Toen Oasis in 2009 in de Heineken Music Hall speelde, was ik er niet bij. Met pijn in het hart, want de nummers van Oasis worden lijfliederen als je als tiener verloren raakt in de britpop. Je bent jong en je kan de wereld aan, zo klinkt hun muziek. Maar ik was jong en had weinig geld, dus miste ik ze in Amsterdam. Daarna gingen de Gallaghers uit elkaar en bleef dit voor altijd 'die ene favoriete band die ik nooit zag'.
Les geleerd. Als je je helden wil zien, moet je niet twijfelen. Dus zag ik Radiohead, Paul McCartney, Leonard Cohen en The Rolling Stones. In oktober ga ik naar Düsseldorf om Bob Dylan weer te zien. Je weet niet of er nog een kans komt.
Jarenlang ruzieden Noel en Liam met elkaar. Oasis was doodverklaard. Elk gerucht over een mogelijke reünie bleek niet meer dan dat: een gerucht. Tot het wonder deze week alsnog geschiedde. "The guns have fallen silent", schreef het Oasis-account op sociale media. "The stars have aligned. The great wait is over." Oasis is terug, voorlopig met een beperkt aantal concerten in Groot-Brittannië.
Heel lang verhaal kort: ik ben erbij, ergens tegen het dak aan van Wembley. In Wembley! Oasis in Wembley! Ik typ het en ik geloof het nog niet. Een jongensdroom, ya know what I mean?
Ik ben fan van Adam Sandler en dus was dit een mooie week, want zijn nieuwe comedyspecial verscheen op Netflix. Adam Sandler: Love You is geregisseerd door een van de Safdie-broers, met wie Sandler eerder Uncut Gems maakte. Je ziet het eraan af. Zeker in het koortsachtige begin, als Sandler komt aanrijden in een auto met een kapotte ruit en zich langs fans naar het theater worstelt. Het is dicht op de huid gefilmd en snel gemonteerd. De sfeer klopt niet helemaal.
De show zelf verloopt ook niet op rolletjes. Er zit een gat in de vloer en de monitoren werken niet. Er ontstaat een ruzie in het publiek. Allemaal in scène gezet natuurlijk, maar daardoor houdt Sandler het wel spannend. Dat moet ik niet groter maken dan het is, want uiteindelijk bestaat de show uit een reeks bizarre, flauwe en platte anekdotes en korte liedjes met punchlines. Ik hou van de absurditeit. Ik kan me niet verzetten tegen de Sandman.
Maar het mooiste komt op het eind, als Sandler plotseling een mooie ode aan komedie brengt. Met een liedje bedankt hij zijn helden en legt hij uit wat het vak voor hem betekent. Dit is waarom hij doet wat hij doet.
Yeah actors can play dramatic, Singers can kill a song But comedians say "fuck you sadness" Let’s laugh it off and move the fuck on.
Sandler wordt vaak afgekraakt vanwege zijn 'simpele' komische rollen. En als hij dan een zwaardere rol speelt, zoals in Uncut Gems of Punch-Drunk Love, dan zeggen mensen: zie je, hij kan het dus wel. Maar dat is niet waar Sandler het voor doet. Je kan een dramatische rol spelen, maar het effect van een goede grap is groter. Een lach kan een dag mooier maken en het leven draaglijker.
PS.
Het fantastische YouTube-kanaal Every Frame a Painting is terug! Voor even dan. Tussen 2014 en 2016 publiceerde het kanaal korte video-essays over films. Die waren geweldig gemaakt, bijvoorbeeld deze over beweging in films van Akira Kurosawa, deze over de longtakes van Steven Spielberg of deze over het effect van stilte in de films van Martin Scorsese. Komende weken verschijnt een nieuwe serie over de kunst van filmmaken.
Wild God is er, het nieuwe album van Nick Cave and the Bad Seeds. Het klinkt allemaal weer wat vrolijker dan op Ghosteen, al ligt de plaat wel duidelijk in het verlengde. Helaas nog weinig tijd gehad om hem veel te luisteren, probeer er volgende week op terug te komen. (Ben ook nog erg in de ban van Fontaines D.C.)
Het houdt niet op, The Smile komt dit jaar met nog een album. Het geweldige Wall of Eyes verscheen in januari en op 4 oktober volgt Cutouts. "To be swallowed up by the fast running stream", schrijft de band. "Down into the giant ever growing river and on to the sea" We worden verwend dit jaar, want het dreigt weer goed te worden. Luister maar naar Foreign Spies.
Er is een documentaire gemaakt over het leven van Superman-acteur Christopher Reeves. Nadat hij van een paard viel, raakte hij verlamd en belandde hij in een rolstoel. Het belooft een nogal Amerikaans-dramatische film te worden, maar daardoor een niet minder inspirerend verhaal.
Het doet mij als Utrechter bijzonder veel plezier dat de Domtoren uit de steigers is. Vijf jaar lang stond hij ingepakt in een lelijk vierkant blok, en nu is hij vrij. Op ochtenden dat ik naar het station fiets, zie ik hem op bepaalde plekken in de stad door de zon verlicht overal bovenuit steken. Utrecht is weer Utrecht!
Je las mijn weblog van 26 augustus tot en met 1 september 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
