dikker, tot de aanwezigen in mist zijn opgegaan.