De nieuwe film van Wes Anderson is een toneelstuk binnen een toneelstuk, en ondertussen ook een serie op televisie. Je kijkt naar acteurs, die gespeeld worden door acteurs, die gespeeld worden door acteurs. Klinkt ingewikkeld, maar uiteindelijk valt het wel mee. Toch is Asteroid City een ontzettend rijke film, waarin zowel heel weinig als heel veel gebeurt.
Het grootste deel van de tijd volg je het toneelstuk zelf zoals dat ergens in een zaal in New York wordt opgevoerd. In het stuk ontmoeten mensen elkaar in Asteroid City, een Looney Tunes-achtig stadje (er is zelfs een Roadrunner-pop). De groep komt tijdelijk vast te zitten vanwege een bezoekje van een alien en als kijker volg je hoe de onderlinge verhalen zich uitspelen tot de lockdown is opgeheven.
Ondanks de vele personages (in dubbelrollen), slaagt de jongleeract van Wes Anderson. En werkt de film op meerdere metaniveaus. Het is namelijk ook een film over de pandemie en wat er gebeurt als je hele wereld ineens op zijn kop staat. Maar de boeiendste laag gaat over filmmaken en acteren zelf. Welke verwachtingen heeft de kijker en welke betekenis stopt de filmmaker in zijn werk? Snappen de acteurs dat altijd? En moet dat?
Ik denk dat Asteroid City veel zegt over Wes Anderson zelf, wiens stijl vaak wordt nagedaan. En meestal blijft dat oppervlakkig, omdat het niet raakt aan de inhoud. In Asteroid City barst het van de details, verwijzingen en ideeën. Filmisch is het smullen en Andersons script is haarscherp. Al die onderdelen bij elkaar zorgen voor een bomvolle film - als je zin hebt om er op dat niveau in te duiken. Ik wil nog een keer.
Anderson werkt vaak samen met dezelfde acteurs en ook in Asteroid City kwamen weer veel bekenden uit zijn eerdere films voorbij. Maar één persoon ontbrak: Bill Murray.
Hij was wel gecast, maar liep vlak voor de opnames het coronavirus op. Anderson zocht een vervanger en dat werd Steve Carrell, de hotelmanager in de film.
Maar toen Murray beter was, kwam hij alsnog naar de opnames in Spanje. Zonder rol. Anderson hoopte nog iets voor hem te bedenken, maar daar kwam hij niet uit: "Je kunt niet zomaar een nieuw personage opvoeren.". Ondertussen hing Murray rond op de set en gaf hij peptalks aan acteurs. "Hij was goed voor het moraal", zegt Anderson.
Uiteindelijk vond Anderson een manier om Murray zijdelings bij het project te betrekken. In een promotievideo voor de film speelt Murray een acteur die uit de film is geknipt. Meer meta wordt het niet.
Na vijftien jaar is er weer een nieuwe Indiana Jones-film, waarschijnlijk de laatste. En ik heb genoten van het avontuur.
Online lees ik in reviews dat de film overbodig is. Raar argument om ergens niet van te kunnen genieten. En ja, het leunt op nostalgie. Maar ik vind het juist heerlijk dat Indiana Jones nog steeds in de kern een 80s-film is. Zo worden ze niet meer gemaakt, om maar eens een cliché te gebruiken.
Aan de andere kant speelt de film zelf ook met de houdbaarheidsdatum van Indy (nog steeds vol overtuiging gespeeld door Harrison Ford, inmiddels 80 jaar oud). In The Dial of Destiny is het 1969. Er gaan mensen naar de maan. Sexy science news is hip. Archeologie is maar een stoffig begrip. Jones lijkt uitgerangeerd.
Ik zou deze film niet stoffig willen noemen. Het is een achtbaanrit, het is Kuifje, het vliegt uit de bocht. Maar wat mij betreft is met deze film The Kingdom of the Crystal Skull rechtgezet (volgens velen een zeperd, vond ik ook wel meevallen). Dus hoezo overbodig?
Er zijn door de jaren heen veel Indiana Jones-games verschenen. Veel slechte ook, trouwens. Op YouTube staat een uitgebreid retrospectief.
Dan nog even hoofdstuk 45 in De Ontmanteling van Twitter. Voortaan heb je een account nodig om tweets te kunnen lezen. Maar ook met een account kun je tijdelijk maximaal zeshonderd berichten per dag zien. Behalve als je betaalt voor Twitter Blue, dan ligt het limiet op zesduizend.
Volgens Elon Musk zijn de beperkingen nodig omdat AI-bedrijven gigantisch veel data van het platform kopiëren. Die toestroom zou Twitter niet aankunnen. Gebruikers lopen tegen grenzen aan in de Twitter-app. Nieuwe berichten worden niet ingeladen en er verschijnt een melding dat het "snelheidslimiet is overtreden".
Wederom chaos dus. Dat merk je direct aan de toename van activiteit op Twitter-alternatieven. Bluesky (van Twitter-oprichter Jack Dorsey) zag een grote toestroom aan gebruikers, waardoor het platform instabiel werd. Ook Mastodon had problemen. "Ik zou het waarderen als Elon Musk zijn website op werkdagen zou verwoesten", schreef Mastodon-oprichter Eugen Rochko, die op zijn vrije zaterdagavond aan de bak moest, met enig gevoel voor humor.
Over humor gesproken. Het zou kunnen dat AI-bedrijven Twitter-data scrapen. Maar webontwikkelaar Sheldon Chang vond een andere oorzaak van het hoge verkeer op Twitter. Namelijk Twitter zelf. Een foutje in de webapp van het platform blijft maar oneindige bezoekaanvragen versturen. "Unbelievable. It’s amateur hour."
PS.
Nu kennen we Siri en Alexa, maar al in de jaren '90 bestonden er virtuele assistenten. De bekendste is Clippy, die je hielp (of in de weg zat) op Windows-systemen. Great Big Story interviewde ontwerper Kevan Atteberry.
Ik heb meer uren dan me lief is gekeken naar YouTubers die de game Only Up spelen. In het spel zorg je dat een poppetje alleen maar omhoog gaat. De besturing is matig en de sprongen zijn lastig, als je valt moet je weer een heel stuk opnieuw spelen. Typisch zo'n game die leuker is om te kijken dan zelf te spelen (nog geen tientje op Steam).
Fontaines DC-zanger Grian Chatten heeft zijn debuutalbum als solo-artiest uitgebracht. Chaos For The Fly heet het, en ik ben alweer om. Bij het nummer All Of The People is een clip gemaakt.
De fantastische regisseur Joanna Hogg heeft een nieuwe film. Na het prachtige The Souvenir I & II is daar nu The Eternal Daughter. Een spookverhaal in een oud hotel, maar eigenlijk een klein drama. Daar zou ik wat over kunnen schrijven, maar lees vooral de recensie van (Nederlands beste recensent) Elise van Dam in de Filmkrant. Zij beschrijft het heel mooi.
Enorm genoten van deze video. Over de zoektocht naar het verhaal achter Michaelsoft Binbows.
Je las mijn weblog van 26 juni tot en met 2 juli. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!
