Barbie is een hysterische koortsdroom van een film en een van de grootste blockbusters van dit jaar. Greta Gerwig heeft goed gezien dat de plastic perfecte wereld van Barbie een ideale spiegel vormt voor onze realiteit. Het is dan ook niet alleen een reclamefilm voor Barbiepoppen, maar een lekker dik aangezet manifest voor het feminisme, waarin de huidige, door mannen geregeerde maatschappij eens goed gefileerd wordt.
De boodschap in de film is zo subtiel als een hamer in je gezicht, maar voor subtiliteit moet je sowieso niet bij Barbie zijn. De rustmomenten en prekerige toespraken houden de boel juist een beetje op. En in het verhaal vallen net zo goed gaten te schieten, maar waarom zou je? Geef je over aan Barbies bizarre droomwereld en geniet.
Net zoals ik genoot van verwijzingen naar filmklassiekers als The Wizard of Oz, The Truman Show en 2001: A Space Odyssey. Maar het leukste vond ik die naar The Matrix. In plaats van een rode en een blauwe pil kiest Barbie tussen een naaldhak en een sandaal om ofwel in een droomwereld te blijven of de waarheid te achterhalen.
Ik heb het nog nooit zo druk gezien in het filmhuis. Na onze volle zaal stond de volgende rij al tot buiten. Plastic sells!
Christopher Nolan maakte een film over de Amerikaanse natuurkundige J. Robert Oppenheimer: de vader van de atoombom. Hij duurt drie uur maar dendert in zo’n tempo door dat je er goed aan doet om je concentratie erbij te houden. Het verhaal van Oppenheimer wordt vanuit allerlei kanten (en tijden) belicht en na afloop kun je alsnog flink discussiëren over wie de man nou eigenlijk was.
De film begint met een omschrijving van Prometheus, de Griekse Titaan die vuur stal van de goden en dat schonk aan de mensheid. Hij moest er de rest van zijn leven voor boeten, want Zeus ketende hem vast aan een rots. De atoombom werd het nalatenschap van Oppenheimer en hij moest leven met de consequenties.
In Oppenheimer volgen we het leven van de natuurkundige die uiteindelijk een bom weet te maken die de wereld zou kunnen verwoesten. Of waarmee een Derde Wereldoorlog wordt voorkomen. De film werkt stap voor stap naar de eerste geslaagde test van de bom en als dat gebeurt voel je de impact van het moment. Het wordt daarna uitbundig gevierd.
Het is de enige keer dat we de bom zien vallen. Verder kijk je vooral naar dialogen. En daarom werkt dat ene moment zo goed. Maar de film stopt daar gelukkig niet. Dan begint de nachtmerrie pas echt.
Het was een enerverend filmweekend met Barbie en Oppenheimer, waarschijnlijk het filmevenement van het jaar. Het contrast tussen de twee films kan niet groter en waarschijnlijk sloeg het internet daarop aan. Al snel ontstond het woord Barbenheimer en werden de films in fantrailers en -posters met elkaar verweven.
Grappig genoeg kun je de films met een beetje goede wil ook inhoudelijk linken. De hoofdpersonen streven allebei naar een perfecte wereld, maar komen erachter dat zoiets niet bestaat. Met alle gevolgen van dien.
"Denken jullie wel eens aan de dood?", vraagt Barbie in een wereld waar niemand ooit aan de dood denkt. Die vraag lijkt direcht gericht aan de mannen in Oppenheimer die zo gepassioneerd werken aan bommen die honderdduizenden Japanners het leven kostten.
Wil je nog een duidelijker voorbeeld van wat er gebeurt als mannen aan de macht zijn? Vroeg of laat maken ze dus een bom die de wereld kan vernietigen.
De film Electric Dreams uit 1984 is niet erg goed en ook niet zo bekend. Maar hij is wel fascinerend vanwege de computer die een hoofdrol speelt. De machine was destijds pure science fiction, maar inmiddels doet hij niet onder voor Siri en ChatGPT.
In de film gaat de computer wel een stapje verder, want hij ontwikkelt een bewustzijn. Hij leert hoe het voelt om verliefd en jaloers te zijn. Die eigenschappen komen tussen de ontluikende liefde tussen Miles en zijn nieuwe buurvrouw Madeline te staan.
Miles heeft de computer een liefdeslied laten componeren voor Madeline, maar houdt dat lang geheim. Uiteindelijk waagt hij een poging. "Wat als er een machine zou zijn die kunst zou kunnen maken?", begint hij. "Of die gedichten kan schrijven en muziek kan maken?"
"Wat is er mis met artiesten?", antwoordt zij.
Bijna veertig jaar later vormt deze vraag een van de belangrijkste discussies die we met elkaar voeren over kunstmatige intelligentie. Boeken die door AI zijn geschreven namen de Amazon-hitlijsten over, we zijn de afgelopen maanden overspoeld met AI-muziek en Hollywood-acteurs staken omdat ze vrezen vervangen te worden door AI.
En dan die computer uit de film, die steeds nadrukkelijker om de aandacht van Miles vraagt. Waarop hij roept: "Je beheerst m'n hele leven!" Het lijkt wel een smartphone.
In Electric Dreams speelt Madeline haar cello in een orkest. Ze is ontroostbaar als haar instrument breekt, want ze heeft hem al sinds ze kind is en alleen al daarom is hij onvervangbaar. Miles probeert haar op te vrolijken. "Die cello is zo speciaal omdat jij er een stukje van jezelf in stopt, het instrument zelf is gewoon een stuk hout." Dat vormt natuurlijk een mooie analogie met de computer. En zo kijken we ook naar kunstmatige intelligentie. Zonder ons doet het (nog) niets. Laten we dat zo houden.
Finfluencers beloven je op TikTok en YouTube gouden bergen als je slim (en snel) geld belegt. Bijvoorbeeld in allerlei cryptomunten waar je nooit van hebt gehoord. "Snel rijk worden kan niet met zorgvuldig beleggen", zegt de directeur van de Vereniging van Effectenbezitters in deze video van Pointer. "Maar snel arm worden hiermee gaat wel zo snel."
Blur is na acht jaar terug met een nieuw album. The Ballad of Darren. Mijn eerste indruk is goed!
Ik lees Emma Cline's tweede roman The Guest. Ik ben groot fan van haar eerste, The Girls, over een Charles Manson-achtige sekte. Het nieuwe boek gaat over een jonge vrouw die rondzwerft in een rijk stukje Amerika.
Als je met kunstmatige intelligentie een overleden dierbare kan terughalen, zou je dat dan doen? The Guardian heeft een interessant artikel over rouwverwerking in de tijd van AI.
Hier een fraaie reclame van een Franse telecomprovider over het nationale voetbalteam. Met een twist op het einde.
Een vrijblijvende suggestie voor als je 1.699 dollar hebt liggen en je moet er vanaf: deze werkende Grimlock Transformer van Robosen en Hasbro.
Je las mijn weblog van 17 tot en met 23 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
