I.
In De Kunsthal is nog een week een tentoonstelling rondom Aimée de Jongh te zien. De bekendste tekenaar van ons land heeft met haar bewerking van Lord of the Flies (terecht) een enorm internationaal succes te pakken. In Rotterdam hangt origineel inktwerk naast de uiteindelijke versies van alle hoogtepunten uit het boek. Je ziet de blauwe schetslijnen nog maar het valt toch op hoe trefzeker De Jongh tekent.
Er zijn ook hoekjes ingericht voor de graphic novels Zestig lentes en mijn favoriet: Dagen van zand. Ik liggen wat opengeslagen schetsboekjes op glazen tafels, waarvan ik er graag iets meer van had gezien. Dat is toch het meest intieme en rauwe werk wat je kunt bekijken. Het zijn ongefilterde, onuitgewerkte ideeën op papier. Ze nam de schetsboekjes mee naar het Griekse Lesbos, waar ze door NRC naar een vluchtelingenkamp werd gestuurd om journalistieke reportages te maken. Je mocht er niet fotograferen dus tekende ze wat ze zag. Mensen, omgevingen en verhalen. Te zien en te lezen in De Kunsthal, prachtig.
Naast werk van De Jongh heeft het museum tot 9 februari een verdieping vrijgemaakt voor de sculpturen van de Britse kunstenaar Thomas J Price. Je hebt zijn werk vast al eens zien staan voor Rotterdam Centraal: het grote bronzen beeld van een jonge zwarte vrouw op een paar Nikes, met de handen in haar zakken. Dat is het mooie aan zijn beelden. Ze zijn helemaal matzwart, -wit of van glimmend goud, maar ze vertegenwoordigen eens de moderne in plaats van de klassieke mens.
"Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop we identiteit aflezen uit sculpturen", zei Price in oktober tegen de Volkskrant. "In kunst uit de oudheid kunnen we figuren herkennen aan hun attributen; zoals Hermes aan zijn sandalen met vleugels. Zo denk ik ook na over de kleding en accessoires van mijn personages. Wat gebeurt er als een personage casual gekleed is? Een telefoon vertelt ook iets over iemand. Ik maak meestal figuren die alleen zijn, maar een telefoon is een soort portaal, dan ben je niet meer alleen."
II.
Ik droomde deze week over een grote uil. Hij zat eerst op de schutting en toen ik later weer keek zat hij op de schuur. Hij keek me recht in de ogen. Misschien betekent het niets, want die vogels zijn nooit wat ze lijken, maar het kan best iets te maken hebben met mijn overmatige inname van alles wat met alles wat met David Lynch te maken heeft. Hier een selectie:
Laura Dern schrijft misschien wel het mooiste artikel. Ze publiceerde een persoonlijke brief in de Los Angeles Times, gericht aan de regisseur. "You have forever transformed all of art, be it film or music or painting or cartoons or giving the weather report — all of it became a space for dreaming."
Kyle MacLachlan prijst de moed van Lynch om altijd zijn gevoel te blijven volgen. "At some point I know he said, 'I'm just gonna follow my creative intuition.' And that's not easy. You think about it as an artist — and using myself — I'm much more comfortable compromising, or perhaps questioning, my own instincts." Mooie lezing. Wie durft dat nou?
Medebedenker van Twin Peaks Mark Frost en een deel van de cast halen op The Guardian herinneringen op aan het maken van de serie en aan de regisseur. Bonustip van mij als je meer over het maken van Twin Peaks wil weten is het boek Reflections: An Oral History of Twin Peaks van Brad Dukes.
Peter Bogert schrijft in zijn filmnieuwsbrief uitgebreid over David Lynch, door hem "moderne Renaissanceman" genoemd, aan de hand van drie van zijn films.
Op Lynchian.com worden verhalen en eerbetonen verzameld van mensen die ooit met Lynch te maken hebben gehad.
Fix Your Heart or Die: The Startling Empathy of David Lynch. Een ouder artikel, meer dan de moeite waard. Niet lezen als je nooit Twin Peaks hebt gezien, want er staan megaspoilers in.
De nieuwste podcastaflevering van St. Paul's Boutique staat volledig in het teken van David Lynch. Onze dj spreekt met onder meer regisseur Jeroen Houben, dj Joost van Bellen en NRC-journalist Thijs Schrik over de impact van de kunstenaar op hun levens. (Ook hierin een spoiler voor Twin Peaks).
De komende week draaien de betere filmhuizen weer werk van Lynch. Grijp je kans om bijvoorbeeld Blue Velvet, Mulholland Drive of Lost Highway op het witte doek te zien.
III.
Blood on the Tracks is vijftig jaar oud. Ik vind dat een van Bob Dylans mooiste albums. Er staan van die mooie beelden op. Meteen in de eerste regels van Tangled Up In Blue:
Early one morning the sun was shining I was laying in bed Wondering if she'd changed at all If her hair was still red
En in Simple Twist of Fate:
He woke up, the room was bare He didn't see her anywhere He told himself he didn't care Pushed the window open wide Felt an emptiness inside To which he just could not relate Brought on by a simple twist of fate
Ik vind Dylan vaak op zijn best als hij zingt dat het goed gaat, terwijl het niet goed gaat. Op Blood on the Tracks doet hij dat vaak, maar het nummer Most of the Time (verschenen op Oh Mercy in 1989) is dat uitgangspunt uitgevoerd tot in perfectie.
PS.
Elon Musk trok alle aandacht naar zich toe tijdens de inauguratie van Donald Trump. Al de hele week wordt gediscussieerd over zijn gestrekte arm. The Hollywood Reporter is eruit: soms is een nazigroet gewoon een nazigroet.
Ik gebruikte deze week dit tooltje om al mijn berichten van X te halen. Simpel en gratis.
Craig Mod schrijft in zijn onvolprezen maandelijkse blog Roden over zijn haat-liefdeverhouding met sociale media. "Moderne sociale media liggen zo ver af van wat die omgekeerd chronologische tijdlijn in 2007 was, dat het een waanidee is om ze nog hetzelfde te noemen", schrijft hij. Voor hem gaan sociale media om het delen van die ergens anders zijn gemaakt. Sociale media zijn volgens hem niet "de plekken waar kunst wordt gemaakt".
Mooi onderonsje dit, van Wende en Abel. Ze speelden een cover van Shallow uit A Star Is Born bij Bar Laat. In het Nederlands krijg je dan iets als Schaduw.
Abel gaf overigens nog vijf boekentips op de website van boekhandel Athenaeum. "Ik denk dat het gezond is om af en toe een dik, oud en intimiderend dik boek te lezen waar je bang voor bent. Dat is goed voor de ziel."
Twee Nederlandse regisseurs zijn met hun korte films genomineerd voor een Oscar. Ze zijn allebei online te bekijken.
Ik ben geen robot van Victoria Warmerdam gaat over een vrouw die er niet in slaagt een CAPTCHA-test te maken.
En Wander to Wonder van Nina Gantz gaat over drie poppen die de hoofdrol speelden in een kinderserie. Als hun maker overlijdt, blijven zij achter in de studio. Ze worden hongerig en raken in verval, maar ze blijven wel nieuwe afleveringen maken. Die worden almaar vreemder.
Je las mijn weblog van 20 tot en met 26 januari 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
