top of page
Boschbeek & Groenendaal; View from Turret towards Posthuis, Blanchisferies, Haarlem and Zantvaard, Gerrit Jan Schouten
Boschbeek & Groenendaal; View from Turret towards Posthuis, Blanchisferies, Haarlem and Zantvaard, Gerrit Jan Schouten

Ward Wijndelts schreef een boek over Joost Swarte, een van de bekendste kunstenaars uit Nederland en bedenker van de term 'klare lijn'. Swarte begon met underground-strips en tekende later omslagen voor onder meer The New Yorker. Ook maakte hij glas-in-lood-kunst en ontwierp hij de Toneelschuur in Haarlem.


Het boek is een zoektocht naar het ontstaan van de kunstenaar Joost Swarte, zei Wijndelts recent in het radioprogramma Nieuwsweekend (voor mij vaste prik op zaterdag trouwens). Het gaat om wat de sleutelmomenten waren die dat kunstenaarschap mogelijk maakten. Swarte liet zich daarvoor urenlang interviewen, maar ook zijn collega’s komen aan het woord.


Voor mij was interessant hoe Wijndelts en Swarte de underground-stripwereld van Nederland uit de jaren zestig en zeventig beschrijven. Ik had alleen gewild dat Das Mag dit boek groter en met meer ruimte voor afbeeldingen had afgedrukt. Ik zou het besproken werk van Swarte beter willen bekijken, zonder steeds naar voor- en achterin het boek te bladeren om bijvoorbeeld het verhaal van Richard Hanglul op priegelig formaat te lezen.


Afgezien daarvan beschrijft Wijndelts in klare lijn (kon het niet laten) de ontwikkeling van Swarte. Het werk dat achter het vanzelfsprekend ogende eindresultaat van zijn tekeningen schuilgaat, wordt goed uitgelegd. Schrijven is schrappen, maar dat is illustreren volgens Swarte net zo goed. Een tekening draait uiteindelijk om het verhaal dat je ermee vertelt, legt hij uit. Dat moet zo helder mogelijk.


"Zo’n verhaal wint aan kracht wanneer het goed wordt afgebakend", schrijft Wijndelts. "Die afbakening is zelfs cruciaal. In het atelier van Joost Swarte staat een poging om deze gedachte te vangen in een object. Het is een fiets met vier wielen. 'Een vélo à quatre vents. Elk wiel wijst naar een windstreek: noord, oost, zuid en west. Als je alle richtingen uit kunt, dan blijf je roerloos staan', zegt hij hierover. Beperk jezelf, want anders raak je in de knoop."


Wijndelts koos er waarschijnlijk om dezelfde reden voor om slechts enkele hoogtepunten uit Swartes werkende leven te pakken. Het is dan ook geen alomvattende biografie, benadrukt Wijndelts in de verantwoording (al denkt Das Mag daar op de achterflap anders over). Daardoor voelt het verhaal soms wat van de hak op de tak, maar het levert wel een mooi overzicht op van de groei van een kunstenaar.


ree


Even een game-update. Ik speelde deze week Dragon Age: The Veilguard uit en de laatste hoofdstukken waren geweldig meeslepend, zoals je dat graag ziet van een fantasyverhaal waarin de wereld dreigt te vergaan. Op zijn minst net zo belangrijk is of al je vrienden met wie je gaandeweg de tientallen uren een band hebt gevormd het er heelhuids vanaf brengen. Dat is nog niet zo vanzelfsprekend namelijk.


Hierna begin ik aan Indiana Jones and The Great Circle, daar verheug ik me op. Voorzichtig terugblikkend heb ik aardig wat potentiële favorieten van dit jaar nog niet gespeeld. Titels als Astro Bot, Neva, Prince of Persia: The Lost Crown, Animal Well en Like A Dragon: Infinite Wealth komen daardoor op de backlog, maar je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk. "Je mist meer dan je meemaakt", schreef Martin Bril ooit. "Helemaal niet erg."


De afgelopen week werden de Game Awards uitgereikt, de prijzen voor de beste games van afgelopen jaar. Astro Bot was de grote winnaar. Tijdens het evenement verschenen ook trailers voor aankomende titels. Hier kijk ik het meest naar uit:


Intergalactic is de nieuwe game van ontwikkelaar Naughty Dog, dat eerder de Uncharted- en The Last of Us-games maakte. De trailer ziet er waanzinnig uit. Het belooft een actie-avontuur te worden met een goede lik retrowave eroverheen. Kan niet wachten op deze Guardians of the Star Wars.



Nooit verwacht dat het bijna 20 jaar oude Okami nog eens een vervolg zou krijgen, maar het gebeurt. Okami was een game voor de PlayStation 2 over een Japanse godin in de vorm van een witte wolf. Met een magisch penseel loste je puzzels op en versloeg je vijanden. Ik vond het een geweldig avontuur in de traditie van The Legend of Zelda. Voorlopig moet Okami 2 het met deze korte teaser doen.



Toch was de aankondiging van een nog titelloos project van studio genDESIGN mijn favoriet. Bij deze studio staat gameontwerper Fumito Ueda aan het roer. Hij bedacht eerder het prachtige Ico, Shadow of the Colossus en The Last Guardian. Ook dit belooft weer iets bijzonders te worden, al hebben we slechts twee minuten aan beelden en een prachtig stukje muziek.





Van Dale gooide zijn Woord van het Jaar-verkiezing op slot, omdat die "gekaapt werd door actiegroepen". En toen kwam Van Dale zelf maar met een woord van het jaar: polarisatie. Journalist Menno van den Bos schreef een uitstekende analyse in zijn nieuwsbrief over wat hier nou eigenlijk gebeurde.



Ik hou van restauratievideo's. Hier is er een waarin een zeldzame Star Wars-poster (met handtekening van de maker) wordt opgepoetst. Scheuren eruit, viezigheid eraf, klaar is kees.




28 Days Later is een geweldige Britse horrorfilm uit 2002. Geschreven door Alex Garland, geregisseerd door Danny Boyle, met een hoofdrol voor Cillian Murphy. Er kwam een vervolg, gemaakt door andere mensen, genaamd 28 Weeks Later, die door de meesten iets minder werd gewaardeerd. Nu komen de originele makers weer bij elkaar voor 28 Years Later en eerlijk gezegd vind ik de trailer al doodeng. Zin in!




Een paar gasten kwamen op het briljante idee om, tijdens de coronapandemie, William Shakespeares Hamlet op te voeren in GTA V. Er is een documentaire over gemaakt die ik graag zou zien, maar voor nu moeten we het even doen met de trailer.




Er is een nieuw deel in de Monument Valley-reeks. Dat zijn wat mij betreft de mooiste mobiele games die er zijn. In elk deel loods je een personage door M.C. Escher-achtige puzzels. Ook dit derde deel ziet er prachtig uit en weet ondanks de gezichtsloze personages en minieme dialoog toch te emotioneren. Monument Valley 3 is speelbaar op Netflix (dat ter promotie de onderstaande korte video maakte).



Je las mijn weblog van 9 t/m 15 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

ree
Telephone Line Time is Precious – Keep Your Talks Short Pat Keely

Time is on my side, zongen The Rolling Stones. Maar voordat je het weet is de week voorbij en aangezien je nu eenmaal 91 weken geleden hebt bedacht dat je elke zondag een blog/nieuwsbrief wil uitsturen, zit je in je weekend met deadlinestress voor je laptop. Voor deze keer dus even een andere vorm: in het kort.



Op Amazon Prime Video staat een prachtige animéfilm die nog geen uur duurt: Look Back. Het gaat over twee meisjes die elkaar vinden dankzij hun liefde voor het tekenen van mangaverhalen. Ze verschillen als dag en nacht en misschien tillen ze elkaar daarom naar een hoger niveau. Dankzij tijdsprongen volg je snippers uit hun leven, tot je een stomp in de maag krijgt en je in stilte de aftiteling zit te kijken. Gebaseerd op een manga van Tatsuki Fujimoto, die furore maakt met het bizarre Chainsaw Man.




Yousef Gnaoui (Sef) en Pepijn Lanen (Faberyayo) hebben een zesdelige tv-serie voor de VPRO gemaakt die Yous & Yay in het wild heet. Elke aflevering is een andere artiest/kunstenaar/regisseur te gast die wordt geïnterviewd. Daaromheen zie je miniportretten van besproken onderwerpen en geniet je van voice-overs van Noraly Beyer. Dit programma is waanzinnig geregisseerd op een manier waardoor elk gesprek iets unheimisch krijgt.




Met het Coldplay van alles na Viva La Vida kan ik in principe helemaal niks meer. Tot ik deze video voor het nieuwe liedje All My Love zag, een ode aan de Amerikaanse komiek en acteur Dick Van Dyke. Volgende week wordt hij 99 jaar oud. Het is op een onweerstaanbare manier aandoenlijk. Kan het niet zo goed uitleggen waarom, maar het doet mij gevoelsmatig denken aan het hartverwarmende van The Muppets. Met Chris Martin als Kermit.




New York Magazine beschrijft de populariteit van podcasts op YouTube. In de VS gaan de meeste mensen inmiddels naar YouTube voor podcasts, in plaats van naar Spotify of Apple Podcasts. Ik kijk zelf ook steeds vaker naar podcasts met video, al luister ik naar verhouding nog meer via Overcast-app op mijn telefoon. Ben Cohen schrijft op The Wall Street Journal dat podcasts geen nieuwe vorm van radio meer is voor jongere luisteraars, maar eerder een nieuwe vorm van televisie.



De Notre-Dame is vijf jaar na de verwoestende brand weer open. The New York Times heeft een schitterend artikel over de wonderlijke terugkeer van de kathedraal. Frankrijk vierde de opening groots en je kunt het evenement helemaal terugkijken op YouTube. Het mooiste is hoe het orgel na het toezingen van de aartsbisschop eindelijk weer door de Notre-Dame buldert. Wat een geweld.




Iedereen weet dat je met Vier op 'n rij de meeste kans hebt om te winnen als je mag beginnen en je jouw schijfje in de middelste kolom deponeert. Je hoeft het vervolgens alleen nog maar perfect uit te spelen en deze video legt uit hoe je dat doet.




Zin om een scherm aan de muur te hangen die deze website afspeelt. Pong Clock ziet eruit als Pong, het speelt zichzelf en de score is de tijd. De rechterkant (die van de minuten), wint elke dag weer.



Voor de fans van de Alan Wake-games is dit de moeite waard. Een fan-film die de sfeer uit Alan Wake II verrassend goed weet te vangen.




Rotweer buiten, kerstboom binnen en virtueel haardvuurtje aan. Overweeg deze eens van NASA.



Je las mijn weblog van 2 t/m 8 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

ree
Various kinds of beetles, Anonymous

I.

Enkele maanden na de moord op president John F. Kennedy bezochten The Beatles de Verenigde Staten. Zo begint de nieuwe documentaire Beatles ’64 op Disney+. Maar zelfs in dit rouwende land troffen John, Paul, George en Ringo een bekend beeld uit hun moederland: gillende meisjes. Veel gillende meisjes.


We zien de band keten in hun hotelkamers. Ze ontmoetten hun muzikale helden en droegen constant een radiootje met zich mee, waarop hun nummers steeds werden gedraaid. Tijdens interviews waren ze ontregelend. Ze konden het niet helpen. "Iedereen die uit Liverpool komt is nu eenmaal een komediant", zei George Harrison daar later over.


De beelden die tijdens hun reis naar Amerika zijn geschoten, zijn voor de film prachtig opgepoetst. Tussendoor zijn er nieuwe interviews met Paul McCartney en Ringo Starr, die nauwelijks wat toevoegen, en met fans die er tijdens de tour bij waren. Had van mij niet gehoeven, al is het natuurlijk prachtig dat David Lynch voorbij komt, die totaal Lynchiaans leegloopt over het fenomeen muziek. "Bepaalde muziek kan het hart laten zwellen tot het bijna barst", zegt hij stralend en met toenemende intensiteit. "Tranen van geluk vloeien uit je ogen. Je kunt de pracht die komt niet geloven."


Beatles ’64 keert nog een paar keer terug naar de moord op Kennedy, maar helaas kan de documentaire die rode draad niet vasthouden. Tijdens hun aanwezigheid in de VS zou Lennon zich druk hebben gemaakt over het geweld in het land. Een blije menigte zou zomaar kunnen omslaan in iets heftigs. Dat zien we niet terug.


Ook McCartney maakt het achteraf groter dan we op de beelden kunnen zien. "Misschien had Amerika iets als The Beatles nodig om uit de rouw te komen en te laten zien: het leven gaat door", zegt hij. "De blijdschap die je ziet in de menigten is alsof ze uit hun verdriet worden getild."


Kan zijn. Ik zie vooral jonge Britten die met waanzinnige muziek de wereld veroveren.




II.

Na lang twijfelen besloot ik me te wagen aan de graphic novel Lucas Wars. Twijfelen, want: hoe boeiend kan een biografische making of van een film zijn in stripvorm? Nou, het boek heeft hier in huis de zoveelste Star Wars-marathon aangezwengeld. Super boeiend dus.

Lucas Wars gaat over de totstandkoming van de allereerste Star Wars (1977). Je volgt de strubbelingen van de jonge, stoïcijnse regisseur George Lucas. Vrijwel niemand ziet iets in zijn idee voor een pulpy ruimte-epos met veel special effects. Uiteindelijk kreeg hij een zak(je) geld van 20th Century Fox, maar zelfs deze studio (de enige met interesse) probeert zijn film te dwarsbomen omdat de mannen in pakken een flop verwachtten. Met de kennis van nu lees je het verhaal met stuitende verbazing. Het maakt van Lucas' doorzettingsvermogen ook een heldenverhaal. De rebellen winnen altijd.


De tekeningen lijken op het eerste oog simpel, maar de lijnen zijn van een jaloersmakende trefzekerheid. Met enkele penseelstreken vangt tekenaar Renaud Roche de kenmerkende gezichten van beroemdheden als George Lucas, Steven Spielberg, Harisson Ford en Alec Guinness. Het gebrek aan detail houdt de boel levendig en brengt vaart in het verhaal, dat knap is beschreven door Laurent Hopman. Vol met feitjes over Lucas en de acteurs en met knipogen naar andere regisseurs en films. Zet 'm gerust op je verlanglijst voor kerst.


ree


III.

Australië gaat ervoor, als eerste land ter wereld: als je jonger bent dan 16 jaar kom je daar sociale media niet meer op. Die leeftijdsgrens komt er omdat de Australiërs geen andere oplossing meer zien om schadelijke effecten van socialemediaplatforms tegen te gaan. Apps als Facebook, TikTok, Snapchat en Instagram krijgen een jaar de tijd om aan nieuwe regels te voldoen. Als ze niet genoeg doen om te voorkomen dat kinderen op de diensten kunnen komen, kunnen ze miljoenenboetes verwachten.


Dat wordt natuurlijk een hoofdpijndossier. Er is vaker gepleit voor leeftijdscontroles, maar de code om dat op een privacyvriendelijke en sluitende manier te doen is nog niet gekraakt.


In Europa zijn we vooralsnog geen fan van dit soort verboden. Sociale media zijn niet alleen maar slecht, ze helpen kinderen bijvoorbeeld om informatie en gelijkgestemden te vinden. Onderschat dat laatste niet, anders wijs ik graag nog eens naar Netflix-docu The Remarkable Life of Ibelin.


Ik genoot deze week vooral van LinkedIn, dat Australische beleidsmakers ervan probeerde te overtuigen dat het platform te saai is voor kinderen. Zelfs de waarheid wordt niet geschuwd om onder het verbod uit te komen.



PS.

Ik schrijf het regelmatig, maar nu hoor je het eens van een ander: For the love of God, make your own website.



Je vader overlijdt en je ontdekt dat hij 300.000 comics achterlaat, waaronder een van de zeldzaamste ter wereld: de eerste comic van Superman. Daar kun je rustig 3,5 miljoen dollar voor vangen. Daarover gaat documentaireserie Selling Superman, dat deels een familieportret is en het fenomeen verzamelen probeert te duiden. Altijd fascinerend, dat we waarde hechten aan objecten zonder te weten wat daar na onze dood van over blijft.




Mooie online productie: Inside Kristallnacht. Je beleeft het verhaal van Charlotte Knobloch, een overlever van de Kristallnacht in München. Die nacht werden Joden en hun huizen, scholen en winkels door heel Duitsland aangevallen. Knobloch was destijds 6 jaar oud en vertelt nu op 92-jarige leeftijd over haar ervaringen.



Kevin Parker (Tame Impala) brengt een synthesizer op de markt. Dat ding heet een Orchid en wordt door Telepathic Instruments omschreven als een ideeënmachine. Goede promovideo.




The Smile (bestaande uit verschillende Radiohead-leden) ontstond aan het begin van de coronapandemie. Ze werkten samen met regisseur Paul Thomas Anderson aan video's bij hun nummers. In dit video-essay komen die dingen samen:




Ik was jarig deze week en dat was een mooi moment om mezelf te confronteren met mijn sterfelijkheid via de website Memento Movi. Als we uitgaan van de gemiddelde levensverwachting van 79 jaar, ben ik op 44,35 procent. De website laat aan de hand van tientallen films zien op welk moment in die films ik nu ben (bijna op de helft). In het geval van The Big Lebowski is dat bijvoorbeeld het moment dat The Dude in een auto tekst en uitleg moet geven aan The Big Lebowski en zijn rechterhand Brandt over de vorderingen van zijn onderzoek naar de verdwenen Bunny Lebowski.

ree

Ik las trouwens de Donald Duck die tijdens mijn geboorte in de winkels lag. Toen stond er nog een florijn op het geldpakhuis van Dagobert Duck en kon je guldens sparen met een Pennie Rekening Spaarpot.



Dit is een mooi stuk in NRC over niet-bestaande woorden in de Van Dale en niet-bestaande plaatsen in atlassen. Dat zijn geen foutjes, ze worden expres toegevoegd zodat ze concurrenten op eventueel kopieergedrag kunnen betrappen. (Timboektoe bestaat trouwens echt.)



Mijn hart maakte een sprongetje: het Bright Magazine komt terug! Toen ik als beginnend techjournalist stage liep bij Bright (en nog jaren kon blijven rondhangen), bestond het blad nog. Ik heb er nog een paar liggen. Zoals zoveel print verdween ook het Bright Magazine uiteindelijk, maar in februari verschijnt er een nieuwe, uiteraard weer vol van vernieuwing, ter ere van het twintigjarig bestaan van Bright. De bedoeling is dat het magazine daarna jaarlijks verschijnt. Vooruitbestellen kan hier.


Je las mijn weblog van 25 november t/m 1 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

© 2022 Rutger Otto

bottom of page