Columnist Rafael Behr van The Guardian schrijft over de rust die ontstaat als je offline gaat. Niet per se nieuwe inzichten, maar ik waardeer het dat mensen nieuwe manieren blijven vinden om het gevoel van verandering te beschrijven. Behr doet dat mooi: "The benefit isn’t immediate. The cacophony rings in your ears for a few days before you notice the stillness, the change in tempo. It is the difference between gliding on thermal currents of private thought and hurtling along rails, propelled by the burning urgency of other people’s opinions. The contrast is even starker in reverse, the roar of the tunnel as you go back to work, the jostle of notifications, the bowed head, scrolling the horizon away."
top of page
I.
Noel Gallagher stapte in augustus 2009 uit Oasis en liet weten "simpelweg geen dag langer meer met Liam te kunnen werken". In de voorafgaande concerten hadden de broers al met knallende ruzie en groot chagrijn hun optredens afgewerkt. Haantjes waren het allebei altijd al, dat was deels de aantrekkingskracht, maar het kookpunt was bereikt.
Het concert dat Oasis aan het begin van dat jaar in de Heineken Music Hall had gegeven, miste ik. 19 jaar was ik, en ik had geen geld. Ik zou ze de volgende keer wel zien. Ik had niet verwacht dat ik er tot mijn 35e op zou moeten wachten. Langzaamaan had ik de hoop al opgegeven dat ik de band nog eens zou zien. Ja, Liam en Noel zag ik daarna talloze keren met hun soloprojecten. Maar Oasis, dat was natuurlijk het summum, dat bleef knagen.
In het legendarische stadion Wembley kwam vorig weekend dan toch mijn verlossing. De gebroeders Gallagher lopen tegenwoordig hand in hand het podium op. Daarna spelen ze twee uur lang een knetterstrakke set van greatest hits, mét zichtbaar plezier. Liam staat na al die jaren nog steeds in een bloedhete parka, handen op de rug en kin omhoog richting de microfoon. Hij zet een tamboerijn op zijn hoofd alsof het een kroon is. Laat het duidelijk zijn dat hij hier de koning is.
Hoewel Noel zich grotendeels dienstbaar opstelt aan de band en aan de zijkant van het podium speelt, is het natuurlijk de combinatie van de broers die werkt. Liam met zijn arrogante houding, een rockster van het formaat 'zo worden ze niet meer gemaakt' en Noel als de schrijver en het brein achter de hits. Liam zet het stadion vanaf de eerste seconde op zijn kop, maar pas als Noel drie nummers achter elkaar mag zingen, wordt duidelijk waarom het contrast tussen de twee zo goed werkt in een band. Noel neemt wat gas terug en daardoor horen we tijdens Half The World Away plotseling het hele Wembley-stadion meezingen. Overal staan mannen met tranen.
Ik ben niet de enige die hier zestien jaar op heeft gewacht. Dat gevoel heerst bij iedereen hier, daarom is iedereen in extase. Er staan hier tienduizenden mensen voor wie deze muziek nogal wat betekent. We hadden zestien jaar geleden allemaal een heel ander leven, maar Oasis bleef een constante factor. Dat beseft daalde plotseling in, daar in Wembley. "Some people say it's just rock and roll", schreef Nick Cave ooit. "Oh but it gets you right down to your soul."
II.
Wat het superheldenteam Fantastic Four altijd zo goed maakt, is de combinatie van over de top sciencefiction en een familiegevoel. In de comics gaat het vaker over conceptuele dilemma's en persoonlijke verhoudingen dan om actie. De makers van de nieuwe Fantastic Four-film hebben dit goed begrepen.
Het verhaal in The Fantastic Four: First Steps is lekker overzichtelijk. Vanuit het heelal daalt een Silver Surfer af naar de aarde, om de mensheid te waarschuwen dat hun aarde binnenkort zal worden verzwolgen door Galactus. In deze film is Galactus een kosmische entiteit met een onstilbare honger, die de ene na de andere planeet verorbert. Wat is nu het toeval: Reed Richards en Sue Storm van de Fantastic Four verwachten een kind met een kosmische kracht die de honger van Galactus zou kunnen stillen. Het voorstel van Galactus is als volgt: voer me jullie kind, dan spaar ik de aarde.
Marvel heeft al een paar keer geprobeerd om de Fantastic Four te verfilmen, maar steeds kwam het niet uit de verf. Dit keer lukt het wel. Regisseur Matt Shakman (van de fijne serie Wandavision) laat het verhaal in een alternatief universum spelen en zingt de film daarmee los van het overkoepelende Marvel Cinematic Universe. Deze Fantastic Four-film is zijn eigen ding. Met een retrofuturistische aankleding en vrij beangstigende ruimtescènes. Galactus is een gave dreiging door zijn enorme mysterieuze verschijning. En toon van de film is niet zo schijtlollig als andere Marvel-films.
Er is echt nog wel wat op aan te merken. Dat zit 'm vooral in de montage. De film is onder de twee uur lang gehouden, maar springt soms van de hak op de tak. Volgens mij is er iets te enthousiast in de film gesneden. Wie weet komt er ooit nog een Shakman-cut.
III.
De volgende video is in een week tijd een miljoen keer bekeken. Ik snap waarom, want dit is weer Zo'n Video Waarvoor Het Internet Is Bedacht. Het draait allemaal om een experiment om data van een afbeelding op te slaan... op een spreeuw.
Benn Jordan neemt een plaatje en zet die om in geluid. Vervolgens hoopt hij de opname aan een spreeuw te laten leren (die zijn nog beter in het nabootsen van klanken dan papegaaien). Als de spreeuw het geluid vervolgens nadoet en Jordan maakt daar weer een opname van, zou hij die data in principe weer om moeten kunnen zetten in het originele plaatje.
In een halfuur legt muzikant en wetenschapper Jordan haarfijn uit hoe dit precies werkt. Het is een beetje technisch, maar bijzonder fascinerend.
PS.
In VPRO Tegenlicht bekijk je een interview met Cory Doctorow, die als geen ander kan uitleggen hoe enshittification in het digitale domein werkt. Goeie vertaling trouwens: verkuttificatie.
Blogger Anil Dash haalt herinneringen op aan de laatste keer dat hij alle leden van de Wu Tang Clan bij elkaar op het podium zag staan.
Er komt een vervolg op de hilarische rock-mockumentaire This is Spinal Tap uit 1984. De eerste trailer ziet er veelbelovend uit. In Spinal Tap II: The End Continues komt de band nog eenmaal bij elkaar om een afscheidsconcert te geven. Onder anderen Paul McCartney, Questlove en Elton John komen voorbij.
Elizabeth Olsen, Callum Turner en Miles Teller zijn te zien in de nieuwe A24-film Eternity. Dat wordt een fantasyromcom over het hiernamaals. Overleden zielen mogen daar één persoon kiezen om de eeuwigheid mee door te brengen.
Er is een nieuwe film op komst van Richard Linklater (de Before-trilogie, Boyhood), over de Amerikaanse Broadway-grootheden Richard Rodgers en Lorenz Hart. Er zijn rollen weggelegd voor Ethan Hawke, Margaret Qualley en Andrew Scott. Nu zit ik niet helemaal in de musicalscene van voor de Tweede Wereldoorlog, maar door de sfeer in de trailer ben ik al om.
Je las blog №125, geschreven in de week van 28 juli tot en met 3 augustus 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
Zodra je dit leest zit ik in Londen, vanwege het reünieconcert van Oasis in Wembley. Het is nog steeds raar om dat te typen, een jongensdroom die uitkomt. Hoe het was vertel ik je volgende week. Dit keer een iets bondiger blog.
Ik schreef al eens kort over de bundel Tat Tvam Asi van A.L. Snijders. Omdat ik toch al de hele tijd zinnen uit het boek opsla, lijkt me deze blog een uitgelezen moment om er een aantal van te delen.
De vogels komen alleen als er voer is. Toen ik het voer vergeten was zag ik geen vogels meer, ik voelde me verlaten. Ik wilde ze straffen, ze waren de schuld van mijn eenzaamheid. Ik kon ze niet straffen, ze waren er niet meer. Ik dacht altijd dat ze voor mij kwamen, uit dankbaarheid dat ik het voer voor ze had opgehangen. Mijn naaste buurman van 800 meter verderop zei: Je kunt een paard wel naar het water brengen, maar je kunt het niet dwingen te drinken. Ik vroeg: Wat heeft dat ermee te maken? De buurman antwoordde: Dat weet ik niet, maar ik ben er zeker van dat het paard en die vogels het wel weten. Door dit antwoord zijn de buurman en ik sinds enige tijd gebrouilleerd. Uit: Standplaats.
Ik was weer alleen in het bos. Ik voelde me goed, in een bos hoor je alleen te zijn, anders kun je net zo goed een boswandeling in een weiland maken. - Uit: Uspud.
Als ik in Frankrijk ben, begrijp ik alleen wat de Fransman zegt als hij de vertaling er in het Nederlands bij doet. Dat gebeurt nooit, ik heb nog nooit een Fransman ontmoet die een vreemde taal sprak. Uit: Grandioos.
Als iemand me probeert uit te leggen wat een algoritme is, doe ik geen moeite, ik geef me over en probeer tevreden te zijn. Uit: Storm.
Of ik een vergeten verhaal kan vertellen, vraagt een man in de rij bij de kaasboer. Het is daar altijd erg druk, en omdat het goedkoop is, blijft het er ook druk. Ik sta er al jaren met mensen die ik alleen uit die rij ken. Als ik ze op een andere plek ontmoet, in beweging, blijft herkenning vaak uit. Herkenning in verwarring. Nu zo'n man aan me vraagt of ik een nota bene vergeten verhaal kan vertellen, is de verwarring groter dan normaal. Ik merk op dat een vergeten verhaal niet meer verteld kan worden, dat is z'n kenmerk. Uit: Vergeten verhaal.
Mijn vader verliet het huis gedesillusioneerd, ik herinner me zijn laatste woorden: 'Ik houd mijn hart vast en ga over tot de orde van de dag.' Uit: Schreeuw.
Toen ik weer thuis was, lag daar een bericht over een dode kat die na een lang leven ordentelijk gestorven was. Zijn baas legde zich er wel bij neer, maar werd soms overvallen door korte momenten van hevig verdriet. Of ik daar woorden van troost voor kon vinden. Ik schreef: 'De kat is dood, jij hebt verdriet, de vogels zijn opgelucht? Uit: Boosheid en verdriet.
In het Amerikaanse Portland hangen zelfgemaakte, kleurrijke borden van een klusjesman. Kate Bingaman-Burt genoot zo van die reclames dat ze het nummer op de borden belde. Dat levert een charmant gesprek op. "I’ve learned that I really like doodling, drawing, and coloring. It’s just fun. And honestly, that’s enough for me."
Blogger Dan Sinker zoekt een laatste rustplaats voor de postzegelverzameling van zijn overleden vader en komt uit bij The Stamp King in Chicago. De postzegelkoning is een man met een witte krulsnor die zakendoet tussen gigantische stapels met paperassen. Sinker schrijft een mooi portretje, maar wat mij het meeste bijblijft is de nagenoeg waardeloze collectie van zijn vader. Een leven lang sparen levert 25 dollar op. "We fill our boxes and we stack them up. Not every box is filled with good memories. Most of them, if we're lucky, I think fall into the best category the Stamp King offered: fun, but worthless."
Had het zomaar gemist: er komt een nieuwe film van regisseur Luca Guadagnino, die eerder Call Me by Your Name, Suspiria en Challengers maakte. Reden genoeg om enthousiast te worden — en de trailer ziet er ook goed uit. De film heet After The Hunt.
Keanu Reeves speelt een engel in de film Good Fortune. Mét nepvleugels op z'n rug. Het wordt een comedy met Aziz Ansari, Sandra Oh en Seth (hehehe) Rogen.
En nu we toch in de trailers zitten, er komt een documentaire over het leven van zanger Jeff Buckley. Je kent hem vast van zijn waanzinnige cover van Leonard Cohens Hallelujah. Maar eigenlijk is zijn enige album Grace van begin tot eind waanzinnig. Het megatalent verdronk op zijn dertigste, in 1997, toen hij tijdens het zwemmen onder water werd gezogen door een passerende sleepboot. Heel benieuwd naar deze film: It's Never Over, Jeff Buckley.
Ozzy Osbourne, de markante beroemdheid en de grondlegger van heavy metal, is overleden. Een paar weken geleden heb ik het afscheidsconcert van Black Sabbath nog zitten kijken op YouTube. Waarschijnlijk illegaal, want ik kan 'm niet meer vinden. Aan een grote vleermuizenstoel gekluisterd bracht de Prince of Darkness — ondanks alles nog best behoorlijk bij stem — voor de laatste keer een stadion in vervoering. Net op tijd. Ik was nooit een enorm fan (ik ken Ozzy zelfs beter van zijn reality-tv-show), maar hits als War Pigs en Paranoid veroverden een plekje in mijn leven. Er is een rocklegende heengegaan.
Ik speelde deze week Death Stranding 2 uit voor de PlayStation 5. Dat is qua graphics waarschijnlijk de mooiste game die ik tot nu toe heb gespeeld. En verhaaltechnisch is het een achtbaanrit. In de laatste hoofdstukken heb ik zitten joelen om belachelijke, zichzelf constant overtoepende actiescènes, en even later zat ik met een brok in mijn keel de aftiteling te kijken. Gameregisseur Hideo Kojima maakt al jaren spellen die mij op het lijf zijn geschreven en ook deze was weer fenomenaal.
Je las blog №124, geschreven in de week van 21 tot en met 27 juli 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
bottom of page