Vanaf deze week kun je deze wekelijkse weblog ook lezen als nieuwsbrief. Dan verschijnt ie gewoon in je mail. Abonneren kan hier!
Filmfestival Cannes is in volle gang. Veel acteurs op rode lopers en films die in première gaan. Zo ook Killers of the Flower Moon, de nieuwe van Martin Scorsese. Deadline had een lang interview met de regisseur en de tekst eindigt plotseling vrij hartverscheurend. Openbaringen komen soms te laat.
DEADLINE: You’re 80. Do you still have that fire to get right back behind the camera and get the next one going?
SCORSESE: Got to. Got to. Yeah. I wish I could take a break for eight weeks and make a film at the same time [laughs]. The whole world has opened up to me, but it’s too late. It’s too late.
DEADLINE: What do you mean by that?
SCORSESE: I’m old. I read stuff. I see things. I want to tell stories, and there’s no more time. Kurosawa, when he got his Oscar, when George [Lucas] and Steven [Spielberg] gave it to him, he said, “I’m only now beginning to see the possibility of what cinema could be, and it’s too late.” He was 83. At the time, I said, “What does he mean?” Now I know what he means.
De nieuwe Indiana Jones ging in première. De reacties zijn wat wisselend, geloof ik. Maar hij lijkt beter te zijn ontvangen dan The Kingdom of the Crystal Skull. Harrison Ford heeft al aangegeven dat dit echt de laatste keer is dat hij in de huid kruipt van Jones. "Ik moet nodig gaan zitten en wat rusten", zo tekent de Volkskrant zijn woorden op. "Ik hou van werken, ik hou van dit personage. Maar het is niet zo dat ik nu omzie en denk: goh, ik zou die gast wel weer willen zijn. Ik ben tevreden met mijn leeftijd. Jong zijn was geweldig, maar ik had ook al dood kunnen zijn. En ik werk nog steeds."
In The Dial of Destiny wordt Ford digitaal verjongd voor een flashback. Ford moest er eerst niets van weten, maar is nu toch te spreken over het resultaat. "Zo zag ik er vijfendertig jaar geleden écht uit."
De film heeft ook een Nederlands tintje. Bodybuilder Olivier Richters speelt een rol. In de film moet hij Indiana Jones een mep verkopen. Toen Ford Richters voor het eerst ontmoette zal dat moment even door het hoofd van Ford zijn gegaan. "I quit", was het eerste wat hij tegen Richters zei.
Ik las De Mitsukoshi Troostbaby Company uit. Een vuistdikke pil van Auke Hulst over liefde en verwerking, maar vooral over hoe een sneeuwbal smelt in je hand. Het onvermijdelijke lot. Hoe harder je probeert daar iets aan te veranderen, des te minder geluk je zult vinden.
In het boek gaan sciencefictionschrijver Auke van der Hulst en zijn vriendin Mila uit elkaar. Het wil niet meer. Zij wil geen kind van hem, niet veel later krijgt ze een baby van een ander. Hoe ga je daarmee om? De plot is mij niet helemaal onbekend, zal ik maar zeggen. Hoewel Van der Hulst daadwerkelijk een kind verliest en dat niet kan accepteren. Dus neemt hij een robotkind. Een meisje van zeven dat gemodelleerd is naar zijn ongeboren dochter. Die zou nu even oud zijn geweest. "Ik wilde dat ene kind dat ik bijna had, maar nooit had", schrijft Van der Hulst.
De Mitsukoshi Troostbaby Company bestaat uit twee verhalen door elkaar. We lezen hoe Van der Hulst rapporteert over beslommeringen in zijn leven, maar we lezen ook de roman die hij schrijft: De Lasso van de Tijd. Een sciencefictionverhaal dat het sleutelmoment in zijn leven probeert terug te draaien. Een alternatieve tijdlijn. Wat als alles anders was gegaan en het kind er wel was gekomen? Eerder schrijft Van der Hulst over dat gedoemde scenario: "Hoe konden we samen een kind krijgen als ze niet eens bij me wilde zijn?"
Diep van binnen weet Van der Hulst dat hij moet loslaten. Maar hij is bereid extreem ver te gaan om die les te leren. "Het doel was niet het verdriet te genezen", schrijft de schrijver. "Het doel was beter inzicht in dat verdriet te krijgen en een manier te vinden op een zachtere manier met dat verdriet te leven." Maar of dat lukt? Eerder schrijft hij dat zwaardvechters zeggen dat je een sabel moet vasthouden zoals je een vogel vasthoudt. "Niet zo stevig dat je de vogel doodt, niet zo losjes dat hij wegvliegd. Geldt hetzelfde voor een geliefde?"
De vraag stellen is hem beantwoorden.
Soms slingert het internet je naar vreemde uithoeken. Ik stuitte op onderstaande video van veertien jaar oud. Toen mensen nog een nachtje doorhaalden in de rij voor een Apple Store als er een nieuwe iPhone verscheen. De video is 1,1 miljoen keer bekeken.
Een vrouw komt aanrijden met een stapel briefgeld en geeft de jongen vooraan in de rij 800 dollar om zijn plek in te nemen. Ze heeft een meesterplan: een kistje iPhones kopen en ze voor veel geld op eBay zetten. Dat gaat niet helemaal volgens plan.
In de reacties onder de video wordt steeds een naam genoemd: Marc Rebillet. En een bijnaam: Loop daddy. Dat blijkt over de jongen te gaan. Die maakt veertien jaar later elektronische improvisatiemuziek en reist daarmee de wereld over. In de coronajaren keken miljoenen mensen naar zijn video's op YouTube, waarin hij gekleed in een badjas liedjes maakte. Een maand geleden stond hij (met een bizarre act) op Coachella, een paar jaar terug in het Amsterdamse Paradiso.
Het kan raar lopen. (En over die vrouw gaan online complottheorieën. Zou ze door Apple zijn ingehuurd voor een viral video?)
The Bear was een van mijn hoogtepunten van 2022. De serie krijgt in juni een tweede seizoen, er is nu al een trailer.
111 jaar later wordt er nog steeds onderzoek gedaan naar de Titanic. Voor het eerst is er een volledige en gedetailleerde 3D-scan gemaakt van het beroemdste gezonken schip ter wereld. BBC heeft de eerste beelden.
Er komt een nieuw album van de Blur. Er is weer een reünietour van de Britse band onderweg en hoewel ze genoeg oude hits hebben om op te teren, komt er toch nieuwe muziek aan. De eerste single smaakt naar meer: The Narcissist. Er is ook nieuwe muziek van Abel, Lana Del Rey en Weyes Blood.
The Smiths-bassist Andy Rourke is overleden. 59 jaar. Dus draai een paar keer keihard The Smiths en lees dit mooie stuk van Rolling Stone: His playing was the most underrated element in the band’s sound — and a big reason you won’t forget the songs that made you cry.
Voor NU.nl schreef ik over de schijnbare afwezigheid van Apple in de AI-race (sorry, lezen achter een gratis inlog). We lezen overal over ChatGPT, Midjourney en Google Bard. Apple is heus al bezig met AI, maar lijkt een andere wedstrijd te spelen.
Je las mijn weblog van 15 tot en met 21 mei.
