In de laatste week van mijn vakantie bezocht ik het Eye Filmmuseum in Amsterdam om naar de tentoonstelling rond Werner Herzog te kijken. Ik las Hemel van Mieko Kawakami en bezocht het BUT Filmfestival in Breda.
Lees je Hemel, dan wordt je keel in 200 pagina's steeds verder dichtgeknepen. Je ondergaat de impact die intense pesterijen op het hoofdpersonage hebben. Hij wordt constant door zijn klasgenoten getreiterd, onder druk gezet en fysiek gemarteld. In een van de scènes gebruiken de klootzakken hem als menselijke voetbal tot hij bloedend op de grond ligt.
Een lichtpuntje ontstaat zodra hij een brief ontvangt van Kojima, een meisje in zijn klas dat net zo erg wordt gepest als hij. Ze ontmoeten elkaar een paar keer en er ontstaat een vriendschap, gebouwd op het slachtofferschap wat ze samen, maar los van elkaar, ondergaan.
Wat zo goed is aan dit boek, is dat schrijver Mieko Kawakami jou als lezer niet spaart. Je leest de gruwelijke details van het getreiter en hoe het hoofdpersonage dat ondergaat en observeert. Als de hoofdpersoon eindelijk het lef heeft om de rechterhand van zijn grootste pester te confronteren, levert dat een kil gesprek op wat de situatie eigenlijk alleen maar enger maakt.
Je wordt ook aan het denken gezet. Wat betekent het om slecht te zijn? En wat betekent een vriendschap als de belangrijkste gemeenschappelijke deler daarvan is dat je allebei slachtoffer bent?
Werner Herzog zoekt in zijn werk vaak naar mensen die leven in extreme omstandigheden. Dat levert fascinerende films op. In Fitzcarraldo volg je hoe Herzog zijn personages zonder trucage een gigantische boot over een berg in de Amazone laat slepen. En Aguirre: der Zorn Gottes gaat over een zoektocht naar het gouden land El Dorado terwijl de expeditieleden langzaam doordraaien.
Ik blijf vooral fan van zijn documentaires. Ook die gaan over mensen die zichzelf in extremen plaatsen, gewild of ongewild, en het zelf ook niet altijd doorhebben. Of die niet anders kunnen. Kijk naar Grizzly Man, over Timothy Treadwell die als mens tussen de beren wilde leven. Of Into the Inferno, over vulkanologen die het vurig geweld niet schuwen maar juist opzoeken. Ook The Fire Within gaat daar over.
In Eye kun je deze maand nog naar een overzichtstentoonstelling gaan van Herzogs werk. Het filmmuseum laat er een selectie sleutelscènes uit het oeuvre van de filmmaker zien, samen met wat context in de vorm van archiefstukken, brieven en enkele rekwisieten (de houten staak uit Nosferatu: Phantom der Nacht bijvoorbeeld).
Het zijn fragmenten die niet vaak worden vertoond, maar als je net als ik een bluraycollectie met al zijn films hebt liggen, valt er weinig te ontdekken. Daarvoor zijn de gepresenteerde documenten ook niet interessant genoeg. Het is heel goed dat Eye mensen de kans geeft om zichzelf onder te dompelen in de gekte die Herzog in elke uithoek van de wereld weet te vangen, samen met die typische voice-over en dramatische klassieke muziek. Maar het mooiste wat deze tentoonstelling heeft voortgebracht is dat je zijn films weer even in hun volledigheid op het grote doek kan zien. Die zie je in september nog in de reguliere filmzalen van Eye.
Het BUT Film Festival in Breda bestaat al 18 jaar, maar ik was er deze week voor het eerst. BUT staat voor b-film, underground en trash, dus je kunt er van alles verwachten. Doorgaans komt het hier op neer: slechte acteurs, veel bloed en naakt, en waardeloze dialogen. Een viering van de waanzin.
Onder het mom van 'eerst maar eens kijken of dit iets voor me is' zag ik deze editie twee films. Het festival zelf is kleinschalig en charmant houtje-touwtje. Filmoperators die de verkeerde films opzetten, overstuurde speakers en in elkaar geflanste filmdoeken. Het hoort er allemaal bij. Iemand in de zaal roept "yay" als er borsten in beeld komen.
Omdat bepaalde auteursrechten over Winnie de Poeh zijn verlopen, verschijnen er ineens allerlei horrorfilms met de bekende knuffelbeer in de hoofdrol. Winnie the Pooh: Blood and Honey scoorde veel media-aandacht maar op BUT draaide alweer de volgende Pooh-horror.
Het Engelstalige Winnie the Pooh: Master of Puppets is gemaakt door de Duitse regisseur Timo Rose en heeft niets met Blood and Honey te maken. De 46-jarige indieregisseur heeft al 29 films op zijn naam staan, met titels als Virus of the Dead, Mutation - Annihalation en Karl the Butcher vs. Axe. In Master of Puppets worden allerlei moorden gepleegd door een knuffelbeer, die overigens niet lijkt op Winnie de Poeh maar wel zo heet. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. De makers zijn uitgeschoten met kleurenfilters en effecten in postproductie. De film weet maar al te goed dat het slecht gemaakt is en is daardoor nauwelijks te pruimen.
De tweede film was ook niet goed (je gaat niet naar BUT om de nieuwe Godfather te zien), maar cultklassieker Magnetron Massacre was in elk geval vermakelijker. Over een man die constant smerig eten krijgt voorgeschoteld van zijn vrouw, tot hij het zo beu is dat hij haat in een dronken bui vermoordt en in de magnetron stopt. Als hij vervolgens per ongeluk een stukje van het vlees eet, blijkt dat mensenvlees hem prima smaakt.
De film gaat dus over onbedoeld kannibalisme, maar het is vooral een komische film die één grap volledig uitmelkt. Er zit een aantal echt goede vondsten in, maar van de beloofde Magnetron Massacre uit de titel zie je uiteindelijk weinig.
Deze twee films smaakten ondanks hun kwaliteit wel naar meer. En het is mooi dat ze er zijn, dit soort festivals voor buitenbeentjes. Tot volgend jaar, BUT!
Matthijs van Nieuwkerk gaf naar eigen zeggen het belangrijkste interview dat hij ooit gaat geven aan NRC. Negen maanden nadat de Volkskrant uitgebreid schreef over grensoverschreidend gedrag bij De Wereld Draait Door en de tirannieke driftbuien van Van Nieuwkerk, reageert de presentator uitgebreid.
Het is een vreemd artikel geworden. Aan de ene kant blijkt echt wel dat Van Nieuwkerk zich schaamt voor hoe hij zich heeft gedragen en maakt hij excuses. Aan de andere kant is het wat zwak dat hij nauwelijks op het Volkskrant-artikel reageert en een vervolginterview van NRC afzegt omdat de vragen hem niet bevallen. "Ook ditmaal toont Van Nieuwkerk zich een man die graag de regie houdt", schrijft de krant.
Des te opvallender dat Van Nieuwkerk akkoord is gegaan met de foto waarop hij zijn hoed weggooit als een frisbee zodat zijn blije pup er achteraan kan hollen.
Als ik een YouTube-video tegenkom met de titel 'The Quest to Beat jimmypoopins', dan heb ik al geklikt voordat ik weet waarover het gaat. Maar het YouTube-algoritme schoot weer eens raak, want dit blijkt een geweldig verhaal over speedrunners die proberen zo snel mogelijk Ninja Gaiden II (NES) uit te spelen. Het is niet alleen een spannende video over rivaliserende spelers die elkaar naar grote hoogtes tillen, maar uiteindelijk ook over een ongekende toewijding om het geloof in jezelf waar te maken.
Ruim een jaar geleden begon ik aan de animéserie van One Piece. Met al ruim duizend afleveringen op de teller voelt dat een beetje alsof je de Mount Everest beklimt, maar dan liggend op de bank voor de tv. Ik ben ruim driehonderd afleveringen onderweg.
Netflix heeft nu het eerste seizoen online zijn van zijn live-actionversie uitgebracht. Ik kon mijn morbide interesse niet negeren en keek een stukje. Het is wat je verwacht: het volgt de animé op de voet, maar met minder kleur, platte actiemuziek en minder humor. Misschien nog wel het ergste: het is saai. Wat One Piece voor mij leuk maakt, is de chemie tussen de personage. De leukste afleveringen in de animé zijn als de piraten gewoon maar wat rondhangen en domme geintjes uithalen. Daarvoor is vooralsnog geen ruimte in de Netflix-versie.
Polygon kopt boven zijn artikel over het eerste seizoen: Netflix vermaalt de beste manga ooit tot er alleen nog content overblijft. Content. Oftewel: inhoudsloze drek. Oef, shots fired.
Bob Dylan stuurde (nieuwe) lyrics naar zijn fan Post Malone zodat hij er een nummer van kon maken. En toen... niets.
In de Volkskrant een fijne ode aan The X-Files, waarvan de eerste aflevering bijna dertig jaar geleden werd uitgezonden. "De show blíjft een van de meest vernieuwende, radicale en invloedrijke series uit de tv-geschiedenis", schrijft Mark Moorman. The X-Files is voor mij een slowburner. Ik kijk nog steeds af en toe een paar afleveringen, maar door de monster-of-the-week-opzet vind ik de serie lastig te bingen. Het is overigens heel leuk om jonge acteurs in kleine rolletjes voorbij te zien komen, zoals Jack Black die ineens opduikt in seizoen 3. Screen Rant heeft een lijstje.
Ik lees de volledige verzameling van Jeff Smiths comic Bone, een baksteen van 1.300 pagina's. Dit avontuur in fantasysetting wil ik al sinds mijn tienerjaren lezen. Vooralsnog is het al 200 bladzijden genieten.
Over avonturen in fantasysetting gesproken: ik heb Final Fantasy XVI uitgespeeld (een matige en absoluut geweldige game in één) en ben begonnen aan Baldur's Gate 3 op de PlayStation 5.
Internetflashklassieker Badgers bestaat twintig jaar (31 miljoen keer bekeken in de vijftien jaar dat de video op YouTube staat). Om het te vieren maakte MrWeebl een nieuwe versie.
Je las mijn weblog van 28 tot en met 3 september. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
