Welkom in het nieuwe jaar! Ik kan niet de enige zijn die het bevredigend vindt dat 2023 eindigde op een zondag en het nieuwe jaar begon op een maandag. Nieuwe week, nieuw jaar.
Een van mijn mooiste plannen voor 2024 is een reis naar Japan. Daar wil ik al jaren heen, maar in mei gaat het eindelijk gebeuren. Dankzij Duolingo kan ik al rijst en water bestellen en dankzij talloze animéseries kan ik, eh, verzonnen aanvallen schreeuwen. Dan ben je al een heel eind.
Tips voor Tokyo, Kyoto en Osaka zijn meer dan welkom!
Mensen met een Letterboxd-account (het leukste sociale platform) zullen weten hoe belangrijk de eerste film van het jaar is. In het jaaroverzicht van je account staat die voor altijd prominent in beeld. Mijn eerste van 2024 was de surrealistische Japanse ramenwestern Tampopo. Dat leek me wel zo toepasselijk. En Letterboxd heeft deze maand ook nog omgedoopt tot 'japanuary'. Ik moest dus wel.
Tampopo gaat over een vrouw (met de naam Tampopo) die in deze film een ramenrestaurant runt. Maar de zaken gaan slecht. Haar gerechten zijn kwalitatief ondermaats en het restaurantje is verouderd. Tot er een trucker binnen stapt die besluit haar te helpen. Wat volgt is een humoristische zoektocht naar het beste recept voor ramen en een succesvol restaurant. En het is een twist op het samuraïgenre: een ronin op culinaire missie. De film wisselt het hoofdverhaal af met korte vignettes die allemaal over eten gaan.
Wees gewaarschuwd: Tampopo maakt hongerig. Het eten wordt smakelijk in beeld gebracht. En vaker dan eens wordt foodporn een letterlijk begrip. Overigens maakte regisseur Juzo Itami ook een zeer vermakelijke making of van Tampopo, voor een kijkje in de keuken.
Verdrietig nieuws, Herman Koch is ongeneeslijk ziek. Al een paar jaar. Hij had niet per se zin om het aan de grote klok te hangen, maar deed het nu toch maar, via de Volkskrant. Dat levert een ontroerend interview op met ruimte voor relativering. Toen Koch hoorde dat hij niet meer beter werd, maakte hij thuis een tijdje harde grappen. Dan zei hij tegen zijn zoon: "Haal jij even koffie? Ik heb kanker."
Ergens in een bijzin, terwijl hij vertelt dat hij geen strijd wilde leveren, beschrijft Koch zijn motto. "Niks doen is de kortste weg naar geluk." Ik denk dat we daar in 2024 allemaal wel iets mee kunnen. Metsel je tijd en gedachten niet de hele tijd dicht met podcasts, tv of sociale media. Doe eens wat vaker helemaal niets.
Stripmaker Barbara Stok zegt het ook: "Heel veel dingen nemen we gewoon aan, maar als je ergens langer bij stil gaat staan, zie je dat het eigenlijk heel raar is". Stok won vorig jaar de Storyworld Publieksprijs voor haar boek De filosoof, de hond en de bruiloft. Ze schrijf daarnaast al jaren mooie biografische strips.
Het Uur van de Wolf zond een maand geleden een documentaire uit over Stok: Hoe goed te leven. Het portret geeft een kijkje in het hoofd van de tekenaar. Ze is een twijfelaar die in de filosofie een manier vond om haar leven vorm te geven.
Kunstenaar Tomohiro Okazaki werkte van begin 2021 tot eind 2023 aan stop-motion animaties waarin lucifers de hoofdrol spelen. Alle korte werken zijn gebundeld in een YouTube-video van ruim 75 minuten zonder geluid. Ik krijg er geen genoeg van.
Toch nog even over de briljante oudejaarsconference van Micha Wertheim, die het net even anders aanpakte dan zijn voorgangers. Laag op laag, een heerlijke metashow. Het is niet krom liggen van het lachen, maar geestig is het absoluut en mét een boodschap. Waarom grijpen we wel in als een vader zijn kind slaat, maar niet als een vader zijn kind de hele dag achter een iPad parkeert? Laten we beter nadenken over onze relatie met verslavende schermen, voordat AI straks is ingeburgerd en we zelf helemaal niet meer nadenken.
Waarom zit je op oudjaarsavond naar de tv te kijken, vraagt Wertheim zich hardop af. Zet die tv eens uit. Hoe slechter de kijkcijfers, des te geslaagder de conference, besloot de cabaretier. Slimme manier van indekken kun je zeggen, maar ook: doel bereikt. In de Volkskrant tekende Gidi Heesakkers op hoe Wertheim deze show 'in metamindfucktraditie' in elkaar zette.
Een dertienjarige Amerikaan heeft als eerste ooit het officieuze einde van Tetris op de NES gehaald. Een officieel einde is er niet, maar na 155 levels is er de mogelijkheid dat het werkgeheugen overstroomd en de game vastloopt. Dat wordt als de finish gezien. Geen mens lukte dit eerder, omdat je vingervlug moet zijn en perfect moet spelen. Maar Willis Gibson kreeg het voor elkaar. Hij droeg zijn overwinning op aan zijn vader, die in december overleed. Mooie beelden van een jongen met een passie, die zijn droom waarmaakt.
Dit is de volledige video van Gibson, met de overwinning na 38 minuten. Onderstaande video is een uitstekende uitleg van hoe bizar deze overwinning is.
Je las mijn weblog van 1 tot en met 7 januari. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.