top of page
Les bords de la Seine près de Vétheuil (1881), Claude Monet
Les bords de la Seine près de Vétheuil (1881), Claude Monet

In de film Conclave is de paus overleden, dus moet er een nieuwe gekozen worden. Ruim honderd kardinalen uit alle windstreken gaan daarvoor in conclaaf. Ze worden opgesloten in de Sixtijnse Kapel in Vaticaanstad zonder contact met de buitenwereld om beïnvloeding te voorkomen en blijven daar tot de nieuwe paus is gekozen. En dan: witte rook.


Mijn collega (en filmliefhebber) Jeroen Kraan noemde Conclave in zijn Letterboxd-recensie "onzin van de bovenste plank". Op een liefdevolle manier. Ik kan me er goed in vinden en genoot (net als Jeroen) met volle teugen van dit onzinplot. Omdat Ralph Fiennes zo waanzinnig speelt, de film er prachtig uitziet en omdat het conclaaf zich uitstekend leent voor een politieke thriller, waarin kardinalen tegen elkaar worden uitgespeeld.


Natuurlijk is het politiek, de parallel met allerlei andere verkiezingen is snel getrokken. "Is dit waar we mee overblijven?", zegt een kardinaal in de film. "Dat we moeten stemmen op de minst slechte optie?" De paus heeft dan wel goddelijk gezag, hij is niet perfect. "We zijn stervelingen die ons inzetten voor een ideaal", zegt een ander. "We kunnen niet altijd ideaal zíjn."


Er is op het einde een twist die je van kilometers aan ziet komen, en dan toch ook weer helemaal niet. Ik verklap niks, want het kan de hele film maken of breken.




Ik speelde deze week met AI-beeldgenerator Sora. Dat is lang niet de eerste tool die video’s verzint op basis van tekstregels, maar gezien ie door OpenAI wordt gemaakt (van ChatGPT), zijn de verwachtingen hoog. Toen de eerste voorbeelden in februari naar buiten kwamen, veroorzaakte dat het zoveelste wow-moment voor generatieve AI.


In een demo zie je hoe zonder al te veel moeite realistische beelden maakt van een kudde giraffes die over een sneeuwvlakte rennen. De giraffes bestaan niet, de sneeuwvlakte ook niet, laat staan dat ze gefilmd zijn. Toch lijkt het levensecht.


Sora is sinds kort beschikbaar in de eerste landen. Daar zit Nederland niet bij, maar voor dit soort situaties is de VPN bedacht. En zo begon ik met videocollega Bas Scharwachter te prompten, vanuit de vraag hoe makkelijk het zou zijn om nepbeelden en dus nepnieuws te maken. Het gemak om overtuigende beelden te maken viel mij wat tegen. Maar na flink wat uren (en euro's) proberen, hadden we een redelijke ontploffing aan de grachten in Amsterdam. Op NU.nl bekijk je het resultaat.


ree


PS.

Bruh. Dat is het kinderwoord van het jaar volgens een verkiezing van het NOS Jeugdjournaal. "Veel kinderen zeggen dat ze het woord gebruiken als ze iets stom of gek vinden", schrijft het Jeugdjournaal bij de uitslag. Kortom: een prima antwoord op het debacle rondom de Woord van het Jaar-verkiezing van Van Dale.



PRINT zet honderd mooie boekcovers van afgelopen jaar op een rijtje. Want soms mag je boeken wél op hun omslagen beoordelen. Er zitten wat pareltjes tussen.



Ik las een presentatie van Stephen Fry over kunstmatige intelligentie. Daar staan (verrast het u?) zinnige dingen in. Scherpe dingen ook. "Who do we turn to for answers? Zuckerberg and Musk? Such a thought can only make us vomit with laughter. They are the worst polluters in human history. Worse than any chemical plant ever. You and your children cannot breathe the air or swim in the waters of our culture without breathing in the toxic particulates and stinking effluvia that belch and pour unchecked from their companies into the currents of the human world."


Ondertussen maakt hij zich hard om niet langer over AI te schrijven, maar ov Ai, zodat we lezers van teksten in sans serif (zoals mijn blog) AI niet verwarren met al. Ik schaar mij bij deze minderheid van voorstanders, maar hou mezelf er ook niet aan.



Goed punt van Cory Doctorow. We hebben overal nooduitgang voor als er brand uitbreekt, maar op sociale media woeden constant branden en toch kunnen we geen kant op. "The more you love and need the people on the site, the harder it is for you to leave, and the shittier the service can make things for you. How cursed is that?"



Ik vind het altijd een mooi idee dat nota bene Superman, een alien die aan de aarde niets verschuldigd is, degene is die in elk mens een waardig leven ziet. Dat willen de machthebbers in het echte leven wel eens vergeten. Tegelijk is het sciencefictionpulp en dat hoef je helemaal niet duister en realistisch te maken, zou regisseur James Gunn (van Guardians of the Galaxy) gedacht hebben. Volgend jaar komt hij met een nieuwe Superman-film. In de teaser trailer hoor je het oude Superman-thema van John Williams in een episch nieuw jasje (toen had je mij al), zie je een gigantische kaiju en… Krypto de superhond!




Hou vol, mensen. De kortste dag van het jaar ligt weer achter ons. Geniet van de kerstdagen, lees De Avonden van Gerard Reve en volgende week lees je hier mijn hoogtepunten van 2024.


Je las mijn weblog van 16 t/m 22 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

Boschbeek & Groenendaal; View from Turret towards Posthuis, Blanchisferies, Haarlem and Zantvaard, Gerrit Jan Schouten
Boschbeek & Groenendaal; View from Turret towards Posthuis, Blanchisferies, Haarlem and Zantvaard, Gerrit Jan Schouten

Ward Wijndelts schreef een boek over Joost Swarte, een van de bekendste kunstenaars uit Nederland en bedenker van de term 'klare lijn'. Swarte begon met underground-strips en tekende later omslagen voor onder meer The New Yorker. Ook maakte hij glas-in-lood-kunst en ontwierp hij de Toneelschuur in Haarlem.


Het boek is een zoektocht naar het ontstaan van de kunstenaar Joost Swarte, zei Wijndelts recent in het radioprogramma Nieuwsweekend (voor mij vaste prik op zaterdag trouwens). Het gaat om wat de sleutelmomenten waren die dat kunstenaarschap mogelijk maakten. Swarte liet zich daarvoor urenlang interviewen, maar ook zijn collega’s komen aan het woord.


Voor mij was interessant hoe Wijndelts en Swarte de underground-stripwereld van Nederland uit de jaren zestig en zeventig beschrijven. Ik had alleen gewild dat Das Mag dit boek groter en met meer ruimte voor afbeeldingen had afgedrukt. Ik zou het besproken werk van Swarte beter willen bekijken, zonder steeds naar voor- en achterin het boek te bladeren om bijvoorbeeld het verhaal van Richard Hanglul op priegelig formaat te lezen.


Afgezien daarvan beschrijft Wijndelts in klare lijn (kon het niet laten) de ontwikkeling van Swarte. Het werk dat achter het vanzelfsprekend ogende eindresultaat van zijn tekeningen schuilgaat, wordt goed uitgelegd. Schrijven is schrappen, maar dat is illustreren volgens Swarte net zo goed. Een tekening draait uiteindelijk om het verhaal dat je ermee vertelt, legt hij uit. Dat moet zo helder mogelijk.


"Zo’n verhaal wint aan kracht wanneer het goed wordt afgebakend", schrijft Wijndelts. "Die afbakening is zelfs cruciaal. In het atelier van Joost Swarte staat een poging om deze gedachte te vangen in een object. Het is een fiets met vier wielen. 'Een vélo à quatre vents. Elk wiel wijst naar een windstreek: noord, oost, zuid en west. Als je alle richtingen uit kunt, dan blijf je roerloos staan', zegt hij hierover. Beperk jezelf, want anders raak je in de knoop."


Wijndelts koos er waarschijnlijk om dezelfde reden voor om slechts enkele hoogtepunten uit Swartes werkende leven te pakken. Het is dan ook geen alomvattende biografie, benadrukt Wijndelts in de verantwoording (al denkt Das Mag daar op de achterflap anders over). Daardoor voelt het verhaal soms wat van de hak op de tak, maar het levert wel een mooi overzicht op van de groei van een kunstenaar.


ree


Even een game-update. Ik speelde deze week Dragon Age: The Veilguard uit en de laatste hoofdstukken waren geweldig meeslepend, zoals je dat graag ziet van een fantasyverhaal waarin de wereld dreigt te vergaan. Op zijn minst net zo belangrijk is of al je vrienden met wie je gaandeweg de tientallen uren een band hebt gevormd het er heelhuids vanaf brengen. Dat is nog niet zo vanzelfsprekend namelijk.


Hierna begin ik aan Indiana Jones and The Great Circle, daar verheug ik me op. Voorzichtig terugblikkend heb ik aardig wat potentiële favorieten van dit jaar nog niet gespeeld. Titels als Astro Bot, Neva, Prince of Persia: The Lost Crown, Animal Well en Like A Dragon: Infinite Wealth komen daardoor op de backlog, maar je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk. "Je mist meer dan je meemaakt", schreef Martin Bril ooit. "Helemaal niet erg."


De afgelopen week werden de Game Awards uitgereikt, de prijzen voor de beste games van afgelopen jaar. Astro Bot was de grote winnaar. Tijdens het evenement verschenen ook trailers voor aankomende titels. Hier kijk ik het meest naar uit:


Intergalactic is de nieuwe game van ontwikkelaar Naughty Dog, dat eerder de Uncharted- en The Last of Us-games maakte. De trailer ziet er waanzinnig uit. Het belooft een actie-avontuur te worden met een goede lik retrowave eroverheen. Kan niet wachten op deze Guardians of the Star Wars.



Nooit verwacht dat het bijna 20 jaar oude Okami nog eens een vervolg zou krijgen, maar het gebeurt. Okami was een game voor de PlayStation 2 over een Japanse godin in de vorm van een witte wolf. Met een magisch penseel loste je puzzels op en versloeg je vijanden. Ik vond het een geweldig avontuur in de traditie van The Legend of Zelda. Voorlopig moet Okami 2 het met deze korte teaser doen.



Toch was de aankondiging van een nog titelloos project van studio genDESIGN mijn favoriet. Bij deze studio staat gameontwerper Fumito Ueda aan het roer. Hij bedacht eerder het prachtige Ico, Shadow of the Colossus en The Last Guardian. Ook dit belooft weer iets bijzonders te worden, al hebben we slechts twee minuten aan beelden en een prachtig stukje muziek.





Van Dale gooide zijn Woord van het Jaar-verkiezing op slot, omdat die "gekaapt werd door actiegroepen". En toen kwam Van Dale zelf maar met een woord van het jaar: polarisatie. Journalist Menno van den Bos schreef een uitstekende analyse in zijn nieuwsbrief over wat hier nou eigenlijk gebeurde.



Ik hou van restauratievideo's. Hier is er een waarin een zeldzame Star Wars-poster (met handtekening van de maker) wordt opgepoetst. Scheuren eruit, viezigheid eraf, klaar is kees.




28 Days Later is een geweldige Britse horrorfilm uit 2002. Geschreven door Alex Garland, geregisseerd door Danny Boyle, met een hoofdrol voor Cillian Murphy. Er kwam een vervolg, gemaakt door andere mensen, genaamd 28 Weeks Later, die door de meesten iets minder werd gewaardeerd. Nu komen de originele makers weer bij elkaar voor 28 Years Later en eerlijk gezegd vind ik de trailer al doodeng. Zin in!




Een paar gasten kwamen op het briljante idee om, tijdens de coronapandemie, William Shakespeares Hamlet op te voeren in GTA V. Er is een documentaire over gemaakt die ik graag zou zien, maar voor nu moeten we het even doen met de trailer.




Er is een nieuw deel in de Monument Valley-reeks. Dat zijn wat mij betreft de mooiste mobiele games die er zijn. In elk deel loods je een personage door M.C. Escher-achtige puzzels. Ook dit derde deel ziet er prachtig uit en weet ondanks de gezichtsloze personages en minieme dialoog toch te emotioneren. Monument Valley 3 is speelbaar op Netflix (dat ter promotie de onderstaande korte video maakte).



Je las mijn weblog van 9 t/m 15 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

ree
Telephone Line Time is Precious – Keep Your Talks Short Pat Keely

Time is on my side, zongen The Rolling Stones. Maar voordat je het weet is de week voorbij en aangezien je nu eenmaal 91 weken geleden hebt bedacht dat je elke zondag een blog/nieuwsbrief wil uitsturen, zit je in je weekend met deadlinestress voor je laptop. Voor deze keer dus even een andere vorm: in het kort.



Op Amazon Prime Video staat een prachtige animéfilm die nog geen uur duurt: Look Back. Het gaat over twee meisjes die elkaar vinden dankzij hun liefde voor het tekenen van mangaverhalen. Ze verschillen als dag en nacht en misschien tillen ze elkaar daarom naar een hoger niveau. Dankzij tijdsprongen volg je snippers uit hun leven, tot je een stomp in de maag krijgt en je in stilte de aftiteling zit te kijken. Gebaseerd op een manga van Tatsuki Fujimoto, die furore maakt met het bizarre Chainsaw Man.




Yousef Gnaoui (Sef) en Pepijn Lanen (Faberyayo) hebben een zesdelige tv-serie voor de VPRO gemaakt die Yous & Yay in het wild heet. Elke aflevering is een andere artiest/kunstenaar/regisseur te gast die wordt geïnterviewd. Daaromheen zie je miniportretten van besproken onderwerpen en geniet je van voice-overs van Noraly Beyer. Dit programma is waanzinnig geregisseerd op een manier waardoor elk gesprek iets unheimisch krijgt.




Met het Coldplay van alles na Viva La Vida kan ik in principe helemaal niks meer. Tot ik deze video voor het nieuwe liedje All My Love zag, een ode aan de Amerikaanse komiek en acteur Dick Van Dyke. Volgende week wordt hij 99 jaar oud. Het is op een onweerstaanbare manier aandoenlijk. Kan het niet zo goed uitleggen waarom, maar het doet mij gevoelsmatig denken aan het hartverwarmende van The Muppets. Met Chris Martin als Kermit.




New York Magazine beschrijft de populariteit van podcasts op YouTube. In de VS gaan de meeste mensen inmiddels naar YouTube voor podcasts, in plaats van naar Spotify of Apple Podcasts. Ik kijk zelf ook steeds vaker naar podcasts met video, al luister ik naar verhouding nog meer via Overcast-app op mijn telefoon. Ben Cohen schrijft op The Wall Street Journal dat podcasts geen nieuwe vorm van radio meer is voor jongere luisteraars, maar eerder een nieuwe vorm van televisie.



De Notre-Dame is vijf jaar na de verwoestende brand weer open. The New York Times heeft een schitterend artikel over de wonderlijke terugkeer van de kathedraal. Frankrijk vierde de opening groots en je kunt het evenement helemaal terugkijken op YouTube. Het mooiste is hoe het orgel na het toezingen van de aartsbisschop eindelijk weer door de Notre-Dame buldert. Wat een geweld.




Iedereen weet dat je met Vier op 'n rij de meeste kans hebt om te winnen als je mag beginnen en je jouw schijfje in de middelste kolom deponeert. Je hoeft het vervolgens alleen nog maar perfect uit te spelen en deze video legt uit hoe je dat doet.




Zin om een scherm aan de muur te hangen die deze website afspeelt. Pong Clock ziet eruit als Pong, het speelt zichzelf en de score is de tijd. De rechterkant (die van de minuten), wint elke dag weer.



Voor de fans van de Alan Wake-games is dit de moeite waard. Een fan-film die de sfeer uit Alan Wake II verrassend goed weet te vangen.




Rotweer buiten, kerstboom binnen en virtueel haardvuurtje aan. Overweeg deze eens van NASA.



Je las mijn weblog van 2 t/m 8 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

© 2022 Rutger Otto

bottom of page