Het normaal met mensen overladen Leidseplein in Amsterdam was twee jaar geleden plotseling uitgestorven. Op tientallen specialisten van de politie na, die de Apple Store nauwlettend in de gaten hielden. Binnen zwaaide een man met en wapen. En een Bulgaarse man die net voor sluitingstijd toevallig in de winkel was, werd zijn gijzelaar. Een werknemer van de Apple Store was met nog drie andere klanten ongezien een gesloten kast in gedoken en hield zich daar schuil. Het werden spannende uren in de hoofdstad.
Hoe de avond verliep is nu te zien in het AT5/Videoland-verslag De Gijzeling in de Apple Store. Van minuut tot minuut volg je het verloop van de gijzeling, vanuit het oogpunt van verschillende betrokkenen. Zelfs vanuit de gijzelnemer Abdel A., die een bodycam droeg waarvan de beelden zijn vrijgegeven. Waarom hij de gijzeling opnam is niet bekend, maar bizar is het zeker. Dichterbij een gijzeling hoop je toch niet te komen.
Abdel A. belt zelf de politie en vraagt om een bemiddelaar. Hij eist 200 miljoen euro in cryptovaluta, anders dreigt hij de boel op te blazen. Hij draagt een bomvest en heeft een wapen in zijn hand die hij op willekeurige momenten afvuurt. Op de achtergrond klinkt de niets-aan-hand-popmuziek van de Apple Store over de speakers. Dat vond ik dan weer zo'n detail wat de situatie nog absurder maakt.
In de tweedelige documentaire hoor je de gijzelnemer praten met een bemiddelaar. Zo ontstaat langzaam een beeld van deze man. Hij was bekend bij de politie als niet meer dan kleine crimineel. De man had schulden, kampte met verslavingen. Hij voelde zicht in de steek gelaten door overheidsinstanties.
De gijzeling leek een noodgreep, een impulsieve actie. Zijn omgeving had dit nooit van hem verwacht. Maar hij had het goed voorbereid. Al snapt achteraf nog steeds niemand de precieze beweegredenen. Als hij problemen had met de overheid, waarom dan de Apple Store? Het zal een vraag blijven, want Abdel A. werd het enige slachtoffer die avond. Toen zijn gijzelaar het op een lopen zette, werd hij fataal geschept door een gepantserde auto.
"Ik hoop op een lang en gelukkig leven en voor iedereen een gelukkig einde", zei hij eerder op de avond. Met 200 miljoen euro zou hij mensen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt als hij. Dit zou een soort Robin Hood-verhaal moeten worden. Pakken van de elite, geven aan de armen. En dan mogelijk een normaal leven oppakken. "Huisje, boompje, beestje", mijmert hij. "Misschien als dit is afgerond. Dan kunnen we weer verder kijken."
Zou hij daar ooit echt in hebben geloofd?
Het tweede seizoen van The Bear had even tijd nodig om me te pakken, maar uiteindelijk gaf ik me gewonnen. In dit seizoen wordt alles op alles gezet om het nieuwe restaurant The Bear klaar te maken voor opening. De eerste afleveringen lijken weinig samenhangend en de nieuwe verhaallijnen zijn even doorzetten. Maar in de tweede helft van het seizoen komt alles samen en besef je weer waarom dit zo'n sterke serie is. In de snelkookpan van het restaurantleven krijgt elk klein gebaar een enorme emotionele lading.
Dit was het seizoen waarin de stugge en scheldende Richie opbloeit. Hij heeft het niet makkelijk. Zijn beste vriend is dood, zijn eigen leven is een puinhoop. Dat reageert hij af op zijn omgeving. Dan wordt hij in aflevering 7 door The Bear-eigenaar Carmen op stage gestuurd bij een toprestaurant. Het is alsof hij naar het leger wordt gestuurd om discipline op te doen. Richie voelt zich aanvankelijk te goed om vorken te poetsen, maar langzaamaan vindt hij zijn draai in de keuken.
Richie leert er bovendien een belangrijke levensles. Besteed je tijd goed, want elke seconde telt. Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen en je leven weer zin te geven. Maar blijf niet hangen in negativiteit. Want de secondes tikken weg en voor je het weet is de zandloper leeg.
In seizoen 2 heeft iedereen moeite met die prioriteiten. Er is een constante tijdsdruk, want The Bear moet op tijd open en het is een bouwval. De gerechten moeten nog worden bedacht. Carmen vergeet constant de koelkastreparateur te bellen, het stormt in zijn hoofd. Totdat hij (misschien wel te laat) tot stilstand wordt gedwongen.
Het is niet lastig te zien van wie hij zijn chaotische aard heeft geërfd. Zijn moeder Donna zit namelijk zo met zichzelf in de knoop, dat ook zij niet beseft dat elke seconde telt. Hopelijk krijgt ze een kans om te herstellen in het derde seizoen, dat gepland staat voor juni dit jaar. En mocht je nog niet zijn begonnen aan The Bear, doe dat alsnog. Het is misschien wel de menselijkste serie die is er is, het laat je niet onberoerd.
Ik moet bij die New York Yankees-petjes (waarop de letters N en Y zijn gekruist) altijd denken aan Limp Bizkit-zanger Fred Durst. De rode pet die hij droeg werd onderdeel van zijn identiteit. Maar de petjes kennen afgezien van meneer Durst sowieso een heel rijke geschiedenis, beschrijft deze uitgebreide reportage van NRC.
Netflix heeft animatiefilm Nimona in zijn volledigheid op YouTube gezet. De film maakt kans op een Oscar dus het bedrijf zal denken: hoe meer mensen hem zien, hoe beter. Nimona gaat over een meisje dat magische krachten heeft en een vriendschap sluit met de ridder die eigenlijk haar vijand zou moeten zijn. Op de officiële Rutger Otto Movie Meter scoort de film 3,5/5.
Ik genoot deze week van een openbaar geheim waarover Fortune schreef. De Amerikaanse vliegtuigmaatschappij Delta blijkt al twintig jaar ruilkaartjes te maken. De mensen in the know kunnen daar tijdens hun reis gratis naar vragen. Op de kaartjes staan afbeeldingen van vliegtuigen met allerlei informatie over de toestellen. Langzaamaan worden ze geld waard onder verzamelaars. Op eBay vraagt iemand 3.000 dollar voor een complete set van 62 kaarten. Later dit jaar wordt de collectie uitgebreid met nieuwe ontwerpen.
Hoera! Na zes jaar is er een nieuw album van de psychedelische band MGMT: Loss of Life. Ik ben er dit weekend alweer totaal aan verslingerd. Een paar hoogtepunten zijn Bubblegum Dog, Nothing Changes, People in the Streets en de eerste single van het album: Dancing In Babylon (met Christine and the Queens).
"Diane, 11:30 a.m., February 24th", zegt FBI-agent Dale Cooper vanuit zijn auto tegen zijn bandrecorder. "Entering the town of Twin Peaks."
24 februari is daarom Twin Peaks-dag. En elk jaar staan mensen op sociale media en op websites er bij stil. The Verge had dit jaar twee artikelen die raakten aan mijn favoriete tv-serie. Bijvoorbeeld deze, met inbreng van Twin Peaks-medebedenker Mark Frost, over hoe de televisieserie het spel The Legend of Zelda: Link’s Awakening beïnvloedde. Sowieso gonst de echo van regisseur David Lynch al jaren door de gamewereld.
Er stonden zaterdag trouwens tientallen mensen langs de weg in het echte plaatsje Twin Peaks. En om 11:30 uur in de ochtend reed Agent Cooper-acteur Kyle MacLachlan daar even zwaaiend voorbij. Wat een topper.
De Vogelbescherming heeft de eerste webcams in nesten van verschillende vogels weer aangezet. Binnenkort kun je live meekijken bij 24 nesten, nu kun je alvast meeleven met onder meer de bosuil, de zeearend en de steenuil.
Je las mijn weblog van 19 tot en met 25 februari 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.