Films en series over robots en kunstmatige intelligentie gaan in de kern altijd over wat het betekent om mens te zijn. Pluto is daarin geen uitzondering. Het is de beste animéserie in jaren en eindelijk weer een echte must-see op Netflix.
Pluto is een mysterieuze scifi-thriller die zich afspeelt in een toekomst waarin mensen en robots naast elkaar leven. Als een van de meest geliefde robots ter wereld op brute wijze wordt uitgeschakeld, probeert inspecteur Gesicht te achterhalen wie daar achter zit. Al snel blijkt er een groot gevaar schuil te gaan, waardoor de levens van mens en machine op het spel staan.
In deze wereld lijken robots steeds meer op mensen. Je ziet het verschil soms niet eens. En robots hebben rechten, waardoor ze bijvoorbeeld een gezin kunnen stichten. Er zijn wel een aantal regels: zo kunnen robots geen mensen doden.
Pluto zet je aan het denken. Hoe fijn het bijvoorbeeld is dat wij als mensen gebeurtenissen kunnen vergeten, of ze op zijn minst laten vervagen. Het zou ondraaglijk zijn als we alles constant onthouden, met de pijn uit het verleden die daarbij hoort. Een robot onthoudt alles tot in detail, behalve als er moedwillig delen van hun geheugen worden gewist.
Ook boeiend is dat Pluto wordt verteld vanuit het oogpunt van de robots en hun kunstmatige intelligentie. Er zijn tegenstanders van meer vrijheden voor robots, maar dat zijn de slechteriken. Terwijl we in het echte leven juist vol inzetten op het reguleren van wat bijvoorbeeld ChatGPT allemaal kan en welke data het mag bewaren.
Er wordt bijvoorbeeld gewerkt aan een Europese AI-wet die zorgt dat we verantwoord omgaan met de technologie. Op conferenties wordt gewaarschuwd voor de gevaren van wapens die zelf bepalen wie ze beschieten. Ook dat zie je terug in Pluto: als Gesicht een doelwit wil aanvallen, vraagt hij eerst om goedkeuring bij werkgever Europol.
Het is goed dat we hier van tevoren over nadenken. Want als we robots achteloos constant menselijker maken en ze uiteindelijk emoties nabootsen, wordt het al snel verwarrend. Simpel voorbeeld: hoe reageer jij op een mens die een robothond schopt? Wij ontwikkelen eerder een gevoel voor robots dan andersom. In Pluto komt dat ook aan bod: wat betekent het als een robot huilt? Hoe gaat een machine om met verlies? En met haat?
Aan de Japanse animatieserie werd zes jaar gewerkt. Dat is te zien, want het ziet er weergaloos uit. Alleen de 3D-beelden komen niet altijd goed uit de verf en een uur per aflevering (er zijn er acht) is soms wat lang. Maar de sfeer is waanzinnig en het verhaal nog beter. Er is ruimte voor tech-noir, grote vraagstukken en voor sentimentele boodschappen. En te weinig mensen hebben het erover: kijk Pluto!
Pluto is gebaseerd op de gelijknamige mangaserie van schrijver en tekenaar Naoki Urasawa. En die serie is dan weer gebaseerd op een verhaallijn uit Astro Boy, een serie van Osamu Tezuka. Begin jaren 2000 werd een aantal delen van Astro Boy uitgegeven in Nederland door de Belgische Standaard Uitgeverij (zij publiceren bijvoorbeeld ook Suske en Wiske). In die tijd kocht ik de pockets en raakte ik verslingerd aan de avonturen van de robotjongen.
Ik heb ze nog steeds en na wat rommelen in verhuisdozen vond ik het derde deel. Daarin staat het verhaal waarop Pluto is gebaseerd: De grootste robot ter wereld. Waar Urasawa koos voor een volwassen hervertelling met meer gelaagdheid en grote vraagstukken, is Astro Boy meer een zaterdagochtendcartoon. Met een simpeler plot. Er is een sterke robot en als die de zeven sterkste robots ter wereld verslaat, mag hij zich de sterkste noemen. Astro Boy moet hem stoppen.
Het leuke is dat Urasawa aan de kern van het verhaal niet veel heeft veranderd. Ook keren personages terug, zij het met meer achtergrond of in aangepaste versies. Heb je Pluto gezien, snor dan het originele verhaal eens op. Of kijk de animéverfilming, die staat op YouTube (deel 1 en deel 2).
Hier nog wat kreukelige fan-art (ik kon het origineel niet meer vinden, maar had nog wel deze foto):
Het allerlaatste nummer van The Beatles verscheen deze week. Now And Then. Ik was aanvankelijk een beetje sceptisch. Het nummer is gebaseerd op een oude demo van John Lennon. Misschien wilde Lennon dit helemaal niet uitbrengen. Met die vraag worstelde Paul McCartney ook even, zegt hij in de korte film die samen met de single werd uitgebracht.
"Maar als ik het hem kon vragen", zegt hij. "Dan zou het antwoord zijn: "Yeah"! Hij zou het geweldig hebben gevonden."
En geweldig is het. Met behulp van machine learning werd de stem van Lennon uit de demo-opname geknipt en opgepoetst. De drums werden door Ringo Starr ingespeeld en McCartney speelt piano en gitaar. Een opname met orkest maakt het af. Op Lennons stem is nog wat ruis te horen, wellicht was dat niet te filteren. Het maakt het alleen maar spookachtiger en mooier.
Now And Then is een prachtige, nostalgische plaat. Je kan 'm na een keer luisteren al meezingen. Stukje Beatles-magie. Maar nu is het klaar, er komt echt nooit meer nieuw werk van de band. We kunnen ze nu en dan alleen nog maar missen. "And now and then I want you to be there for me. Always to return to me."
Het onvolprezen YouTube-account David Bennett Piano maakte een video over de verschillen in de originele demo van Lennon en de uiteindelijk Beatles-versie:
Ik ben een beetje verslaafd aan het telefoonspelletje subpar pool. Het is een combinatie van minigolf en pool in een vrolijke tekenstijl. Op variërende pooltafels probeer je alle ballen in de gaten te stoten, terwijl je uitdagingen voltooid. Er zijn portalen, ijsballen en magnetische ballen die allemaal andere speelstijlen vereisten. Van de makers van holedown trouwens, ook top.
Microsofts nieuwsplatform MSN heeft journalisten ontslagen en laat zijn nieuwsartikelen nu schrijven door AI. Blijkbaar heeft niemand zich vooraf afgevraagd wat er allemaal fout kon gaan. Nou, alles dus.
Roblox is super populair onder jongeren. In de game-omgeving bouwen mensen en merken zelf werelden en spellen, die door anderen bezocht kunnen worden. Ik werd door een Nederlandse tiener uitgenodigd om eens te komen kijken naar een simulatie van luchtvaartmaatschappij Ryanair, die hij samen met nog tientallen andere jongeren onderhoudt. Ik vloog een halfuurtje mee in een virtueel vliegtuig, terwijl kinderen om me heen in de chat schreven dat ze een bom bij zich hadden (even inloggen).
Ik ben nog niet begonnen aan Alan Wake 2, want er is al zoveel te spelen. Maar ik heb er enorm zin in, want deze game is me op het lijf geschreven. Net zoals deel 1 dat was, die vol zat met verwijzingen naar horrorfilms en mysterieuze series zoals Twin Peaks. Het nieuwe deel schijnt nog creatiever en bizarder te zijn. De recensies liegen er ook niet om, bijvoorbeeld die van NRC en Gamer.
Je las mijn weblog van 30 oktober tot en met 5 november. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
