De onvolprezen Laura Tenschert is een van mijn favoriete Bob Dylan-duiders. In haar recentste Definitely Dylan-podcast bespreekt ze het nummer When I Paint My Masterpiece. Het is een van de weinige oude nummers die Bob Dylan speelt tijdens zijn Rough and Rowdy Ways-tour. Opvallend, zegt Tenschert. Maar ook logisch. Het zegt namelijk veel over Dylan zelf. En waarom hij op hoogbejaarde leeftijd nummers blijft schrijven en doorgaat met touren.
Tenschert haalt deze quote van Bob Dylan aan, over When I Paint My Masterpiece, uit een interview met historicus Douglas Brinkley:
It’s grown on me as well. I think this song has something to do with the classical world, something that’s out of reach. Someplace you’d like to be beyond your experience. Something that is so supreme and first-rate that you could never come back down from the mountain. That you’ve achieved the unthinkable. That’s what the song tries to say, and you’d have to put it in that context. In saying that though, even if you do paint your masterpiece, what will you do then? Well, obviously you have to paint another masterpiece. So it could become some kind of never-ending cycle, a trap of some kind. The song doesn’t say that, though.
Je kunt niet anders dan je ware meesterwerk blijven najagen. Daarom is Dylan nooit klaar met zijn eigen nummers. Ook albumversies blijven momentopnames die in jaren daarna nieuw leven worden ingeblazen. De liedjes groeien, krijgen een andere betekenis. Tijdens concerten kun je Dylan ineens een zin anders horen zingen of verrast worden door een andere tekst die alles weer in een nieuw perspectief plaatst.
Bob Dylan blijft zich opnieuw uitvinden. Ik las in verschillende recensies van het album Rough and Rowdy Ways het woord 'meesterwerk'. Voor ons stervelingen is dat ook zo. Maar Dylan moet door, op zoek naar het volgende meesterwerk. Hij weet dat de tijd voor hem begint te dringen, maar hij geeft het niet op. "Someday, everything is going to be beautiful", zingt hij op het einde van het nummer op Shadow Kingdom. "When I paint my masterpiece."
Ik volg de huidige Fantastic Four-reeks bij Marvel. Die is in goede handen bij schrijver Ryan North, die ik nog ken van zijn humoristische webstrip Dinosaur Comics. Hij maakt ze nog steeds!
Deel 15 van Fantastic Four is gebaseerd op een gedachte-experiment dat uit de jaren zestig stamt: het China-brein. Wat zou er gebeuren als elke Chinese inwoner één neuron uit een brein simuleert? Zouden zij samen uiteindelijk een werkend brein vormen dat als geheel kan denken, redeneren en voelen?
In Fantastic Four is dit experiment werkelijkheid geworden. Er is een soort AI-programma dat wordt getraind door iedereen die zijn smartphone gebruikt. Het netwerk leert door de ogen van zijn gebruikers de wereld zien en krijgt een zelfbewustzijn. Het brein heet de Metamind (dat moet een knipoog zijn naar het bedrijf van Mark Zuckerberg). Uiteindelijk begint het brein te spreken via de smartphonebezitters, die als zombies over straat lopen.
Goed concept voor de comic én een fijn stukje maatschappijkritiek. Op sociale media zit iedereen elkaar te papegaaien. Dat op grote schaal beïnvloeding plaatsvindt, is ook geen geheim meer. Het werkt. We lachen om de vrouw die nepnieuws op Facebook leest en begint te rellen. We lachen om niet te huilen.
In Fantastic Four komt het natuurlijk goed. Mr. Fantastic maakt zich boos, rekt zich een keer uit en dan is het opgelost. Was het echte leven maar zo simpel.
McSweeney's over agressieve betaalmuren. 'Ik ben de paywall van The New York Times en als ik mensen zonder abonnement doorlaat vermoorden ze mijn familie.'
Een gratis korte animatiefilm in lijn met de Spider-Verse-films. In The Spider Within zijn donkere gedachten, stress en angst de grootste vijand voor Miles Morales.
Sociale media hebben het internet niet verpest, betere verbindingen en browsers hebben dat gedaan. Dat betoogt Ian Bogost van The Atlantic in elk geval. "Het wereldwijde web van de jaren negentig was een plek die je even bezocht, tot het je uitspuugde", schrijft hij. "Het was een eindige activiteit en dat einde kwam wanneer iemand de telefoon nodig had of wanneer je last kreeg van je ogen. Het kwam wanneer de virtuele oceaan geen golf meer aanbood om op te surfen. Nu gaat het internet oneindig door." Is dat niet juist waar we vanaf moeten?
Een gevolg van een oneindig internet (en algoritmefeeds die nooit stoppen) is dat niemand zich meer kan concentreren. Sabrina Cruz van Answer in Progress gaat op onderzoek uit.
John Herrman van New York Magazine gaat op jacht naar de oorsprong van alle 'Pussy in bio'-spamberichten op X. Hij komt uit bij een Nederlands bedrijf.
De gemeente Utrecht heeft nieuwe gebouwen geselecteerd als jong erfgoed. Mijn favoriet is Woonhuis de Waal van architect Ton Alberts. Ook wel: de Apenrots.
Eddy Burback probeert de Apple Vision Pro en belandt in een dystopische nachtmerrie. (Flashback naar toen ik een AI-vriendin had.)
Jerry Seinfeld regisseert zijn eerste film, waarin hij zelf ook speelt. Unfrosted gaat over de rivaliteit tussen de ontbijtmerken Kellogg's en Post begin jaren zestig. Begin mei op Netflix.
Emma Stone, Willem Dafoe en Yorgos Lanthimos werkten na het Oscarwinnende Poor Things (ik moet hem nog steeds zien) weer samen aan een nieuwe film. Kinds of Kindness verschijnt in juni en het wordt een bundeling van drie kortere verhalen.
Ik had even gemist, maar vorige maand vond een schokkende gebeurtenis plaats in poppenland. Larry David viel Elmo aan tijdens een live uitzending van TODAY. "Iemand moest het doen!", roept hij daarna buiten beeld. Even later biedt hij lachend zijn excuses aan. Ongemeend. "Ik zou het zo weer doen", vertelt hij later in een interview met Seth Meyers. Het was de hoge stem, hij kon het niet verdragen. Deze week reageerden de poppenspelers van Fraggle Rock. Ze waren onthutst door de actie, waarmee David de Elmo-speler had kunnen blesseren.
Lars en ik lazen hoofdstuk 7 en 8 van Ian McEwans boek Lessen. Elke week bespreken we twee hoofdstukken in onze podcast Kaftwerk. Een minileesclub. Er komen hierna nog twee afleveringen en dan is het boek uit. Leuk als je luistert!
Je las mijn weblog van 25 tot en met 31 maart 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.