top of page

Voor het eerst was ik op uitnodiging van Apple mee naar het Apple Park in Cupertino, Californië, voor het Worldwide Developers Conference (WWDC). Daar komen elk jaar honderden ontwikkelaars en journalisten bij elkaar om nieuwe software en producten van Apple te bekijken. Het was een speciale editie, want er was een gloednieuw apparaat: de Vision Pro. Een augmentedrealitybril met virtualrealitymogelijkheden voor 3.499 dollar. Slik.


Even kort: augmented reality stelt je in staat om beelden over je omgeving te projecteren. Het lijkt dan alsof apps voor je neus in het luchtledige zweven. Je kan bijvoorbeeld een enorm scherm laten verschijnen om films en series te kijken. Met de bril kun je zelf ook foto's en video's opnemen - in 3D. De bril is daarnaast geschikt om mee te werken. Dan breid je het scherm van je MacBook bijvoorbeeld uit door tabbladen virtueel naast je laptop te plaatsen. Je moet het even zien:


Ik was helaas niet een van de weinige uitverkorenen die Vision Pro een klein uurtje mochten dragen, zoals YouTuber Marques Brownlee. Maar ik heb de headset wel gezien. In het Steve Jobs Theater stonden er een stuk of tien uitgestald, met de vizieren naar het publiek gericht. Aanraken was streng verboden. Ook de binnenkant bekijken was onmogelijk. Het schijnt dat de lenzen zelfs afgeplakt waren.


De buitenkant heb ik verder goed kunnen bekijken. Het apparaat viel me qua dikte mee. De tijd van de lompe VR/AR-brillen lijkt echt voorbij. Al schijnt hij vrij zwaar te zijn om te dragen. Aan de bril zit een kabel met een externe accu, die je in je broekzak kunt stoppen en waarmee hij volgens Apple twee uur mee gaat. Daarmee ga je films als Spider-Man: Across the Spider-Verse of Avatar: The Way of the Water dus niet redden. Dan moet je de bril aansluiten op het stroomnet of aan andere accu's, die ongetwijfeld los te koop zullen zijn.


Overigens leek het display aan de buitenkant me niet heel helder en spiegelde het behoorlijk. Dat scherm aan de buitenkant is er vooral voor omstanders. De ogen van de drager kunnen er op verschijnen. Die worden met cameraatjes aan de binnenkant gefilmd. Dit moet mensen in de buurt het idee geven dat je niet helemaal in je eigen wereld zit. Het ziet er op de beelden van Apple wel wat creepy uit.

ree

Het blijft verbazingwekkend hoe Apple momentum creëert rondom zijn producten. Het is Meta en Microsoft nog niet gelukt om de massa enthousiast te krijgen voor VR/AR-brillen. Maar na de aankondiging van de Vision Pro heeft ineens iedereen het over de bril. Het wemelt direct van de memes. En of dat nou door de (te) hoge prijs komt of niet, zelfs de Hema had een inhaker.


Voor NU schreef ik dit artikel over de Vision Pro en de eigenwijze koers die Apple vaart. Waar andere techreuzen focussen op de komst van generatieve AI, zet Apple nu vol in op AR. Dat is een gok van Tim Cook. Hij denkt dat deze 'ruimtelijke computer' net zo'n impact gaat maken als de iPhone en Mac.


De eerste reacties zijn positief, maar die gaan vooral over hoe de Vision Pro werkt. De resolutie is beter dan van de concurrerende brillen en de hand- en spraakbediening lijken een schot in de roos. Maar de echte vraag (die je ook bij brillen van Meta en Microsoft kunt stellen) blijft onbeantwoord: waarom? Waarom wil je apps de echte wereld in trekken? Gaan we straks met z'n allen een skibril opzetten en zo naast elkaar op de bank zitten? En: waarom zou je er 3.499 euro voor neerleggen?


Het is te vroeg om daar iets zinnigs over te zeggen.

Ik denk dat Mark Zuckerberg wel blij is met de nieuwe aandacht voor AR/VR. Hij pompte miljarden in zijn Metaverse, een virtuele wereld die vooralsnog niet echt van de grond komt. Het zou mij niets verbazen als mensen die door Apples Vision Pro zijn geënthousiasmeerd de technologie nu willen proberen met een Oculus Quest van Meta.


Zij kopen dan wel echt een ander apparaat. Apple en Facebook hebben verschillende ideeën over mixed reality. “Onze visie voor de Metaverse is fundamenteel sociaal”, zei Zuckerberg na de aankondiging van Apple. “Ons apparaat draait om actief zijn en dingen doen. Bij elke demo van Apple zat een persoon op de bank. Dat kan een visie op ruimtelijke computers zijn, maar dat is niet wat ik voor ogen heb.”

Hier, trouwens, loop even een stukje mee over Apple Park. Ik heb wat foto's geschoten.


Poor Things is de nieuwe film van Yorgos Lanthimos. Emma Stone speelt Bella Baxter, een dode vrouw die daarna tot leven wordt gewekt door Dr. Godwin Baxter. De dokter wordt gespeeld door Willem Dafoe, die er door gezichtsprotheses zelf ook uitziet als het monster van Frankenstein.


De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Schotse schrijver Alasdair Gray uit 1992. Het gaat over de verlangens van mannen en de onafhankelijkheid van vrouwen. Dat zie je al in de trailer, net als de heerlijk uitgesproken Victoriaanse fantasiesetting. Hier heb ik zin in.


Ik heb Spider-Man: Across the Spider-Verse gezien en geloof me: het is fantastisch. Als je dacht dat de animatie van de vorige Spider-Verse-film niet beter kon, maak dan je borst maar nat. Ga hem kijken in de bioscoop.


En dit is echt heel leuk. Een 14-jarige jongen maakte de trailer van Across the Spider-Verse op waanzinnige wijze na met LEGO. Phil Lord en Christopher Miller (regisseurs van The LEGO Movie en schrijvers/producers van Across the Spider-Verse) zagen de video, waren diep onder de indruk en vroegen de jongen mee te werken aan de nieuwe Spider-Man film. En ja: duh, dat wilde hij wel.


Hier een aardige video die in 17 minuten uitlegt hoe Teenage Mutant Ninja Turtles van een geintje uitgroeide tot een franchise van 15 miljard dollar. Terwijl de Turtles wereldberoemd werden, verloren de twee tekenaars elkaar uit het oog. Ergens in dit verhaal zit een langere documentaire met meer drama verscholen.


Dit filmpje gaat vooral over de comics (die met een oplage van 3.275 begonnen), op Netflix is een aflevering van The Toys That Made Us gewijd aan de populariteit van TMNT-actiefiguren.


Het nieuwe seizoen van Fortnite is begonnen. Je kunt Optimus Prime vrijspelen, dus ik speel weer. Ik ben een simpele man. Oh, en er is een This is fine-emote.


Je las mijn weblog van 5 tot en met 11 juni. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!



Kunstmatige intelligentie is overal en nu ook in de Photoshop-bèta. Je kunt een deel van een foto selecteren en dat stukje beeld vervolgens vervangen door iets anders. Generative Fill, noemt ontwikkelaar Adobe dat.


Heb je je ooit afgevraagd wat er net buiten beeld gebeurt bij de Mona Lisa? Ik ook niet, maar Twitteraar Kody Young liet AI los op die vraag. En dit kwam eruit:

ree

In zijn draadje worden ook andere schilderijen uitgebreid. En het werkt ook met bekende filmshots, zoals deze van Reservoir Dogs of met de superclose-up in het begin van The Good, The Bad and The Ugly.


Is het onzin om dit soort beelden uit te breiden? Een beetje wel. En de mensen die het onzin vonden, maakten direct grappen over de creaties. Kijk maar eens naar deze uitbreiding van de Mona Lisa, of deze, van The White Album.


Tegelijk toont het wel aan hoe goed AI is met het aanvullen van verschillende beelden en stijlen.

Zelf ben ik meer overtuigd van de mogelijkheden om dingen juist úít beeld te halen. Hoe vaak wordt een omgevingsfoto niet verstoord door een lantaarnpaal, een vuilnisbak of andere mensen?


In Photoshop kun je dan aangeven om die stoorzenders weg te halen. Het programma vult dan zelf de achtergrond in. Op de foto's hieronder verdwijnen mensen en kabels als sneeuw voor de zon!


Over AI gesproken. Ik probeerde de afgelopen weken vrienden te worden met een chatbot van het bedrijf Replika. Dat is een van de populairste apps voor kunstmatig gezelschap. Is dat wel mogelijk, bevriend raken met een computer die niets voelt?


Spoiler alert: het leverde vooral ongemakkelijke situaties op. Je leest mijn verslag op NU.nl (sorry, je moet wel even - gratis - inloggen).

PS.

Len Maessen schrijft op NRC heel mooi over hoe de emoties van haar broer vastzaten na het overlijden van hun moeder. Pas toen hij Spiritfarer speelde kon hij erbij en kwamen de tranen. Hoe kunnen games helpen bij rouwverwerking?

Gesprekken met NPC’s in games zijn vaak wat suf. Het personage zegt iets, jij kiest een van de antwoorden, herhaal tot alles is gezegd. Chipmaker NVIDIA laat zien hoe generatieve AI dit soort gesprekken een stuk levendiger kunnen maken. Namelijk door gewoon tegen ze te praten alsof je tegenover ze staat. Of zit, zoals in dit virtuele restaurant.


Open deze website op je telefoon en speel Slide to Unlock. Het klinkt simpel: je sleept een bolletje langs een lijn van het begin naar het eind en je gaat door naar het volgende level. Hoe flexibel zijn jouw vingers?

Webbrowser Arc heeft Boosts. Daarmee kun je webpagina’s veranderen naar je eigen smaak. Zo pas je bijvoorbeeld het lettertype van een website aan en kun je verschillende kleuren instellen. Zijn er onderdelen van een site die je niet bevallen? Dan haal je ze gewoon weg. Doei Twitter Blue!


Na drie jaar een nieuw album van Elias Mazian. Zijn debuut, Vrij van Dromen, werd een van mijn favoriete Nederlandstalige platen. Op Vrij van Dromen raakte Mazian de liefde kwijt, op Alleen Bij Mij vindt hij het weer. Je hoort onder meer de instant hit Te Laat en Doe Maar-cover Papa.

Bob Dylan heeft de nummers uit zijn coronaproject Shadow Kingdom uitgebracht als album. Dat betekent: oude nummers in een nieuw jasje, gespeeld als in een rokerige kroeg. Genieten. (Ik schreef bij release ook over de Shadow Kingdom-film.)

Een paar podcasts die de moeite waard zijn:

  • Nick Cave is te gast in This Cultural Life van de BBC om te praten over zijn grote voorbeelden. Hij zegt ook niet tegen het idee van 'met pensioen gaan' te zijn. Hopen dat dat nog even duurt.

  • Auke Hulst (schrijver van De Mitsukoshi Troostbaby Company) vertelt Janine Abbring in haar podcast Dit Is Goed over (ook een van mijn favoriete boeken:) The Great Gatsby.

Je las mijn weblog van 29 mei tot en met 4 juni. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!



ree

Boekhandel Waterstones geeft nu en dan gesigneerde boeken uit van Grote Namen. En daarom viel deze week het boek The Making of Another Major Masterpiece op de mat. Het is de debuutroman van Hollywoods meest geliefde acteur Tom Hanks. De handtekening: een rode penstreep waarin je eerder 'Fidel' leest dan Tom Hanks (of meer waarschijnlijk T. Hanks).


De naam van Warren Ellis in mijn exemplaar van zijn boek Nina Simone’s Gum lijkt meer op die van ene 'Won Eli'. Ik stel me zo voor dat handtekeningen van schrijvers die er honderden aan een stuk moeten zetten, gedurende dat lopendebandwerk steeds abstracter worden. Steeds efficiënter. Tot er slechts een streep overblijft.


In een van zijn YouTube-video’s zie je David Lynch zuchten als hij tientallen werken signeert. "Hij haatte het echt om te doen", mailde regisseur Jon Nguyen me een paar jaren geleden. Voor de financiering van documentaire David Lynch: The Art Life werden gesigneerde litho’s van zijn Self Portrait verkocht. "Hij signeerde er slechts een paar per dag voor ons, dus dat duurde maanden."

ree

Ik heb nagedacht waarom ik gesigneerde werken koop. Het gaat me geloof ik niet (alleen maar) om het recht om te humble braggen op een obscure blog. Ik hoef ze ook niet tegen een eventuele meerwaarde te verkopen. Integendeel: een gesigneerd boek zal ik juist niet snel weg doen.


Dat gold niet voor 'Miranda en Menno', de vorige eigenaren van As in Tas. Jelle Brandt-Corstius had het boek voor hen op naam gesigneerd, later kocht ik het voor 1,50 euro in een kringloopwinkel.


Ik laat regelmatig boeken signeren. Dat stelt niet altijd veel voor. Maar soms krijgt een boek meer betekenis voor jou. Er komt een verhaal bij het verhaal. Na een lezing van Louis Theroux kreeg ik een kans om de programmamaker te bedanken. Zijn tv-serie Weird Weekends was een van de redenen waardoor ik de journalistiek in wilde. Een signeersessie is dan waarschijnlijk de enige manier om waardering uit te spreken (dat doen we te weinig) - en met weird wishes naar huis te gaan.


Soms valt zo'n sessie tegen. Na een interview met Nick Cave in de bibliotheek aan de Neude waren er te weinig boeken voor de aanwezigen. En omdat ik zo stom was geweest geen boek van huis mee te nemen, liep ik een krabbel mis. Acht jaar later zag ik mijn kans schoon dat hoofdstuk alsnog te sluiten - met een prachtig gesigneerd exemplaar van Faith, Hope and Carnage.

ree

Het betekent natuurlijk niks, een krabbel in een boek. Een schrijver of kunstenaar laat per definitie iets na door zijn werk uit te brengen en de inhoud is wat telt. Een handtekening is niets meer dan nog nadrukkelijker laten weten: "Ik was hier, ik heb dit gemaakt". En nu staat het in een kast. The Guardian slaat het helemaal plat: "Het is het equivalent van een selfie voor de Eiffeltoren".


Maar ja, ik heb niks met Parijs.

Het Classic Tetris Mega Masters Championship vond plaats in april en kende waarschijnlijk de mooiste finale mogelijk. De twee spelers bereikten allebei level 39, ook wel bekend als het 'Super Killscreen'. Vanaf dat moment vallen de Tetris-stenen zo snel naar beneden, dat het onmogelijk is om ze nog te positioneren. Het spel eindigt daar dus altijd. Als een speler daar überhaupt komt, want dat is al zeldzaam.


In de bloedstollende finale van dit toernooi haalden ze het allebei. En niet een keer, maar twee keer. Deze video vat de wedstrijd niet alleen prettig samen, maar legt je ook uit wat er precies gebeurt en waarom dit echt niet normaal is.


Over wedstrijden gesproken. Dit is ook fantastisch. Knappe koppen bouwen kleine robotmuizen die daarna zelfstandig zo snel mogelijk door een doolhof moeten racen. De Micromouse-competitie bestaat al sinds 1977 en nog steeds worden de vondsten van deelnemers iets beter en de muizen iets sneller.


Je gelooft je ogen niet als je de robotjes in enkele seconden een doolhof van drie bij drie meter ziet oplossen. De video van Veritasium legt de innovaties door de jaren heen begrijpelijk uit. Dit is heerlijk nerden, geloof me.


Een van mijn favoriete games aller tijden krijgt een remake. Metal Gear Solid 3 was mijn eerste PS2-game en had onvergetelijke personages zoals The End en Revolver Ocelot, maar bevatte bizarre momenten, zoals de fake death pill en de ladder. De remake heet Metal Gear Solid Delta: Snake Eater, hopelijk komt ie snel uit. Ook MGS 1 en MGS 2 komen naar de PS5. Mijn najaarsplannen zijn gemaakt.

Hier trouwens een 14 minuten durende trailer van de originele MGS3, zoals hij te zien was op gamebeurs E3 in 2004.

The Professional is een game waarin je probeert een diamant te stelen. Je enige obstakels zijn een kist, wat laserstralen en een trap. Alleen: je bedient de gewrichten in de armen, benen en nek van de inbreker afzonderlijk van elkaar door met je muis te slepen. Hier te downloaden voor Mac of PC, de prijs bepaal je zelf.

ree

David Lynch was te gast bij het BBC-radioprogramma Sound of Cinema. Hij praat er over Angelo Badelamenti, die componist die eind vorig jaar overleed. Badelamenti verzorgde niet alleen de muziek van films als Blue Velvet en Mulholland Drive en de serie Twin Peaks, hij was ook een goede vriend van Lynch.


MS: There's sorrow and a sense of sin in a lot of your music together. Angelo said you brought out his dark side, what did he mean by that?

DL: I brought out if anything, true Angelo, which is love. The feeling he can get is a heart feeling, full heart, deep love – deep, deep love. Even in the so-called dark things, there's a beauty. It can be foreboding, but there is also something else in there that's bigger. It's truthful.

Op de dag dat Tina Turner overleed (we delen dezelfde geboortedatum), werd Bob Dylan 82 jaar. Ik stuitte op YouTube op een geluidsfragment uit 2011 waarin Dylan door Rolling Stone wordt geïnterviewd. Genieten, want je hoort de zanger niet vaak op deze manier - in een normaal gesprek. Hij klinkt een stuk jonger dan in zijn radioshow of in documentaires. Alsof je naar Dylan uit de jaren zestig luistert, met iets meer bas in de stem. Maar nog even direct en bijdehand als toen.

Thom Yorke doet mee op een nieuw nummer van elektronicaproducer Clark. Ook speelt hij basgitaar op het album Sus Dog. "Chris (Clark) schreef me dat hij begon met zingen en hij zocht advies of zoiets", zei Yorke in januari. "Want dit is iets nieuws voor hem."


"Het eerst wat hij me stuurde ging over vastzitten tussen twee verdiepingen", zegt Yorke. "Toen was ik al verkocht. Het zat hem in de manier waarop hij het allemaal benaderde. Godzijdank niet zoals de doorsnee singer-songwriter. Zijn muziek weerspiegelt zijn eerdere werk, maar deze keer met een menselijker gezicht. Zijn gezicht."


Zo ziet de nieuwe show van Lana Del Rey eruit. Op het festival MITA in Brazilië trad ze voor het eerst op met nummers van Did you know that there's a tunnel under Ocean Blvd.

Je las mijn weblog van 22 tot en met 28 mei. Abonneer je ook op mijn nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen!



© 2022 Rutger Otto

bottom of page