135. Bloeddorstig

I.

Op Tygo in de Flakka na kijk ik bar weinig horror tijdens deze Halloweenmaand. Maar ik speelde wel Silent Hill f. In deze psychologische griezelgame volg je Shimizu Hinako, een schoolmeisje dat haar Japanse stadje plotseling overgenomen ziet worden door een dikke mist, nare monsters en rode bloemen.

Het is de eerste game in de Silent Hill-serie die ik speelde. Het is een mooi, artistiek spel om te zien, maar verhaaltechnisch verandert het natuurlijk al gauw in een groot drama. Hinako raakt steeds dieper verstrikt in de ellende. Ze zoekt haar vrienden en worstelt met huiselijke trauma's. De grens tussen werkelijkheid en nachtmerrie vervaagt verder en verder.

Silent Hill f heeft een spanning die onder je huid gaat zitten, mede dankzij de uitstekende muziek en audio. Het spel zelf is rechtlijnig (en een beetje ouderwets). Hoewel de gameplay niet verrast, verlies je als speler wel steeds meer grip op wat Hinako overkomt. Je kan bijna niet anders dan een mysterieuze figuur volgen met zijn witte haar en een vossenmasker. Hij lijkt zich als enige om het meisje te bekommeren.

In de Japanse folklore symboliseert de witte vos een wezen dat de menselijke en goddelijke wereld aan elkaar verbindt. De vos kan bescherming bieden tegen het kwaad, maar kan ook sluw zijn en je bedriegen. Drie keer raden met welke versie van de vos je in Silent Hill f te maken hebt. Het gaat helemaal mis hoor, dit is niet voor de tere zieltjes.

II.

Ik griezel ondertussen ook verder op papier. Een week geleden was ik in Amsterdam bij de boekpresentatie van Bloeddorst 2. Dat is een bundel met korte horrorverhalen, waarvoor tientallen Nederlandse regisseurs en stripsmakers samenwerkten. Bloeddorst werd in een ver verleden bedacht door Menno Kooistra, maar na een eerste deel bleef het lang stil. Het was regisseur Martin Koolhoven die zei: "Menno, we zijn nu 18 jaar verder. Wordt het niet eens tijd voor een tweede deel?".

Soms heb ik een beetje moeite met dit soort bundels, omdat een paar bladzijden vaak te weinig is om een goed verhaal te vertellen. In Bloeddorst 2 staan ook een paar verhalen die lastig te volgen zijn, maar over het algemeen heb ik me goed vermaakt. Leuk is dat de strips zich vaak in Nederland afspelen. Zo is er een verhaal over een Poldergeist die in een molen woont en een verhaal wat zich afspeelt in een restaurant op de Amsterdamse Zeedijk.

Ook de afwisseling in tekenstijlen bevalt me. Alle verhalen zijn in zwartwit en de tekenaars durven zo nu en dan echt luguber en nietsverhullend te tekenen. Dat tekenaars als Fred de Heij, Steven Dhont, Stephan Louwes, Floor de Goede en Edwin Hagendoorn bij dit project zijn gehaald,

Laatstgenoemde schreef en tekende trouwens een van mijn favoriete verhalen uit het boek: Turbo Video 2000. Het gaat over een man die A Nightmare on Elm Street opneemt op de videoband waarop een film van Kwik, Kwek en Kwak staat, de lievelingsfilm van zijn dochter. Bij het overschrijven gaat het mis, waardoor de drie neefjes samensmelten met Freddy Krueger en uit de tv stappen. Dan begint de slasher pas echt!

PS.

Ik las dit uitstekende verhaal van The Oatmeal over kunst uit een AI-model. Voor het eerst daalt dit besef bij me in: het cliché "dit kan mijn zoontje van 12 ook" is daadwerkelijk van toepassing op AI-kunst. Leestip!

Nu ik het toch over AI heb, kan ik mooi Craig Mod even aanhalen. De blogger wandelt weer door Japan en elke dag lees ik zijn jaloersmakende (e-mail only) nieuwsbrieven. Op dag zes beschreef hij een overpeinzing in over AI. "Increasingly, I feel more and more 'radicalized' — not necessarily against where things are heading — but by who is leading. For example, AI will probably do a lot of good for us in the future. But the launch of a tool like OpenAI's Sora feels like a dark inflection point in the not-so-good direction. The scale and abstraction of everything and everyone continues pushing us down paths we didn’t ask to be pushed down."

Wandelen, offline wandelen, helpt Mod om wat mentale ruimte terug te pakken en een beetje terug te duwen in de richting waar het overheersende Big Tech vandaan komt. "As scale and abstraction continue to scrub away the marks of humanity (and this counts for online communities as much as war-ravaged ones), it’ll be ever more critical to go for a dumb walk, to hold a dumb paper book and give it your dumb undivided attention for two hours."

Ik schreef trouwens over Sora 2 in mijn blog op NU.nl. Sinds ik daarmee bezig was, staat mijn Instagram vol met AI-onzin. Het zijn vooral video's van Stephen Hawking die het in zijn rolstoel opneemt (en vaak aflegt) tegen BattleBots.

Een ode aan comfort-films van video-essayist Thomas Flight.

Uitgeverij Taschen komt in december met een kleinere versie van zijn XXL-boek over Hokusai, waarin zesendertig van zijn uitzichten op de berg Fuji zijn opgenomen.

Hier een verhaal van George van Hal waar je een beetje hoofdpijn van krijgt: bevindt ons hele heelal zich in een zwart gat?

Deze trailer voor Die My Love ziet er veelbelovend uit, al jaagt deze regel uit de Letterboxd-minirecensie van filmcriticus David Ehrlich me enige schrik aan: "Perfect for anyone who thought Mother! was too restrained". (Ik vond Mother! een draak.)

Ik heb de hoop opgegeven dat Tom Waits ooit nog in Nederland optreedt. Dat hij überhaupt nog zingend in beeld komt is al een zeldzaamheid. Daarom mogen we in onze handen wrijven dat hij eerder dit jaar Tom Traubert's Blues voor de Italiaanse tv speelde en dat die beelden nu op zijn YouTube-kanaal staan.

Third Man Records geeft volgende maand een graphic novel uit van Yoshimi Battles The Pink Robots. Het album van de band The Flaming Lips is verstript door niemand minder dan frontman Wayne Coyne zelf. Hij schreef de teksten en tekende de plaatjes. Het boek beschrijft Yoshimi's zoektocht naar liefde en haar strijd tegen de roze robots. Dat zal ongetwijfeld een psychedelische trip worden in underground-stijl. Het is een pil van een boek: 420 pagina's. Je bent er liefst 150 dollar aan kwijt, maar dan krijg je wel een krabbel van Coyne.

Geese heeft een video gemaakt bij Au Pays du Cocaine, laat dat nu net een van mijn favoriete nummers van het album zijn. Mooi excuus om de band nog eens aan te prijzen (nog steeds op repeat hier).

Je las blog №135, geschreven in de week van 6 tot en met 12 oktober 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief en je ontvangt 'm elke zondag in je mailbox.