119. Ave Maria

I.

Regisseur Pablo Larraín weet ze wel uit te zoeken: wereldberoemde vrouwen die verwikkeld raakten in tragedie. Hij maakte al films over Jackie Kennedy en Diana Spencer en maakte recent zijn trilogie compleet met een biopic over Maria Callas.

In Maria wordt de operazangeres gespeeld door Angelina Jolie. Het was al even geleden dat ik Jolie in een film zag en ze blies me hier echt weg als de diva, die het einde van haar leven eenzaam, pillen slikkend en geplaagd door gezondheidsfalen doorbrengt. Jolie brengt enerzijds de flair van een megacelebrity in haar rol, maar speelt ook weergaloos het gebarsten masker van de prima donna — en de pijn die door de scheuren sijpelt.

Wat is een operazangeres nog zonder haar stem? Callas ís haar stem, dat wordt haar in elk geval steeds gezegd. En als ze haar stem verliest, weet ze zich geen raad meer. Het enige wat ze wil is geprezen worden, aanbeden. Ze gaat naar het café, niet om iets te eten, maar om gezien te worden.

Larraín maakt ook van Maria geen standaard biografisch werk. Doordat Callas verslaafd is geraakt aan Mandrax, begint de werkelijkheid zich met een droomwereld te vermengen. De medicijnen zorgen voor hallucinaties die flashbacks opleveren naar haar verleden. Daardoor maak je niet alleen de laatste dagen van de zangeres mee, maar krijg je ook in grove lijnen haar levensverhaal mee. Het werkt wonderwel.

Uiteindelijk is het een droevige film. Ik moest tijdens het kijken wel eens denken aan Sunset Boulevard, want Jolie speelt een Norma Desmond-achtige figuur. Maar zoals Peter Bradshaw schrijft in zijn recensie voor The Guardian, is het verhaal van Callas eigenlijk wreder. Desmond raakte in de vergetelheid nadat de filmindustrie haar dumpte, maar de sterrenstatus van Callas bleef enorm. Ze kon er alleen zelf niet meer aan voldoen.

II.

Eigenlijk wilde ik nog even wachten met het kopen van een Nintendo Switch 2. Volgende week komt Death Stranding 2 namelijk al uit. Maar dankzij een ouderwetse impulsaankoop kreeg ik 'm deze week toch binnen. Samen met mijn nieuwe verslaving: Mario Kart World.

Nu zou ik mezelf niet de grootste Mario Kart-fan noemen. Van alle games in de serie heb ik me nog het meest gewaagd aan Mario Kart 64, dé game die ik vroeger bij vrienden speelde met een Nintendo 64 (die ik zelf niet had). Ook latere delen zijn grotendeels aan me voorbij gegaan, op Nintendo-monsterhit Mario Kart 8 na natuurlijk. Dat is met 68 miljoen verkochte exemplaren met afstand de bestverkochte Switch-game. Maar ook daar ben ik nooit helemaal verslingerd aan geraakt.

Mario Kart World heeft voor het eerst een open wereld, die alle racebanen aan elkaar verbindt. Soms rijd je van het ene naar het andere parcours en dan is dat ritje de race. En de wereld leeft: je rijdt tussen een kudde zebra's, er springt een enorme walvis uit het water waar je overheen rijdt en Rainbow Road is een adembenemend spektakel tussen de sterren. Je wordt als speler constant beloond. Op de Japanse manier: met stempels en stickers. Je kan er verder weinig mee en toch wil je ze hebben.

De verslaving zit 'm in de online multiplayer. Op de eerste dag haalde ik de Switch 2 aan het begin van de avond uit de folie, startte Mario Kart World op, reed een baan op met een vriend en voor we het wisten was het middernacht. Het is pure chaos, het is schelden, het is lachen: precies zoals het moet bij Mario Kart. En misschien wel de briljantste modus is Knockout Tour. Je begint met 24 spelers en bij bepaalde checkpoints vallen er steeds vier mensen af, tot de laatste spelers strijden om een eerste plek. Ik kan niet stoppen.

PS.

Joan Didion was de Koningin der Essays, maar gaf zichzelf daar nooit helemaal in bloot. Er bestond enige afstand tussen haar werk en privéleven. Het is daarom interessant dat haar persoonlijke aantekeningen nu zijn gebundeld in Notities voor John (origineel: Notes to John). Zowel de Volkskrant als NRC hebben mooie besprekingen. In allebei de stukken wordt stilgestaan bij de vraag of deze zeer persoonlijke notities überhaupt gepubliceerd moesten worden. En als je weet dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was: moet je ze dan wel lezen?

Je ziet de Muppets bijna altijd vanaf hun middel, omdat de poppenspelers daaronder verstopt zitten. Maar soms zie je Kermit op een fiets, Rizzo die ergens vanaf springt of Gonzo aan een slinger. Hoe deden ze dat? Waar zijn de poppenspelers? Kijk deze video en je weet het. Heerlijk stukje technisch vernuft en een beetje filmmagie.

Deze zag ik niet aankomen: er komt na 40 jaar een vervolg op ruimtekomedie Spaceballs. Levende legende Mel Brooks (98 jaar inmiddels) zal er weer in te zien zijn, maar opvallender: Rick Moranis ook. Die acteur, uit jaren tachtig-klassiekers als Little Shop of Horrors, Ghostbusters en Honey, I Shrunk the Kids, is sinds 1997 niet meer op het witte doek verschenen. Nadat zijn vrouw overleed, nam hij afstand van zijn acteerwerk om voor zijn kinderen te zorgen. Hij is nu blijkbaar klaar om weer mee te doen.

Er is een trailer van Springsteen: Deliver Me From Nowhere. Met Jeremy Allen White in de rol van The Boss. Bruce Springsteen was zelf een paar keer aanwezig op de set. Hij vermaakte zich daar prima, maar bleef soms expres thuis. "Als er een heel persoonlijke scène werd opgenomen, wilde ik de acteurs volledige vrijheid gunnen en hen niet in de weg staan", zegt hij tegen Rolling Stone. Ik ben benieuwd, de eerste beelden smaken naar meer.

De familie Trump brengt in het najaar een telefoon op de markt. Een gouden gedrocht, helemaal MAGA-gemerkt. In mijn blog op NU.nl schreef ik erover.

Je las blog №119, geschreven in de week van 16 tot en met 22 juni 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.