
Het valt direct op hoe het goud glimt op de keramieken beelden van Nick Cave. En hoe fel de roodgekleurde delen zijn. In zeventien werken vertelt Nick Cave het levensverhaal van de duivel. Als kind poseert de gehoornde jongen met een aapje, als oude man danst hij zijn laatste dans. Tussendoor vertrekt hij naar een oorlog, keert hij gehavend terug, en slacht hij zijn kind. Uiteindelijk smeekt hij om vergeving. De duivel smeekt om vergeving, hoe meer Nick Cave wil je het hebben?
In de film This Much I Know To Be True uit 2022 laat Cave vroege versies van de beelden zien. Ze zijn nog niet geglazuurd, laat staan beschilderd. Maar het concept is al uitgevoerd, het verhaal zit in zijn hoofd.
Omdat Cave een chronologisch verhaal vertelt, sjok je keurig in een rij mensen langs de sculpturen. In de ruimte daarnaast zendt museum Voorlinden een interview uit met de kunstenaar. "De Duivel gaf me een soort vermomming", zegt Cave. "Op het moment dat ik ze maakte wist ik het nog niet, maar het was een manier om tot bepaalde realisaties te komen over dingen die in mijn leven gebeurden. Ik was de Duivel dus nooit, maar uiteindelijk wel heel erg." Je herkent Cave het meest in het beeld The Devil In Remorse. Zwart pak, lange haren naar achteren gekamd.
De expositie The Devil: A Life is nog tot 9 maart in Voorlinden te zien. Ik vind het een aanrader, maar ik ben liefhebber van Nick Cave. Jaloersmakend hoe iemand die prachtig schrijft en componeert, ook nog een fraaie serie keramieken beelden in zich heeft. Wonderschone duivelkitsch.

Meer MTV en jaren negentig dan Tom Green wordt het bijna niet. Voordat alle YouTube-kanalen en Jackass het deden, liet Green zich in het openbaar filmen terwijl hij absurde en gore stunts uithaalde. Hij schilderde porno op de auto van zijn vader, die dan maar met de bus besloot naar werk te gaan. Vervolgens haalde Tom Green hem met de slutmobile op bij de bushalte, tot grote schaamte van zijn vader en hilariteit van de omstanders - en kijkers thuis.
Green hing lappen vlees aan zijn hoofd, liet zich gaan op een dode eland en sloopte meer dan eens zijn eigen tv-studio’s. Je haatte hem of je hield ervan. En ja, ik zag zijn programma’s als jonge puber, precies op de juiste leeftijd om te waarderen dat iemand met de meest walgelijke acties wegkomt.
Je moet het onderwerp van een documentaire nooit de regie geven, zegt Green in zijn recent verschenen film This Is The Tom Green Documentary. Dan kun je het verleden namelijk witwassen. Dat doet hij als regisseur vervolgens ook. De documentaire is een amusante maar kritiekloze aaneenschakeling aan de greatest hits waar Green nog steeds op teert. De laatste jaren is er niet zoveel rond Green gebeurd. Misschien omdat er twintig jaar geleden iets meer ruimte was voor zijn manier van shockeren en provoceren. Misschien omdat hij zelf iets rustiger is geworden. Misschien omdat hij het tegenwoordig iets te vaak heeft over UFO's.
Amazon Prime Video vindt het in elk geval tijd voor een Greenaissance. Deze week verscheen niet alleen zijn documentaire, maar ook een comedyspecial (waarin hij eveneens vaak terugvalt op verwijzingen naar oude successen). En er is een vierdelige serie over hoe Green Hollywood de rug toekeerde, nadat dat wellicht andersom gebeurde, door terug te gaan naar zijn geboortegrond in Canada. Daar begon hij een nieuw leven op dat haaks staat op zijn tijd in de spotlights: met twee ezels op een boerderij.
PS.
Dit is een geweldig essay van Bas Heijne waarin hij langs het boek The Extinction of Experience en de film Babygirl laveert om het punt te maken dat we ons best wat meer kunnen afzetten tegen Big Tech. "We kijken liever op een scherm naar iemand die kookt dan dat we zelf koken, we kijken liever geile porno dan dat we op zoek gaan naar ongemakkelijke seks. Sowieso kijken we het liefst naar anderen, uren per dag. We laten ons innerlijk vullen met beelden omdat we onze gevoelens hebben uitbesteed aan apps die beloven ons nog beter te maken."
Is dit het beste idee ooit voor een Chrome-extensie? TabBoo voegt willekeurige schrikmomenten toe aan de websites waar je eigenlijk niet wil komen maar wel steeds komt, zoals Facebook. Zo leer je het wel af.
Botsbotsbots is een online spel waarin je vijf robots probeert te overtuigen dat jij geen mens bent. Maker cnnmon noemt het een omgekeerde turingtest. De game werkt met een versie van ChatGPT.
Ondertussen komt The Author's Guild (de grootste en oudste organisatie voor schrijvers van de Verenigde Staten) met een nieuw certificaat voor boeken. "Human Authored betekent dat de tekst van het boek geschreven is door een mens en niet is gegenereerd door AI", meldt de organisatie. "Met uitzondering van minimale, triviale inzet, zoals AI-toepassingen die controleren op spelling en grammatica of helpen bij brainstormen en onderzoek." Dit lijkt mij de omgekeerde wereld, maar goed.
The Veils is terug. De band houdt het ditmaal klein en intiem met wat strijkers en veel pianowerk. Asphodels is het eerste album van 2025 dat op repeat staat.
Er komt een nieuwe Pebble-smartwatch van de originele maker Eric Migicovsky. Ik ben wel klaar voor een goedkoper en funky alternatief voor de Apple Watch. De Pebble Time was jaren geleden mijn favoriet, daarna kwam het Pebble-merk in handen van Fitbit en toen Google en verscheen er geen nieuw model meer. De nieuwe smartwatch krijgt weer een e-ink-scherm, een lange accuduur en fysieke knoppen, belooft Migicovsky op zijn website.
De Fingerdama is een kleine versie van de Japanse Kendama, waarmee je een bal aan een touwtje op een houder probeert te slingeren. Ziet eruit als een heerlijke fidget. Nu op Kickstarter.
Je las mijn weblog van 27 januari tot en met 2 februari 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
Comments