Ik had schromelijk onderschat hoe populair Lana Del Rey in Nederland is. De aankondiging voor het concert in de Ziggo Dome kwam slechts een week van tevoren. En toch waren binnen tien minuten alle kaarten weg. Een extra Ziggo Dome zou ook nog wel lukken.
Afgelopen dinsdag was ze er. Voor het eerst in tien jaar weer in Nederland. Voor mij is de muziek van Lana Del Rey perfect om heerlijk bij te zwelgen. Koptelefoon op, klein traantje over de wang. Ik las ergens deze week een mooie omschrijving voor haar muziek: Hollywood sadcore.
Dit beeld rijmt dus niet met het uitzinnige, gillende publiek dat ik in de Ziggo Dome trof. Het enthousiasme van het publiek overweldigde Del Rey evengoed. "That was stunningly deafening", zei ze - na eerlijk gezegd ook het hardste applaus wat ik ooit heb gehoord - na afloop van Summertime Sadness. "I’m gonna take that with me for any bad day I’m having and remember that ten fucking seconds."
Del Rey is een wereldster zonder perfecte show. Er gaat wel eens wat mis. Ze voert wat onwennig een aantal ingestudeerde poses uit. Een charmante combinatie. Het absolute hoogtepunt was Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd. Dat is sowieso een van haar mooiste liedjes, maar live met een paar gospelzangeressen werd het onvoorstelbaar maar waar nog beter. "Don’t forget me", zingt ze. "But I get a feeling after tonight that you won’t."
Binnen een paar dagen hebben al bijna 100 miljoen mensen een account op Threads, de Twitter-kloon van Instagram. Dat zijn er megaveel, meer dan De Grote Leider Mark Zuckerberg had verwacht. Zegt hij zelf. En dan te bedenken dat het Europese continent officieel nog geen toegang heeft tot de app (maar met een Amerikaanse Apple ID kun je er al op).
Sinds Elon Musk Twitter overnam voor een astronomisch bedrag en sindsdien bezig is om het platform om zeep te helpen, grijpt de harde kern bijna watertandend naar elk alternatief wat voor handen is. Ook ik heb inmiddels accounts op Mastodon en Bluesky. En nu dus ook op Threads, de app met de beste kaarten om Twitter te verslaan.
Met Threads profiteren Zuck en co maximaal van de huidige chaos bij Twitter. Afgelopen week stelde Elon Musk limieten in van het aantal tweets dat mensen kunnen zien en werd aangekondigd dat Tweetdeck betaald wordt. Allebei beslissingen waarmee Twitteraars op de kast worden gejaagd. Dat precies deze week Threads verschijnt, kan geen toeval zijn.
Het lijkt er zelfs op dat Threads eerder uitkwam dan de bedoeling was, alleen maar omdat het de timing zo goed uitkwam. Je merkt het als je de app gebruikt. Er ontbreekt nog te veel. De zoekfunctie is half af. Er zijn geen hashtags. De tijdlijn is een chaos, gevuld met mensen die je niet volgt en ook niet op omgekeerd chronologische volgorde. Het algoritme van Threads duwt je met de paplepel schijnbaar willekeurige berichten van willekeurige mensen door de strot.
Bizar genoeg lijkt de sympathie van veel Twitteraars nu aan de kant van Mark Zuckerberg. Die zal in zijn handen wrijven, want zijn bedrijven lagen de afgelopen jaren flink onder vuur na schandalen over beïnvloeding, datalekken en de onkunde om de verspreiding van desinformatie tegen te gaan. We zijn de onthullingen van klokkenluider Frances Haugen niet vergeten. Threads is bezig aan een charme-offensief die Meta weer even in het zonnetje zet, en Musk nog iets verder in de schaduw, maar wat zit er achter?
Techschrijver Ryan Broderick drukt de hosannageluiden in zijn nieuwsbrief Garbage Day de kop in. "Het ware doel van Threads is om de code van Instagram een nieuwe lik verf te geven in de hoop het netwerk weer relevant te maken", schrijft hij. "En Threads is het bewijs dat Meta na al die jaren nog steeds geen andere ambitie heeft dan zo groot mogelijk worden."
Threads voelt nu misschien nog fris en spannend, maar Zuckerberg was er zelf ook duidelijk over. Hij wil 1 miljard mensen op de app krijgen. "Daarna gaan we nadenken over hoe we hier geld aan kunnen verdienen", schrijft hij. We kennen het riedeltje wel: eerst zorgen dat je gebruikers niet meer zonder je app kunnen, daarna injecteer je hun oogballen met advertenties.
Ik schreef over de eerste momenten op Threads op NU.nl (achter de gratis login).
Heel veel zin in de nieuwe film van Martin Scorsese: Killers of the Flower Moon. Hij komt in oktober uit en duurt 3,5 uur.
Het YouTube-algoritme is echt zo goed. Het weet echt precies wat ik wil zien, zoals deze video over het opvoeren van kinderspeelgoed.
Ik las de eerste roman van Tom Hanks uit: The Making of Another Major Motion Picture Masterpiece. De titel is uitstekend gekozen, want in het boek lees je tot in detail over hoe een superheldenfilm tot stand komt. Van het bronmateriaal tot de casting en de opnames zelf. Tom Hanks kan best meeslepend schrijven, blijkt uit het eerste deel dat het verhaal vertelt over een man die terugkeert uit een oorlog waar hij de vlammenwerper bediende.
Dat het boek zelf geen meesterwerk is, komt omdat de rest van het boek niet zo tot leven wil komen. Hanks blijft maar personages introduceren tot het je nauwelijks meer boeit en vervolgens gebeurt er net iets te weinig dat echt impact maakt. Daardoor lossen de verhaallijntjes op in het niets.
Be honest: How many times have you—and maybe you alone, or you and your family—said, “Hey, let’s watch something tonight”? Great, you pick up the remote and it takes you forever to agree on what you’re going to watch on Apple or Netflix or Hulu or Amazon Prime. “Oh, no, not that. No, not that. No, not that.” So forty-five minutes later you have decided, by way of bitter compromise, what you are going to watch—which is not what you really want to watch, but you’re going to have to go along with it because three of the rotten members of your family have voted in favor of this thing and you’re on the losing side. You turn down the lights. You enter your fucking password. And the code comes along and it asks for your billing address. And someone has to go through their phone, come up with a billing address. Because why did they reboot this? Who rebooted it? So there’s another fifteen minutes that are lost to the process. Now you’re finally ready to start the movie that you have all “agreed” to watch. And you think, At last, let’s watch the movie. Seventeen minutes into it, you think, I have no investment in this movie whatsoever. I don’t like this movie. I’m going to leave the room and not bother watching the rest of this movie. Right? How many times?
Je las mijn weblog van 3 tot en met 9 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen