Kijken naar Joe Pera Talks with You op HBO Max is alsof je een warme deken omslaat. In afleveringen van (meestal) tien minuten volg je het leven van een muziekleraar in een klein Amerikaans dorp. Joe Pera's personage is een man van rond de dertig, met de kleding, het kapsel en de interesses van een 70-jarige.
Dit maakt hem grappig, maar nooit belachelijk. Net zoals andere alternatieve figuren in de serie nooit worden uitgelachen. Pera wordt verliefd op Sarah, een prepper met een schuilkelder, gevuld met wapens en voedsel uit blik. Hoe Pera daarmee omgaat is op zichzelf al een commentaar op de Amerikaanse maatschappij. Hij duwt het alleen niet door je strot met een harde grap zoals andere comedians dat zouden doen.
Een van de leukste afleveringen komt uit seizoen 1, als Pera Baba O'Riley van The Who ontdekt. Hij raakt er helemaal van in de ban en belt alle radiostations in de buurt om hem aan te vragen. Ieder ander had gewoon Spotify geopend.
Doorgaans voelen de afleveringen bijna meditatief. Pera praat langzaam en monotoom, de beelden en kleuren zijn zacht en in de stiltes en de gezichten van de personages wordt het meeste gezegd. Zelfs met tien minuten per aflevering kun je dit slow-tv noemen. Het wordt bijna nooit hilarisch, maar het is absoluut een hartverwarmende serie.
Na drie seizoenen werd de serie gecanceld, maar Joe Pera heeft zijn weg gevonden in de podcastwereld. In de lopende serie Drifting off with Joe Pera praat hij je in slaap. Ook dit zijn bijna meditatieve geluidsportretjes over van alles en nog wat - waarbij het inderdaad lastig is om wakker te blijven.
Wat ik hierboven schrijf bedoel ik zeer positief. Ik vond het een heerlijke tijd in het vreemde Joe Pera-universum. Zijn nieuwe standup-show Slow & Steady staat inmiddels ook op YouTube.
Tot zover het het hartverwarmende deel van deze blog. Ik zag namelijk ook Black Christmas (1974), en zoals iemand op Letterboxd schrijft: "Ik verwachtte een leuke, campy, kerstslasher en in plaats daarvan kreeg ik een van de meest ijzingwekkende horrorfilms die ik in tijden heb gezien".
Een aantal studentes woont in een groot huis. Ze worden af en toe gebeld door een hijger die obscene dingen zegt. Dan raakt een van de meiden vermist. En dan de huisbaas. En dan is, zoals je dat zegt, de shit aan.
Black Christmas verscheen in hetzelfde jaar als The Texas Chain Saw Massacre en allebei hebben ze een flinke stempel gedrukt op het slashergenre. Je hoort mensen vaker over die laatste, maar stiekem is Black Christmas beter. De film is razend spannend terwijl je nauwelijks iets ziet. Een wapperend gordijn, een bewegende schaduw in de achtergrond. Dit is zo'n film die onder je huid gaat zitten. Niet in de laatste plaats door de steeds naardere telefoontjes en de vervormde piano in de soundtrack.
Deze film is een protoslasher, een van de eersten in zijn soort. Zonder Black Christmas bijvoorbeeld geen Halloween. Het is ook een sociaal maatschappelijk commentaar op het giftige gedrag van mannen. Door de jaren heen zijn er nog wat remakes geweest die dat sociale commentaar vergaten en inzetten op meer geweld en bloed. Daar gaan horrorfilms vaak de fout in. Maar het origineel is een aanrader voor de kerstdagen. Weer eens wat anders dan Home Alone.
Dit is geweldig. Een speciale aflevering van The Great British Bake Off, waarin vier Britse profvoetballers koeken bakken van hun voetbalhelden. Daar kunnen ze natuurlijk helemaal niks van. Leukste grap: Paul Hollywood over het hoofd van Wayne Rooney.
Beeldend kunstenaar Ekow Nimako werkt alleen met zwarte LEGO-steentjes. Daarmee maakt hij sculpturen die tegelijkertijd futuristisch zijn en teruggrijpen naar zwarte mythologie.
Mijn oud-collega Bram van Dijk en zijn vader Kees zijn fan van Buurman & Buurman. Daarom maakten ze uitvindingen van het klusduo na in het echt, zoals de pannenkoekenmachine en de zweefmolen. De makers van Buurman & Buurman zagen de video's en nodigden Bram en Kees uit voor een kijkje achter de schermen in hun studio. Dat levert een mooi portretje op van "een hele lieve familie in een saaie Praagse buitenwijk". Maar het leukste is het plezier van de 70-jarige Kees, die volgens mij nog steeds met een gigantische glimlach rondloopt.
Zin in deze documentaire over de hysterie rondom de millenniumbug van HBO Max. Vanaf eind deze maand te zien.
De eerste twaalf minuten van een reis naar het Zuiden is een korte animatiefilm van de Vlaamse animator en komiek Thomas Huyghe. Je ziet vier personages uit een samengestelde vriendengroep in een zeer ongemakkelijke autorit. De details zijn top, elke keer die oplichtende smartphones van de bijrijders en de bestuurder die het gesprek gaande probeert te houden.
Threads is er nu officieel in Nederland. Weer een alternatief voor X, naast Bluesky en Mastodon. Het voordeel is de lage instapdrempel, vanwege de koppeling met Instagram. Zoals altijd is het begin van een nieuw sociaal netwerk nog kleinschalig en gezellig. Laten we hopen dat het zo blijft. Je vindt mij hier.
Je las mijn weblog van 11 tot en met 17 december. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.