I.
Dit is weer een parel uit het YouTube-algoritme. De film LISTERS: A Glimpse Into Extreme Birdwatching gaat over twee broers die besluiten te gaan vogelspotten. "Op een dag werd ik high en vond ik het vogelboek van ons gezin", zegt Quentin Reiser. "En ik dacht hoe vreemd het zou zijn als je al die vogels in dat boek zou kennen. Gewoon hoe bizar dat zou zijn."
Quentin ziet eruit als een stoner, hij praat als een stoner en hij denkt als een stoner. Hij heeft nauwelijks verstand van vogels, maar weet zijn broer Owen toch aan te steken met het vogelaarsvirus. Ze pakken het groots aan en stappen in een minivan om een jaar lang rond te trekken in de Verenigde Staten met geen ander doel dan vogelen en filmen.
Het levert een documentaire op van bijna twee uur waarin homevideo-achtige beelden worden afgewisseld met fantastische shots van prachtige vogels. De broers komen terecht in een wereld van zeer fanatieke vogelaars, die alles op alles zetten om zoveel mogelijk soorten te zien. De competitie speelt zich vooral af via de app eBird, waar mensen een positie op de ranglijst halen door vogels af te vinken (ha!). Een soort Pokémon: verzamel ze allemaal.
Ik vind het een absurde gedachte dat LISTERS is gemaakt door twee amateurs met een belachelijk idee en dat er vervolgens zo’n heerlijke film uit komt. De passie straalt er vanaf, het is geestig (soms tegen het flauwe aan) en de documentaire heeft een flinke vaart. De broers stippen ook de keerzijdes van hun onderneming (en van extreem vogelen) aan. Nadat ik de video een paar keer voorgeschoteld kreeg door YouTube, gaf ik me eraan over met de gedachte om even een paar minuten te kijken. Vervolgens kon ik niet meer stoppen.
II.
Let op, hier volgen spoilers voor Suske en Wiske. Het album De helden van Amoras 1, om precies te zijn. DAT ALBUM WAAR SUSKE EN WISKE KUSSEN. De wereld stond op z'n kop toen het bekend werd. Terwijl ze elkaar in 1947 ook al eens stevig zoenden, maar dat terzijde.
De helden van Amoras is een nieuwe spinoff-serie van Marc Legendre en Charel Cambré. Zij maakten al eerder de stripserie Amoras. Ook met Sus en Wis, ook gericht op een oudere doelgroep. De makers wisten wat ze deden door Suske en Wiske zoenen op de kaft te zetten, natuurlijk. Overal in de media verschenen verhalen en reacties. Het zou in hun tachtigjarig bestaan nog nooit eerder zijn gebeurd, voxpopjes op straat filmden geschokte passanten. "Ik dacht dat ze broer en zus waren", is een veel gehoorde reactie.
Je kunt dezelfde reactie zelfs Ãn de strip lezen, als een van de gasten van een café Suske en Wiske elkaar rond de nek zien hangen. Legendre en Cambré wisten uiteraard wat hun stunt teweeg zou brengen. Gratis publiciteit! En toch... ze durven het niet helemaal aan om Suske en Wiske te laten zoenen. Want in werkelijkheid zijn dit onze helden helemaal niet, maar schurken in vermomming die Suske en Wiske er proberen in te luizen.
Veel bizarder dan de kus vond ik het om Suske (de echte) in een martelcontainer te zien zitten. Een martelcontainer! Dat is in tachtig jaar Suske en Wiske écht nog niet eerder gebeurd. Maar daar hoor je dan weer helemaal niemand over.
III.
Na de dood van David Lynch las ik zulke mooie verhalen over wat Twin Peaks voor fans had betekend. Die tv-serie is magisch en hoewel het aan de wieg stond van heel veel andere shows, kan niets tippen aan Twin Peaks. Het is te vreemd. Te ongrijpbaar. Dat maakt het zo'n heerlijke serie om over te schrijven en dat houdt tegelijkertijd de geest en wereld van David Lynch in leven.
Twin Peaks is zo'n serie waar je niets mee kan óf het neemt je leven over. Er zit niets tussen. If you know, you know. Met plezier kijk ik naar urenlange essays over de serie of lees ik er boeken over. Als het klikt, dan ben je mijn soort mens. Mark Moorman en Alex Mazereeuw zijn dus mijn soort mensen. Zij zetten aflevering acht van Twin Peaks: The Return (uit 2017) op 1 in hun Volkskrant-lijst van de zestig beste afleveringen van series die deze eeuw verschenen.
"Lynch neemt ons letterlijk mee in die ‘geboorte’ van het kwaad, door de camera diep in de explosie te laten gaan", schrijven ze. "Het kwaad was nooit zo mooi als in deze aflevering, en gaf ineens een heel nieuwe context aan de toch al ongrijpbare mythologie van de serie. Met dit avant-gardistische meesterwerk toonden Lynch en Frost opnieuw dat de grenzen van wat mogelijk is op televisie altijd nog verder op te rekken zijn. Van alle overdonderende, ontroerende, grappige, onvergetelijke series was dit de aflevering die ons bij elke kijkbeurt opnieuw totaal ontredderd achterliet."
God ja, aflevering acht van dat derde seizoen. Ik wist niet wat ik zag. Een atoombom en allerlei vervreemdende zwartwit-beelden. Ik begreep er niets van, maar ik genoot met volle teugen. Pure kunst. Twin Peaks-medebedenker Mark Frost beschrijft het wonder aan de Volkskrant: "David kon hierin natuurlijk uitblinken als geen ander. De nucleaire explosie besloeg in het script amper een alinea, maar David heeft dat omgevormd tot dertien van de adembenemendste minuten televisie ooit. Ik denk dat het een van de beste dingen is die hij ooit heeft gemaakt, en dat wil wat zeggen, met zijn oeuvre."
Ik zocht voor de gein nog wat artikelen op van tv-recensenten die hier toen chocola van moesten maken. "After this bewilderingly brave and groundbreaking hour of television, David Lynch has outdone himself", schrijft Dan Martin in The Guardian. "What an unforgettable journey." Matt Zoller Seitz schrijft voor Vulture: "The eighth episode of Twin Peaks: The Return is one of the greatest hours of television I’ve ever seen: horrifying, horrifyingly beautiful, thought-provoking and thought-annihilating; a work that owes as much to expressionistic and surreal painting, musical performance, and installation art as it does to narrative and experimental cinema."
En Noel Murray meldt op The New York Times: "There's nothing to point to in the history of television that helps describe exactly what this episode attempts. Not even the jarring nightmare sequences from the original series were anything like this hour, which jumps around in times and space in ways that at times seem almost like free association."
Er is niets zoals Twin Peaks. Ik heb meteen weer zin om te kijken.
PS.
Het beste nieuws van deze week: Radiohead keert terug! Na zeven jaar kondigt de band ineens twintig concerten voor komend najaar aan. Daar blijft het voorlopig bij. Nederlanders moeten helaas naar het buitenland. Ik hoop uitgeloot te worden voor een concert in Berlijn, maar het mooiste zou zijn als Radiohead de smaak weer zodanig te pakken krijgt, dat ze hun tour uitbreiden en Amsterdam meepakken. (Ik durf niet eens te dromen van een nieuw album.)
Matt Berninger stond in TivoliVredenburg en had het zeer naar zijn zin. Daar zullen de bekers wodka ongetwijfeld aan hebben bijgedragen, maar ook de afwezigheid van hoge verwachtingen die bij een concert van The National horen. Ik schoot even in de lach tijdens All for Nothing. Dat nummer begint met de tekst: "Standing in the quicksand with a smiling face / I don't mean to bother". Berninger acteert zijn teksten graag op het podium en zo komt de zin in Charlie Chaplin-achtige slapstick tot leven. Blijven lachen en nog even zwaaien terwijl je langzaam wegzakt in de ellende. Geweldig concert. Op Ticketswap lukt het misschien nog om een kaartje te kopen voor het tweede concert in Utrecht, komende dinsdag.
Chloé Zhao verfilmt Hamnet, gebaseerd op een roman van Maggie O’Farrell. Het gaat over William Shakespeare en zijn vrouw Agnes in de periode nadat hun 11-jarige zoon overlijdt. Met Paul Mescal en Jessie Buckley. Vanaf eind januari in de bioscoop.
Journalist Alissa Wilkinson bezocht de Sphere in Las Vegas. Dat is die enorme bol die aan de binnen- en buitenkant uit schermen bestaat. U2 trad er op en nu kun je er ook films kijken. Nu is The Wizard of Oz uit 1939 bewerkt om daar te kijken. Dat is een bijzondere ervaring, schrijft Wilkinson. Al klinkt het ook als een nachtmerrie. "There is something disconcerting about this particular Wizard of Oz: it suggests that in the future, every artist’s choices could be reversed, altered or ripped to shreds, then presented by their corporate owners as if they’re essentially the original, just zhuzhed up a bit for a new century."
Hier een stukje inspiratie van Harvard-professor Arthur C. Brooks. Hij zegt: "Verveel jezelf wat meer". Daar zijn we slecht in, want we vullen elk loos moment op de dag met onze telefoon, een podcast of een filmpje.
Wat zijn essays van Bas Heijne toch altijd een feest om te lezen: "Je zou het bijna vergeten, maar ooit was de VVD kampioen weglachen. Aangevoerd door Mark Rutte ('Hééé!') en Gerrit Zalm werd iedere oppositie en kritiek jarenlang vrijwel achteloos verpletterd onder een stoomwals van liberale bonhomie." Een stoomwals van liberale bonhomie!
Door deze video kreeg ik zin om een Kindle te kopen, om alle redenen die niets met Amazon te maken hebben. (Maar ik koop er geen.)
Je las blog №130, geschreven in de week van 1 tot en met 7 september 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.