I.
In de game Death Stranding 2 kun je het hoofdpersonage Moby Dick of Frankenstein laten lezen. Dat levert enkele bespiegelingen of weetjes op over deze literaire klassiekers. Het zijn dit soort kleine dingen die de games van Hideo Kojima zo geweldig maken. Op dat moment dacht ik: laat ik mijn enthousiasme eens delen op Bluesky.
Maar daar ging het over Douwe Bob en Dilan Yeşilgöz. Het gaat al dagen over Douwe Bob en Dilan Yeşilgöz. En als het er niet over gaat, dan gaat het over andere brandhaarden in de wereld die niemand blust, maar die aan alle kanten worden opgepookt. Ik had er ineens geen zin meer in. Ik sloot de app en verwijderde hem van mijn telefoon.
Na mijn maand zonder sociale media is er wel iets veranderd, zoveel is wel duidelijk. De grootste verandering is dat ik vaker op zoek ga naar Het Mooie Web, dan dat ik wegzak in het zoveelste Twitterachtige meningenmoeras. Het maakt niet eens uit wie er gelijk heeft op Bluesky, want op Bluesky heeft iedereen gelijk. En iedereen staat machteloos.
Op Instagram voelen mensen zich al meer geroepen om dingen te delen waar ze gepassioneerd over zijn. Maar ook daar breng ik sinds mei een stuk minder tijd door. Ik kijk alleen de verhalen van accounts die me boeien en hoef ze niet langer allemaal af te vinken. Zolang ik niet op het Reels-tabblad kom, ben ik met een paar minuten weer weg.
Het liefst lees ik blogs en nieuwsbrieven. Niemand hoeft te scoren op zijn eigen nicheblog. Het is het leukst om stukken van mensen te lezen die ergens enthousiast over zijn. Ik laat me in de echte wereld ook liever inspireren dan dat ik dingen doe die energie kosten. Er moet ruimte zijn voor allebei, maar ik gun mezelf online voortaan iets meer lucht.
II.
Oasis is terug.
Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou schrijven, maar Liam en Noel deelden het podium in Cardiff, dus het is echt waar. Ik heb na het eerste concert van de reünietour alles opgezocht wat ik kon vinden en heb het allemaal bekeken. De voorpret, de setlist — 23 nostalgische bangers, de video's van mensen die er waren, de recensies (het regende vijf sterren).
Vrijdag bekeek ik ook een ouder Oasis-optreden in het stadion van Manchester. Het zal in 2005 zijn geweest. De eerste paar minuten gaat al van alles mis. Gekkenhuis. Er zijn hekken doorgebroken en om een stampede te voorkomen moet dat eerst geregeld worden. In het publiek zie je her en der een paar mobieltjes filmen. Klaptelefoons met baggercamera's. Mooi tijdsbeeld. De wereld is compleet veranderd sinds Oasis uit elkaar ging.
Over drie weken zie ik de Gallaghers in Wembley, nog afhankelijk van allerlei factoren. We zitten tegen het dak van het stadion, aan de rand van het podium. Er hoeft maar een speaker verkeerd te hangen en ik zie zelfs de miniaturen op het podium niet. Hoe het ook moge zijn, één ding staat vast: er zal twee uur lang uit volle borst (en uit onze door bier gesmeerde kelen) worden meegezongen met die oneindige hits.
PS.
Het was in weinig Nederlandse media te lezen, maar Mark Snow is dood. Hij bedacht toch een van de meest herkenbare intro's uit de tv-geschiedenis, namelijk die van The X-Files. Het spookachtige intro werd in de jaren negentig zelfs een hit. "Er gebeurt eigenlijk niets bijzonders in het nummer", zei hij er zelf ooit over. "Het blijft in A mineur, er wordt niet gezongen, er zijn geen drums of gitaren, en toch werd het een enorme hit. Dat is best bizar."
Ryan Gosling speelt de hoofdrol in Project Hail Mary. De ruimtefilm is gebaseerd op het gelijknamige boek van Andy Weir, wiens boek The Martian ook werd verfilmd. De regie is in handen van Phil Lord en Christopher Miller (The Lego Movie).
Ik lees Tat Tvan Asi, de bundel met zeer korte verhalen van A.L. Snijders. Daar geniet ik van, lees A.L. Snijders! Onderstaande komt uit Boosheid en verdriet, een lesje relativeren.
"Toen ik weer thuis was, lag daar een bericht over een dode kat die na een lang leven ordentelijk gestorven was. Zijn baas legde zich er wel bij neer, maar werd soms overvallen door korte momenten van hevig verdriet. Of ik daar woorden van troost voor kon vinden. Ik schreef: 'De kat is dood, jij hebt verdriet, de vogels zijn opgelucht.'"
Wat je kunt doen als je niet weet welke kleding je moet aantrekken op basis van het weer: een camera aan je huis hangen en afkijken bij wat andere mensen dragen. Dat is precies wat Riley Walz doet. Hij laat AI op straat meekijken en berekent dan hoeveel mensen lange broeken en jassen dragen en of ze een paraplu bij zich hebben.
Illustrator Christoph Niemann kijkt de opkomst van kunstmatige intelligentie in de bek. "Veel kunstenaars (ook ik), kunnen dagen, weken en zelfs maanden doen over het najagen van een concept", schrijft hij. "Alleen maar om er na de laatste versie achter te komen dat er een fout in het plan zat waardoor het resultaat waardeloos is. Is dat een onmisbaar deel van de artistieke reis? Of dwaze vorm van masochisme die door AI overbodig kan worden gemaakt?"
Je las blog №121, geschreven in de week van 30 juni tot en met 6 juli 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
