I.
Luis Mendo schept zijn eigen online wereld en hij noemt het Mundo Mendo. Op zijn website schrijft hij (voor betalende leden) geïllustreerde verhalen over het leven. Zelf omschrijft hij het als "een plek voor fans die mijn werk willen steunen en een veilige ruimte waar ik kan delen wat ik écht wil maken." Een blog als een volkstuintje. Hij bepaalt welke groenten hij plant, waar hij zorg in steekt en waar het mag woekeren.
Na een jaar Mundo Mendo verzamelde Mendo zijn beste verhalen in een boekje dat ook niet-leden kunnen kopen. Het is een fraai uitgegeven, compacte bundeling met persoonlijke overpeinzingen van de illustrator. De verhalen gaan veel over creativiteit en autonomie. "The experiments and tryouts that you do for yourself today are what eventually you will get asked (and paid) to do tomorrow", schrijft Mendo.
Mundo Mendo, Book One is wat mij betreft een viering van menselijke creativiteit, iets waar de computer niet aan kan tippen. Je leest mee met een illustrator die zijn eigen Gallische dorpje opricht, terwijl generatieve AI zijn vak dreigt uit te wissen. Mendo zet daar iets radicaal menselijks tegenover. Hij legt het belang uit van communicatie tussen de regels en in kunst niet alles laten zien. We vullen zelf de gaten in: "The real fireworks happen in our brains".
Fantasie is het stukje van de mens waar AI niet bij kan. "I can't be bothered to fight the paper vs. screen fight, but I will always defend the human vs the machine", schrijft Mendo. "Stealing work from creatives is already bad enough, but robbing humans from well told, original stories is terrible."
Volgens mij blijft er altijd ruimte voor verhalen van mensen. Op het internet waar AI-slop en SEO-websites alom vertegenwoordigd zijn, wordt dat zelfs steeds belangrijker. Verderop in het boekje citeert Mendo schrijver Anu Atlaru: "AI will flood the zone with intelligence. But as intelligence gets cheaper, presence gets more expensive. Real, earned, interpersonal trust will become the rarest currency (...) When tech is everywhere, people are the new edge."
Begin je eigen virtuele volkstuintje!
II.
Hij heeft een gigantisch talent, Cameron Winter. Hij is de zanger van Geese, de band waarmee hij dit jaar het fantastische album Getting Killed uitbracht. Voordat Geese goed en wel is doorgebroken, maakte Winter in 2024 al een soloplaat van wereldklasse. Met dat solowerk trad hij deze week op in de Ronda van TivoliVredenburg.
Winter speelt zijn nummers achter een piano. De helft van de zaal kijkt naar zijn rug, de andere helft ziet de zijkant van zijn gezicht. Het licht staat op schemerstand en er blaast een machine rook over het podium. Als het publiek niet zou staan, zou iedereen op het puntje van zijn stoel zitten om iets van de zanger te zien en elke klank van de muziek tot zich te nemen. Je kan ruim een uur lang een speld horen vallen.
Verbazingwekkend dat deze jongen nog maar 23 jaar is. Het talent spat er ontegenzeggelijk vanaf. Wat een beheersing van stem, instrument en publiek. Het einde van (mijn favoriete nummer) $0 smeert hij eindeloos uit, door de laatste tonen steeds zachter en iets hoger te spelen. Niemand durft te klappen tot hij zijn vingers van de toetsen haalt. Winter is een enigma, wat hem een onweerstaanbare aantrekkingskracht oplevert. In interviews verzint hij van alles en van zijn songteksten word je niet veel wijzer.
Winter speelt vol zelfvertrouwen, maar is wat verlegen richting het publiek. Hij zegt nauwelijks iets. Op het einde bedankt hij het publiek en is hij weg. Geen toegift. Als het licht aan gaat, snak ik direct naar meer. Het is nu wachten tot maart, dan speelt hij met Geese in Paradiso. Dat is uitverkocht, maar ik zou zeggen: zet alles op alles om erbij te zijn.
PS.
Los Campesinos! deelt een overzicht van wat streamingdiensten aan inkomsten opleveren. In een jaar tijd werd de muziek van de band 9,3 miljoen keer gestreamd op verschillende diensten. Dat leverde 36.600 euro op. Op Spotify luisteren de meeste mensen, maar dat levert ook veruit de minste inkomsten op per stream. Tidal betaalt het best.
Lees dit geweldige artikel van Emily Sneddon over het vormgeven van een lettertype. Fran Sans is gebaseerd op de lettering van het openbaar vervoer in San Francisco. "What caught my eye was how the displays look mechanical and yet distinctly personal. Constructed on a 3×5 grid, the characters are made up of geometric modules: squares, quarter-circles, and angled forms. Combined, these modules create imperfect, almost primitive letterforms, revealing a utility and charm that feels distinctly like the San Francisco I’ve come to know."
De website van The Lighthouse Directory doet denken aan het internet van ruim twintig jaar geleden. Het is een lekker compleet overzicht van bijna 25.000 vuurtorens overal ter wereld. Het initiatief werd volgens de beheerders in 1999 opgericht, "als hulpmiddel voor onderzoek en studie met betrekking tot vuurtorens en inspanningen om deze vuurtorens te behouden". Een niche om eindeloos in te verdwalen, als je het mij vraagt.
Timothée Chalamet en Adam Sandler hebben allebei nieuwe films uit (respectievelijk Marty Supreme en Jay Kelly). Vanity Fair zet de twee ter gelegenheid daarvan op een podium om scènes uit elkaars oeuvre te bekijken. Dat levert een warm en aandoenlijk halfuurtje op waarin ze over en weer complimenten uitdelen.
Red Hot Chili Peppers-bassist Flea werkt aan een solo-album. Dat wordt een jazzplaat. De eerste single A Plea smaakt absoluut naar meer (al denk ik dat-ie helemaal instrumentaal beter geweest was).
In Detroit is een standbeeld van RoboCop opgericht. Het beeld is drie meter hoog, weegt 2,5 ton en is gemaakt van brons.
Je las blog №143, geschreven in de week van 1 tot en met 7 december 2025. Abonneer je op mijn nieuwsbrief en je ontvangt 'm elke zondag gratis in je mailbox.
