Er was maar één nacht beschikbaar om de grootste wereldsterren van 1985 bij elkaar te krijgen voor het opnemen van een benefietsingle. Dat nummer is We Are the World, geschreven door Lionel Richie en Michael Jackson, geproduceerd door Quincy Jones. Vrijwel niemand kon nee zeggen tegen deze namen, behalve de mensenschuwe Prince, en dus beloofden ruim veertig sterren hun ego's achter te laten bij de deur en samen een wereldhit te maken.
Hoe dat ging, is te zien in Netflix-documentaire The Greatest Night in Pop. Het mooiste zijn de beelden van de opnamen zelf. De popsterren zijn kwetsbaar zonder entourage en kunnen eens als normale mensen met elkaar praten. Het zijn niet de minsten: Bruce Springsteen, Stevie Wonder, Ray Charles, Harry Belafonte, Cindy Lauper, Paul Simon, Diana Ross. Ga zo maar door. Ze zijn allemaal aan boord om hun sterrenstatus in te zetten voor voedselhulp in Afrika.
Het was een gouden vondst van Jones om de artiesten in een grote cirkel te plaatsen om hun halve regels aan solo's op te nemen. Het blijkt namelijk toch wat spannender om je kunstje voor een paar dozijn andere wereldsterren op te voeren dan voor een volle zaal. In de documentaire zien we hoe Huey Lewis plotseling een solo krijgt en bijna bezwijkt van de zenuwen. En Al Jarreau is eigenlijk al te dronken om nog iets te presteren. Springsteen klinkt na zijn een lange concerttour "als een keel vol glasscherven", zegt iemand, maar levert wel.
Als Bob Dylan-fan keek ik vooral uit naar beelden van hem. Het is wel bekend dat hij nauwelijks op zijn gemak was tussen de anderen. Je ziet hem in The Greatest Night in Pop een of twee keer lachen, verder maakt hij zo min mogelijk contact met de rest en mompelt hij wat mee met de teksten. Hij verprutst zijn solo, volgens de documentaire omdat hij niet weet of hij zoals de anderen moet zingen of zoals zichzelf.
Pas als hij met Stevie Wonder oefent komt het goed. Wonder doet een rake Dylan-imitatie, waardoor de echte Dylan ineens weet hoe hij zelf ook alweer klinkt. "Dat was niet goed", zegt hij na zijn bijdrage. En dan stelt Jones hem gerust: "Jawel, dat was perfect". Misschien wilde hij Dylan niet afvallen, maar ik denk dat hij het meent. In We Are the World moesten tientallen artiesten samenkomen om met hun eigen geluid, achtergrond en kleur één boodschap uit te dragen. En dat lukte, want wat je ook van het nummer vindt, iedereen zingt het bijna 40 jaar later nog mee.
Het was even geleden dat ik het Centraal Museum in Utrecht bezocht. Sinds de laatste keer was er een make-over geweest. Met een andere indeling, meer kleur op de muren en een andere selectie werken. Ik ben niet overal fan van, sommige ruimtes zijn zo vol dat grote schilderijen in krappe doorgangen moeten hangen.
Ik zag wel een paar mooie dingen. Zoals de Perenboom van Charley Toorop. En Het trappenhuis van de Londense woning van de schilder, een prachtig schilderij van Pieter Christoffel Wonder dat normaal in het depot van het museum ligt en nu achter een onhandig hek te bekijken is.
En dit weekend was de opening van de nieuwe tentoonstelling Op Scherp. Er hangen grote schilderijen die zo echt lijken, dat ze op een foto lijken. Ik ben daar toch niet zo fan van, want hoe knap het ook is, maak dan gewoon een foto (en ik hou niet de airbrush). Toch hangen er een paar prachtplaten. Zoals de opwaaiende zomerjurk in Torso van John Kacere. En de houtskoolwerken van Vija Celmins, zoals Untitled (Ocean).
Ook hangt aan een van de muren een autodeur zoals je vanuit de binnenkant van een auto ziet. Dit is het werk Sawdy van Edward Kienholz. Achter het raam hangt een foto, waarop levensgrote sculpturen te zien zijn. De witte personen castreren een zwarte man op een parkeerplaats. Door de foto met een autodeur te omlijsten, word je als kijker ongewild getuige.
Het is bijna twee jaar nadat er een gijzeling plaatsvond in de Apple Store op het Leidseplein in Amsterdam. Wat blijkt, er worden films over gemaakt. Er wordt gewerkt aan een speelfilm op Netflix (met hoofdrollen voor Loes Haverkort, Soufiane Moussouli en Marcel Hensema) en op 22 februari verschijnt een tweedelige documentaire op Videoland die samen met AT5 is gemaakt.
Ryan Gosling probeert al sinds jaren op de watertoren van Warner Bros.-studio's te klimmen. Dat ding van 30 meter hoog wat ik vooral ken uit de Animaniacs-intro. "Toen ik op mijn zestiende naar Los Angeles verhuisde en auditie deed bij Warner Bros., lieten ze me niet op de watertoren klimmen", zegt hij tegen Variety. "Tien jaar later, toen ik daar La La Land opnam, lieten ze me niet op de watertoren klimmen. Maar nu is er iets gebeurd, in deze fase van mijn leven en carrière, waardoor ze me wel op de watertoren laten klimmen. Dus beklim het zolang je kan, want ik weet niet of het de volgende keer nog kan." Gefeliciteerd, Ryan!
Het laatste seizoen van Curb Your Enthusiasm is begonnen op HBO Max. In de eerste aflevering wordt Larry David uitgenodigd op een feestje en het enige wat hij moet doen is zich gedragen. Ik heb alweer dubbel gelegen tijdens een scène over broekzaktelefoontjes.
Je kunt van alles te weten komen over het leven van een schilderij door de achterkant te bestuderen. The Museum of Modern Art laat dat zien aan de hand van Pablo Picasso's Three Musicians.
Spec Ops: The Line is door ontwikkelaar 2K uit digitale winkels gehaald vanwege verlopen licenties. Het is een van de beste shooters die ik ooit speelde. Deze video legt haarfijn uit waarom deze game zo anders is dan andere oorlogsspellen.
De Canadese sciencefictionschrijver en journalist Cory Doctorow werd slachtoffer van phishing. Een crimineel deed zich voor als bankmedewerker en overtuigde Doctorow ervan zijn creditcardgegevens te overhandigen. Zo werd hem 8.000 dollar afhandig gemaakt. Hij schrijft erover op zijn blog. Een herinnering dat dit iedereen kan overkomen, als je maar net een moment niet voorzichtig bent.
Kanye West heeft een nieuw album. Het is de eerste van een trilogie die hij de komende maanden compleet maakt. Ik was niet zo gecharmeerd van zijn vorige album Donda (en van zijn gedrag de laatste jaren), maar Vultures 1 klinkt toch wel weer lekker hoor.
Je las mijn weblog van 5 tot en met 11 februari 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.