Nog een tussenstop in Brussel vanavond en dan rijdt Bob Dylan door naar Amsterdam, voor twee concerten in de AFAS Live. Maandagavond zit ik met mijn neus tegen het podium aan. Nog een keer naar Bob. Mijn vijfde of zesde keer, misschien wel de laatste.
De eerste keer was ook in de AFAS, toen nog de Heineken Music Hall. Het was 2012 en het onweerde buiten. Dylan speelde een fenomenale versie van Boots of Spanish Leather. Ik kon niet geloven dat ik hem live zag.
Ik ga er maar vanuit dat maandag de laatste keer wordt. De beste man is inmiddels 81 jaar oud en zijn prachtige album Rough and Rowdy Ways uit 2020 luistert als een zwanenzang. De titel 'Neverending' is na decennia uit de naam van de tour verdwenen. Dit is simpelweg de Rough and Rowdy Ways World Wide Tour. Voor het eerst is er een einddatum, die ligt ergens in 2024.
In aanloop naar maandag val ik in een zwart gat. Voorpret voor een Dylan-concert is anders dan voor andere concerten. Elke dag bezoek ik expectingrain.com, al zo'n duizend jaar de belangrijkste verzamelplaats voor Dylan-artikelen, -video's en -audio. De site ziet er ook al duizend jaar oud uit, ik hoop dat dat nooit verandert.
Dat geldt ook voor boblinks.com. Die site wordt elke dag geüpdatet maar heeft nog steeds het uiterlijk van een pagina uit de jaren '90. Je ziet er alle data van de huidige tour, informatie over de concertzalen, met links naar de setlist en ingezonden ervaringen van bezoekers. De website-eigenaar is Bill Pagel, 80 jaar, en trotse bezitter van Dylans ouderlijk huis.
"Doe dat licht uit"
Ik lees zeker wekelijks de Nederlandse Dylan-site debobdylanaantekeningen.blogspot.com, maar deze week ververs ik hem meerdere keren per dag. Een genot om de overpeinzingen van eigenaar Tom Willems te lezen. Een bezoeker stuurde een recensie in van het afgelopen concert in Krefeld. "Een fantastisch mooi concert (…) een ovationeel applaus." Ook heerlijk, zo’n blogspot-domein. Websites van Dylan-liefhebbers zijn tijdmachines.
Op boblinks.com beschrijven mensen de sfeer rondom de concerten in de huidige tour. Ik lees dat Dylan fragiel oogt als hij over het podium loopt, dat hij zijn piano vasthoudt ter ondersteuning, maar dat hij vitaal klinkt en er zin in heeft.
Behalve dan als mensen fotograferen of filmen, ondanks het strenge telefoonverbod tijdens deze tour. Online bekijk ik een video waarin Dylan Every Grain of Sand onderbreekt om zijn publiek toe te spreken. "Iemand schijnt daar met een blauw licht", zegt hij. "Dat licht moet uit. Doe het alsjeblieft uit… het schijnt in onze ogen." Op YouTube staan beelden van mensen die stiekem een paar seconden filmen. Je ziet vooral ruggen en slecht belichte poppetjes op een podium. Er zijn complete audio-opnames te vinden van onder meer Berlijn, Oslo en Krefeld. Zou Dylan dat nog gedogen? "Some of those bootleggers, they make pretty good stuff", zong hij ooit in Sugar Baby.
Dylan, het mysterie
Ik kijk naar de toptweets binnen de zoekterm 'Bob Dylan' en zie een foto van de zanger die aankomt bij een concertzaal in Parijs. Dat staat tenminste in het bijschrift. Dylan is onherkenbaar, helemaal ingepakt. Lange broek, dikke jas, handschoenen aan, mondkap voor, muts op, capuchon erover.
Het mysterie Bob Dylan. Op boblinks.com staat een verslag van iemand die voorafgaand aan een optreden probeerde om Dylan te zien. Samen met een handvol fans staat hij bij de tourbus te wachten tot hij naar buiten komt. Beveiligers bewaken het pad van de bus naar de concertzaal. "Om 18:30 uur blijkt er een auto te arriveren, achter de mensen die naar de bus kijken. Daar stapt hij uit, terwijl hij een capuchon draagt en met twee mensen aan zijn zijde, zodat niemand hem echt naar binnen ziet gaan."
Dylan geeft zich alleen op het podium aan zijn publiek. Vanachter zijn piano schuifelt hij naar de spotlight, een hand in de zij. Het mysterie openbaart zich, even, nog één keer.
Kommentare