I.
Het album Get Sunk van Matt Berninger klinkt de laatste tijd veel in mijn thuiskantoortje. Berninger is zanger van The National en is wat mij betreft een meester in het neerzetten van gevoel, vooral als dat gaat over hartenzeer. "Flew to Indiana to see a friend, she was already dust by then", zegt hij op het eerste nummer Inland Ocean.
Bonnet of Pins is het meest The National-achtige nummer op deze soloplaat. "She says she takes photos of tractor bones / And sells 'em to model luxury homes", zingt Berninger, die onder leiding van een aanstekelijk riffje het gaspedaal steeds iets verder intrapt.
Een van mijn favorieten van de plaat is Nowhere Special, waarop Berninger heerlijke oneliners mompelzingt. "I found a new way to clear an old mood", bijvoorbeeld. Of: "And down goes my career as a Catholic".
In een interview met Oor vertelt Berninger over het terugkerende zinnetje in Frozen Oranges: "It's Saturday."
"Ik was op een dag aan het fietsen langs de kust en zag een kerel die met zijn koptelefoon op fietste", zegt hij in het interview. "Hij slingerde een beetje. Hij leek zó in zijn eigen wereldje. Op een gegeven moment moest hij door een groep fietsers heen en die schreeuwden naar hem: doe die koptelefoon af! Maar hij keek gewoon voor zich uit, riep It's Saturday! en ging verder."
Berninger zegt aan de kant van die man te staan. "We willen allemaal soms genieten van het moment, zelfs als anderen dat niet begrijpen. (...) Ik stopte met fietsen en heb die regel meteen in mijn telefoon geschreven: It's Saturday." Mooi kijkje in het schrijfproces van Berninger. Je kunt wel een gevoel proberen te beschrijven, maar je moet het ook herkennen als je het ziet en de helderheid van geest hebben om het op te schrijven, zodat je het later kunt gebruiken.
II.
Wat heb ik weer uitgebreid zitten smullen van Wes Andersons nieuwste film The Phoenician Scheme. Met dit keer in de hoofdrol: Benicio del Toro als Zsa-zsa Korda, een louche zakenman en wapenhandelaar. Korda vormt de spil in allerlei intriges rondom een bouwproject en een gebroken familie. Het duizelingwekkende plot zou ik niet meer kunnen reproduceren, al zou ik het willen. Lekker belangrijk ook, als de rit zelf zo wild is als deze.
Korda vliegt de wereld over met zijn dochter Liesl (Mia Threapleton als non) en de Zweedse biologieleraar Bjorn (Michael Cera). Hij overleeft de ene na de andere aanslag op zijn leven. "Dat hoorde ik de vorige keer ook", zegt hij na een vreemd geluid tijdens een vlucht in zijn privévliegtuig. "Daarna stortte ik neer. Maar dat is nu nog niet gebeurd. Ik voel me helemaal veilig." Hij blijft maar beweren zich volkomen veilig te voelen. Zoals hij ook constant zijn zin probeert door te drammen, maar het nooit krijgt.
In Wes Anderson-films spelen de leukste grappen zich af aan de randen van het beeld. Het is iemand die een lepel aflikt tijdens een serieus gesprek of iemand die domweg de camera in staart. De humor zit 'm in de heerlijke scripts en in bijzinnetjes. Het zit 'm in Michael Cera die een nepsnor draagt, die je later in de film ziet (gewoon een donkerdere snor) zonder dat er verder woorden aan vuil gemaakt worden. Het zit 'm soms ook in het gebrek aan subtiliteit, zoals in de hilarische basketbalwedstrijd in deze film met Tom Hanks en Bryan Cranston versus Benicio del Toro en Riz Ahmed.
En het zit 'm in het casten van Bill Murray als God.
III.
Het is simpel: als The Flaming Lips in de buurt spelen, dan ga je erheen. De psychedelische indierockers zijn nu eenmaal niet vies van laserstralen, grote gekleurde ballonnen, gigantische opblaaspoppen en ladingen (echt, la-ding-en!) confetti. Dit keer speelde de band hun albumklassieker Yoshimi Battles the Pink Robots en daarna nog eens een vrijwel volledige set met hits voor fans, zoals She Don't Use Jelly, Pompeii Am Götterdämmerung (geweldige uitvoering trouwens), The Yeah Yeah Yeah Song en A Spoonful Weighs a Ton.
Tussen de chaotische gekte door nam de band even gas terug met een heel mooie cover van True Love Will Find You in the End. Dat liedje is oorspronkelijk van Daniel Johnston, de excentrieke singer-songwriter uit Texas die tot zijn dood in 2019 altijd met het leven bleef vechten. Hij brak nooit door als superster, maar kon onder meer Kurt Cobain, Lana del Rey, David Bowie en Tom Waits tot zijn fans rekenen.
En The Flaming Lips dus ook. Na het concert zocht ik weer eens wat muziek op van Johnston. True Love Will Find You in the End is een van z'n bekendste nummers, overigens ook wel eens gecoverd door Wilco, mijn geliefde band die Johnston in 2017 live begeleidde tijdens een optreden in Chicago. Zijn mooiste liedje blijft, wat mij betreft, The Story of an Artist.
Mooi dat bands zoals Wilco en The Flaming Lips de muziek van Daniel Johnston in leven houden. Als je zin hebt in een deep dive in Johnston, kijk dan vooral eens de documentaire The Devil and Daniel Johnston. In 2015 maakte acteur Gabe Sunday nog een korte film over de zanger, Hi, How Are You Daniel Johnston, die inmiddels ook op YouTube staat. (En mijn naam staat in de Kickstarter-credits!)
PS.
Peter de Bie, journalist, presentator en weduwnaar van Dieuwertje Blok, stierf deze week op 75-jarige leeftijd. Hij koos voor een zelfgekozen overlijden. Aan de Volkskrant gaf hij een mooi laatste interview dat barst van de levenslessen. "De afgelopen maanden heb ik mezelf wel een paar keer streng toe moeten spreken om niet in een depressie te schieten. Dat kan echt niet, zei ik tegen mezelf, we gaan niet depressief het graf in. We gaan vrolijk fluitend, als het even kan."
Talking Heads heeft een video gemaakt voor hun hit Psycho Killer. 48 jaar na het verschijnen van het nummer. Actrice Saoirse Ronan was toen nog niet geboren, nu speelt ze de hoofdrol.
Fascinerende Substack-post van Amanda Guinzburg over ChatGPT die ze als een redacteur laat meedenken over haar geschreven essays. Gaandeweg blijkt dat de chatbot van alles verzint. Als ze ChatGPT daarop aanspreekt, wordt het gesprek vreemder en vreemder.
Er komt een tv-serie in het Alien-universum. De eerste trailer is veelbelovend. Vanaf 12 augustus op Disney+.
Sinds het spelletje Picross op de Nintendo DS houd ik van nonogrammen, Japanse beeldpuzzels waarbij je op basis van cijfers steeds een aantal vakken per rij moet invullen om een figuur te maken. Op deze website staan er miljoenen, in een grid van vijf bij vijf, die je binnen een minuutje kunt oplossen. Perfect voor een rustig moment op de dag.
Donald Trump gebruikt zijn persoonlijke iPhone voor werk en privé. Hij is gek op bellen. Ook onbekende nummers neemt hij vaak op, las ik in een heerlijk artikel op The Atlantic. "Who's calling?", vraagt hij dan. Trump heeft nog twee andere telefoons en op een van de toestellen heeft hij zijn eigen gezicht ingesteld als achtergrond.
Je las weekblog №117, geschreven in de periode van 2 juni tot en met 8 juni 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
