Telephone Line Time is Precious – Keep Your Talks Short Pat Keely
Time is on my side, zongen The Rolling Stones. Maar voordat je het weet is de week voorbij en aangezien je nu eenmaal 91 weken geleden hebt bedacht dat je elke zondag een blog/nieuwsbrief wil uitsturen, zit je in je weekend met deadlinestress voor je laptop. Voor deze keer dus even een andere vorm: in het kort.
Yousef Gnaoui (Sef) en Pepijn Lanen (Faberyayo) hebben een zesdelige tv-serie voor de VPRO gemaakt die Yous & Yay in het wild heet. Elke aflevering is een andere artiest/kunstenaar/regisseur te gast die wordt geïnterviewd. Daaromheen zie je miniportretten van besproken onderwerpen en geniet je van voice-overs van Noraly Beyer. Dit programma is waanzinnig geregisseerd op een manier waardoor elk gesprek iets unheimisch krijgt.
Â
Met het Coldplay van alles na Viva La Vida kan ik in principe helemaal niks meer. Tot ik deze video voor het nieuwe liedje All My Love zag, een ode aan de Amerikaanse komiek en acteur Dick Van Dyke. Volgende week wordt hij 99 jaar oud. Het is op een onweerstaanbare manier aandoenlijk. Kan het niet zo goed uitleggen waarom, maar het doet mij gevoelsmatig denken aan het hartverwarmende van The Muppets. Met Chris Martin als Kermit.
Â
New York Magazine beschrijft de populariteit van podcasts op YouTube. In de VS gaan de meeste mensen inmiddels naar YouTube voor podcasts, in plaats van naar Spotify of Apple Podcasts. Ik kijk zelf ook steeds vaker naar podcasts met video, al luister ik naar verhouding nog meer via Overcast-app op mijn telefoon. Ben Cohen schrijft op The Wall Street Journal dat podcasts geen nieuwe vorm van radio meer is voor jongere luisteraars, maar eerder een nieuwe vorm van televisie.
Â
De Notre-Dame is vijf jaar na de verwoestende brand weer open. The New York Times heeft een schitterend artikel over de wonderlijke terugkeer van de kathedraal. Frankrijk vierde de opening groots en je kunt het evenement helemaal terugkijken op YouTube. Het mooiste is hoe het orgel na het toezingen van de aartsbisschop eindelijk weer door de Notre-Dame buldert. Wat een geweld.
Â
Iedereen weet dat je met Vier op 'n rij de meeste kans hebt om te winnen als je mag beginnen en je jouw schijfje in de middelste kolom deponeert. Je hoeft het vervolgens alleen nog maar perfect uit te spelen en deze video legt uit hoe je dat doet.
Â
Zin om een scherm aan de muur te hangen die deze website afspeelt. Pong Clock ziet eruit als Pong, het speelt zichzelf en de score is de tijd. De rechterkant (die van de minuten), wint elke dag weer.
Â
Voor de fans van de Alan Wake-games is dit de moeite waard. Een fan-film die de sfeer uit Alan Wake II verrassend goed weet te vangen.
Â
Rotweer buiten, kerstboom binnen en virtueel haardvuurtje aan. Overweeg deze eens van NASA.
Enkele maanden na de moord op president John F. Kennedy bezochten The Beatles de Verenigde Staten. Zo begint de nieuwe documentaire Beatles ’64 op Disney+. Maar zelfs in dit rouwende land troffen John, Paul, George en Ringo een bekend beeld uit hun moederland: gillende meisjes. Veel gillende meisjes.
We zien de band keten in hun hotelkamers. Ze ontmoetten hun muzikale helden en droegen constant een radiootje met zich mee, waarop hun nummers steeds werden gedraaid. Tijdens interviews waren ze ontregelend. Ze konden het niet helpen. "Iedereen die uit Liverpool komt is nu eenmaal een komediant", zei George Harrison daar later over.
De beelden die tijdens hun reis naar Amerika zijn geschoten, zijn voor de film prachtig opgepoetst. Tussendoor zijn er nieuwe interviews met Paul McCartney en Ringo Starr, die nauwelijks wat toevoegen, en met fans die er tijdens de tour bij waren. Had van mij niet gehoeven, al is het natuurlijk prachtig dat David Lynch voorbij komt, die totaal Lynchiaans leegloopt over het fenomeen muziek. "Bepaalde muziek kan het hart laten zwellen tot het bijna barst", zegt hij stralend en met toenemende intensiteit. "Tranen van geluk vloeien uit je ogen. Je kunt de pracht die komt niet geloven."
Beatles ’64 keert nog een paar keer terug naar de moord op Kennedy, maar helaas kan de documentaire die rode draad niet vasthouden. Tijdens hun aanwezigheid in de VS zou Lennon zich druk hebben gemaakt over het geweld in het land. Een blije menigte zou zomaar kunnen omslaan in iets heftigs. Dat zien we niet terug.
Ook McCartney maakt het achteraf groter dan we op de beelden kunnen zien. "Misschien had Amerika iets als The Beatles nodig om uit de rouw te komen en te laten zien: het leven gaat door", zegt hij. "De blijdschap die je ziet in de menigten is alsof ze uit hun verdriet worden getild."
Kan zijn. Ik zie vooral jonge Britten die met waanzinnige muziek de wereld veroveren.
Â
II.
Na lang twijfelen besloot ik me te wagen aan de graphic novel Lucas Wars. Twijfelen, want: hoe boeiend kan een biografische making of van een film zijn in stripvorm? Nou, het boek heeft hier in huis de zoveelste Star Wars-marathon aangezwengeld. Super boeiend dus.
Lucas Wars gaat over de totstandkoming van de allereerste Star Wars (1977). Je volgt de strubbelingen van de jonge, stoïcijnse regisseur George Lucas. Vrijwel niemand ziet iets in zijn idee voor een pulpy ruimte-epos met veel special effects. Uiteindelijk kreeg hij een zak(je) geld van 20th Century Fox, maar zelfs deze studio (de enige met interesse) probeert zijn film te dwarsbomen omdat de mannen in pakken een flop verwachtten. Met de kennis van nu lees je het verhaal met stuitende verbazing. Het maakt van Lucas' doorzettingsvermogen ook een heldenverhaal. De rebellen winnen altijd.
De tekeningen lijken op het eerste oog simpel, maar de lijnen zijn van een jaloersmakende trefzekerheid. Met enkele penseelstreken vangt tekenaar Renaud Roche de kenmerkende gezichten van beroemdheden als George Lucas, Steven Spielberg, Harisson Ford en Alec Guinness. Het gebrek aan detail houdt de boel levendig en brengt vaart in het verhaal, dat knap is beschreven door Laurent Hopman. Vol met feitjes over Lucas en de acteurs en met knipogen naar andere regisseurs en films. Zet 'm gerust op je verlanglijst voor kerst.
Â
III.
Australië gaat ervoor, als eerste land ter wereld: als je jonger bent dan 16 jaar kom je daar sociale media niet meer op. Die leeftijdsgrens komt er omdat de Australiërs geen andere oplossing meer zien om schadelijke effecten van socialemediaplatforms tegen te gaan. Apps als Facebook, TikTok, Snapchat en Instagram krijgen een jaar de tijd om aan nieuwe regels te voldoen. Als ze niet genoeg doen om te voorkomen dat kinderen op de diensten kunnen komen, kunnen ze miljoenenboetes verwachten.
Dat wordt natuurlijk een hoofdpijndossier. Er is vaker gepleit voor leeftijdscontroles, maar de code om dat op een privacyvriendelijke en sluitende manier te doen is nog niet gekraakt.
In Europa zijn we vooralsnog geen fan van dit soort verboden. Sociale media zijn niet alleen maar slecht, ze helpen kinderen bijvoorbeeld om informatie en gelijkgestemden te vinden. Onderschat dat laatste niet, anders wijs ik graag nog eens naar Netflix-docu The Remarkable Life of Ibelin.
Ik genoot deze week vooral van LinkedIn, dat Australische beleidsmakers ervan probeerde te overtuigen dat het platform te saai is voor kinderen. Zelfs de waarheid wordt niet geschuwd om onder het verbod uit te komen.
Je vader overlijdt en je ontdekt dat hij 300.000 comics achterlaat, waaronder een van de zeldzaamste ter wereld: de eerste comic van Superman. Daar kun je rustig 3,5 miljoen dollar voor vangen. Daarover gaat documentaireserie Selling Superman, dat deels een familieportret is en het fenomeen verzamelen probeert te duiden. Altijd fascinerend, dat we waarde hechten aan objecten zonder te weten wat daar na onze dood van over blijft.
Â
Mooie online productie: Inside Kristallnacht. Je beleeft het verhaal van Charlotte Knobloch, een overlever van de Kristallnacht in München. Die nacht werden Joden en hun huizen, scholen en winkels door heel Duitsland aangevallen. Knobloch was destijds 6 jaar oud en vertelt nu op 92-jarige leeftijd over haar ervaringen.
Â
Kevin Parker (Tame Impala) brengt een synthesizer op de markt. Dat ding heet een Orchid en wordt door Telepathic Instruments omschreven als een ideeënmachine. Goede promovideo.
Â
The Smile (bestaande uit verschillende Radiohead-leden) ontstond aan het begin van de coronapandemie. Ze werkten samen met regisseur Paul Thomas Anderson aan video's bij hun nummers. In dit video-essay komen die dingen samen:
Â
Ik was jarig deze week en dat was een mooi moment om mezelf te confronteren met mijn sterfelijkheid via de website Memento Movi. Als we uitgaan van de gemiddelde levensverwachting van 79 jaar, ben ik op 44,35 procent. De website laat aan de hand van tientallen films zien op welk moment in die films ik nu ben (bijna op de helft). In het geval van The Big Lebowski is dat bijvoorbeeld het moment dat The Dude in een auto tekst en uitleg moet geven aan The Big Lebowski en zijn rechterhand Brandt over de vorderingen van zijn onderzoek naar de verdwenen Bunny Lebowski.
Ik las trouwens de Donald Duck die tijdens mijn geboorte in de winkels lag. Toen stond er nog een florijn op het geldpakhuis van Dagobert Duck en kon je guldens sparen met een Pennie Rekening Spaarpot.
Mijn hart maakte een sprongetje: het Bright Magazine komt terug! Toen ik als beginnend techjournalist stage liep bij Bright (en nog jaren kon blijven rondhangen), bestond het blad nog. Ik heb er nog een paar liggen. Zoals zoveel print verdween ook het Bright Magazine uiteindelijk, maar in februari verschijnt er een nieuwe, uiteraard weer vol van vernieuwing, ter ere van het twintigjarig bestaan van Bright. De bedoeling is dat het magazine daarna jaarlijks verschijnt. Vooruitbestellen kan hier.
Â
Je las mijn weblog van 25 november t/m 1 december 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
Velen hebben een Twitterectomie uitgevoerd en zijn vertrokken naar Bluesky, schreef Nick Cave deze week in zijn Red Hand Files. Ook ik ben zo goed als overgestapt. Mijn X-account staat op slot en blijft in alleen-lezen-modus zolang ik mezelf wijsmaak dat ik er voor mijn werk soms moet zijn.
Sinds Elon Musk Twitter overnam zijn er vaker oplevingen geweest bij soortgelijke platforms, maar dit keer lijkt de (Nederlandse) exodus groter en kansrijker dan ooit. Er zijn goede redenen voor. Het journalistieke platform Villamedia (deze week vertrokken van X) vat de belangrijkste samen: "De kernwaarden van onafhankelijke journalistiek en democratische besluitvorming zijn volgens ons niet meer verenigbaar met de manier waarop X door zijn eigenaar wordt bestuurd, gebruikt en misbruikt."
Bluesky voelt vooralsnog tegelijk als een warm bad als helemaal anders. Techcolumnist Kevin Roose beschrijft het wel aardig: "Na een uur scrollen op Bluesky voelde ik iets wat ik lange tijd niet heb gevoeld op sociale media: bevrijding. Bevrijding van Elon Musk en zijn vervelende missie om van X een rechtse echokamer te maken waar je niet ontkomt aan hem en zijn vrienden. Maar ook vrij van Threads en zijn verstikkende algoritme, dat nieuws en discussies onderdrukt ten faveure van nietszeggende engagement bait. En vrij van mijn slechte gewoonte, aangescherpt door obsessief Twitter-gebruik, om mijn gedachten te verpakken voor een publiek van vreemden met meningen."
Een gouden vondst van Bluesky voor een snelle groei zijn zogeheten starter packs. Mensen kunnen lijsten maken met mensen, die anderen met een druk op de knop allemaal kunnen volgen. Zo heb je direct een levendige tijdlijn waarop veel gebeurt. Online barst het inmiddels van de gidsen om aan de slag te gaan met Twitter Maar Dan Leuk, bijvoorbeeld deze van NU.nl.
In plaats van een spuit waarmee de gebruiker een nieuwe, jongere versie van zichzelf maakt, laat de hoofdpersoon van deze film een chip in zijn nek zetten. Daarmee kan hij een uiterlijk kiezen (een avatar zoals je die in games maakt) die hij vervolgens maximaal twaalf uur lang achter elkaar kan dragen, voordat hij weer in zijn oude zelf verandert tot de avatar weer is opgeladen voor een volgende sessie.
Ook in deze korte film wordt dat concept al overtuigend neergezet. Er zit een shot in dat direct aan The Substance doet denken, al is het einde heel anders en gaat Reality+ veel minder ver in de uitwerking. Het mooie is: hij staat legaal en gratis op YouTube.
PS.
Blogger Manuel Moreale heeft dan wel een Bluesky-account, hij is niet van plan er veel mee te doen. De meeste socialemediaplatforms doen volgens hem hun uiterste best om "elk van onze psychologische zwakheden uit te buiten om ons verslaafd te houden". Weinig tegenin te brengen. Hij beschrijft zijn liefde voor RSS-feeds en de knop 'alles markeren als gelezen'.
Â
Laurens Verhagen dook voor de Volkskrant in de wondere wereld van virtuele haardvuren en zette de vijf beste op een rij. Met teksten als: "Een vuur zonder gekkigheid, de Opel onder de vuren". Blij dat de krant hier ruimte voor heeft vrijgemaakt.
Â
Nieuws vanuit The Simpsons: Pamela Hayden stopt. Na 35 jaar en meer dan 700 afleveringen als stem van onder meer Milhouse, Rod en Todd gaat de 70-jarige stemactrice wat anders doen. De makers van The Simpsons gaan binnenkort op zoek naar een vervanger (en kiezen er dus niet voor om haar stem voortaan door AI te laten namaken, hoera!).
Michael Kiwanuka is terug met weer een heerlijke plaat waarmee je warmpjes de winter in glijdt: Small Changes. Met productie van Dangermouse en Inflo (SAULT), trouwens.
Maar de grootste verrassing voor mij was het album We Can't Be Wrong van I Believe In My Mess, bestaande uit het Amsterdamse duo Geert de Groot en Frank van Praag. Allerlei muziekstijlen in de mix en dat komt er verdomd lekker uit.
Â
Schrijver Rob van Essen stond in de Stevenskerk in Nijmegen met een literaire preek. Hij heeft de tekst nu als pdf-bestand online gezet, een atypische preek van 22 kantjes, die als doel heeft om de toehoorder/lezer niets bij te brengen. Terwijl hij toch wat punten aanstipt. De literatuur is dood, zegt Van Essen. "Hoe ik dat weet? Ik was op de begrafenis."
Â
Je las mijn weblog van 18 tot en met 24 november 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.