David Lynch is er niet meer. Het overrompelde me, je kunt niet onderschatten hoe uniek zijn stem in de serie- en filmwereld was. Hij toonde de schoonheid van het verval en het verval van de schoonheid. Je kan wegdromen in zijn nachtmerries en je klampt je vast aan het ongrijpbare.
Je houdt van het werk van Lynch of je staat er niet voor open. Een middenweg is er niet. In Catching The Big Fish, zijn autobiografische zelfhulpboek, schrijft Lynch waarom het absurd is dat hij als regisseur zou moeten uitleggen waar zijn films over gaan. "Mensen hebben soms moeite om een film te begrijpen", schrijft hij. "Maar ik denk dat ze meer begrijpen dan ze denken. Want we zijn allemaal gezegend met intuïtie - we hebben de gave om dingen aan te voelen."
De films van Lynch kunnen abstract voelen, maar het is volgens de maker zelf niet nodig om ze uit te kunnen leggen. "Mensen verlangen ernaar om er intellectuele zin aan te geven, om het in woorden om te zetten. Als dat niet lukt, voelt dat frustrerend. Maar ze kunnen in zichzelf een uitleg vinden, als ze het toestaan."
David Lynch was spiritueel. Op YouTube wemelt het van de video's waarin je hem vol passie kunt horen vertellen over creativiteit en het vinden van ideeën. Ik kan je aanraden om daar naar te zoeken, het is oneindig inspirerend. Volgens hem zijn ideeën overal, als vissen in de zee, je moet slechts weten hoe je ze vangt.
Hij was kunstenaar in de puurste vorm. In achter-de-schermen-beelden op de set van Twin Peaks: The Return bemoeit hij zich met hoe donker het zwart in beeld moet zijn. Vol passie legt hij de schilder uit waarom het zo belangrijk is dat het donker genoeg is. Alles telt in het werk van Lynch, donker is nooit zomaar donker. In het boek Lynch on Lynch legt hij uit dat zwart diepte bevat. "Je kunt er in gaan. Dan begin je te zien waar je bang voor bent. Dan zie je waar je van houdt en wordt het als een droom."
Het was een zwarte dag toen Lynch overleed. Ik kan de precieze tint niet omschrijven, maar ik voel het wel.
PS. Ik schreef na het overlijden van David Lynch deze necrologie voor NU.nl.
Op een koude en donkere weekenddag bezocht ik Nosferatu van regisseur Robert Eggers. Zijn eerdere werken The Witch en The Lighthouse mag je niet missen. Zijn nieuwste film is een hervertelling van Bram Stokers boek Dracula, in de uitvoering van de film Nosferatu, eine Symphonie des Grauens uit 1922. Dit is een echte hervertelling die heel trouw blijft aan zijn bronnen. Heb je ooit het verhaal van Dracula gehoord of gezien, dan verrast deze versie je niet.
Eggers kiest wel iets meer voor de folkloristische weergave van de vampier uit Nosferatu, als de demoon die naar elke plaats die hij bezoekt een dodelijke plaag meeneemt. Het is dan ook zoals Elise van Dam in het Parool schrijft: "Dat je in zijn Nosferatu desondanks een reflectie kunt zien op de periode van de covidpandemie, is precies wat dit soort steeds opnieuw vertelde verhalen zo sterk maakt: ze werken als een prisma. Elke tijd waarin ze opnieuw verteld worden werpt er zijn eigen licht doorheen, wat net weer anders breekt."
Ga vooral naar Nosferatu vanwege de manier waarop de gothische horror in beeld is gebracht. Als de deuren van het kasteel van graaf Orlok voor het eerst open zwaaien en je het contour van de vampier in de verte ziet staan, lopen de rillingen even over je rug.
De prijs voor De Meest Waardeloze Manier Van AI-gebruik van deze week gaat naar... modetijdschrift Harper's Bazaar. Thomas Heerma van Voss zag dat Harper's Bazaar zijn roman Het archief had opgenomen in een lijstje met de beste vijf Nederlandse boeken. Hij zal enigszins vereerd zijn geweest, tot hij een omschrijving las die totaal niet leek op de inhoud van zijn boek. Dit moest wel het werk zijn van ChatGPT. Harper's Bazaar stak zijn kop in het zand, maar paste de tekst zonder verdere rectificatie aan. "Het zijn allemaal stappen waarmee de waarheid nog verder wordt uitgehold", schrijft Heerma van Voss over het voorval. "Een proces dat wereldwijd al vreselijke gevolgen heeft. En zo struikelen mensen alsmaar verder, de ondergang tegemoet."
Op deze website worden foto's van Amerikaanse bowlingbanen verzameld. De fotograaf is Kevin Hong, zelf bowlt hij ook. Door de jaren heen fotografeerde hij 140 bowlingbanen in 25 Amerikaanse staten en een paar in Canada.
Ik was niet bekend met de Amsterdamse artiest Cero Ismael, maar ik stuitte op deze video van zijn nieuwe nummer DRIVING ROUND LOOKING FOR UNKNOWN en was meteen geïntrigeerd. Heerlijk bizar werk, zeg.
Voor wie in de geschiedenis van Nokia wil duiken is er nu het Nokia Design Archive. Een extreem gedetailleerd overzicht van Nokia-telefoons door de jaren heen, geselecteerd door de Finse Aalto-universiteit. Met informatie, plaatjes en video's van 1990 tot 2017. Een niche van een niche en vrij overweldigend, maar lekker dat dit bestaat.
Nick Cave gaat bij de Britse modeontwerper Bella Freud op de bank liggen voor haar podcast Fashion Neurosis. Altijd prettig om naar Cave te luisteren. Nu gaat het zo'n 80 minuten over kleding, chaos als vijand van creativiteit, zwemmen in koud natuurwater en nog veel meer.
Je las mijn weblog van 13 tot en met 19 januari 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
