Op dit moment ben ik in Schotland, waar ik het laatste deel van de West Highland Way wandel. Volgende week schrijf ik een reisverslag, deze keer neem ik je mee in mijn voorpret. Met een wandelfilm en een Schotlandfilm (die minder over Schotland ging dan ik dacht).
I.
In het wandelfilmgenre is nog ruimte genoeg voor nieuwe aanwas. Want ja, wat heb je eigenlijk allemaal? Op internet staan wel wat lijstjes met steeds dezelfde titels, zoals Wild, Tracks, The Way Back en Stand by Me. Maar het aanbod houdt niet over. Toevallig draait sinds kort wel The Salt Path, een nieuwe wandelfilm met Gillian Anderson en Jason Isaacs. Gebaseerd op het gelijknamige boek.
Voor een goede wandelfilm zijn in principe twee dingen belangrijk. 1: Een mooie omgeving. 2: Een paar mensen die daar doorheen wandelen. Ze worstelen met de barre tocht maar de uitzichten maken het waard. En natuurlijk staat de reis symbool voor de groei die de hoofdpersonages zelf doormaken.
In The Salt Path zit het met die mooie omgeving alvast wel goed. Het echtpaar Raynor (Anderson) en Moth Winn (Isaacs) wandelen over de South West Coast Path, met een pad van ruim duizend kilometer de langste wandelroute van Engeland. Die voert langs prachtige kliffen en door glooiende landschappen. De aanleiding voor de wandeling is wat minder, de Winns raken door een financieel fiasco alles kwijt. En om het allemaal nog erger te maken, kampt Moth met allerlei fysieke ongemakken door een zeldzame en levensbedreigende ziekte.
Als je het altijd goed hebt gehad en plotseling op rantsoen vanuit je tentje leeft, dan moet dat mentaal niet makkelijk zijn. In The Salt Path proberen de vijftigers er het beste van te maken. Heel even zijn ze boos. Op de wereld, op elkaar. Daarna is het voorbij en gaan ze door. Langzaam maar zeker krijgen ze in de gaten wat écht belangrijk is in het leven. Je kan het allemaal wel zo'n beetje uittekenen.
De Winns ontmoeten enkele bijzondere personages waardoor ze in vreemde situaties terecht komen. Het weer zit tegen en dan weer mee. Maar bovenal stappen ze door. Op weg naar een eindpunt dat zo ver weg is voor een stel ongeoefende wandelaars, dat het wel om de reis móét gaan. Die wandeling wordt niet veel mooier gemaakt dan-ie is, bij vlagen is de film wel wat te klef en melodramatisch voor mijn smaak. Ik kreeg wel zin om te wandelen, dus het doel is geslaagd.
II.
Ik heb Highlander ooit op dvd gekocht en hem vervolgens nooit gekeken. Dat werd dus tijd, want als dit bericht online staat ploeter ik zelf door de hooglanden. Highlander uit 1986 gaat over Connor MacLeod, een Schotse strijder uit de zestiende eeuw die er tijdens een gevecht met de moordlustige tegenstander Kurgan achter komt dat hij onsterfelijk is.
Kurgan blijkt ook niet dood te kunnen en wat volgt is een eeuwenlange strijd die in 1986 nog steeds wordt uitgevochten. Met zwaarden. Want de enige manier waarop een onsterfelijke tóch sterft, is door hem te onthoofden. De plot van de film is overigens een beetje wazig dus in het begin is het allemaal wat onduidelijk. Maar de actie is wel te gek, net als de sets en de manier waarop Highlander is gefilmd. Ik las na afloop dat Chad Stahelski werkt aan een reboot van de serie en dat lijkt me een geschikte regisseur. Tijdens het kijken van Highlander dacht ik namelijk al regelmatig aan zijn reeks John Wick-films.
Voor een film die Highlander heet, speelt het verhaal zich trouwens meer in New York af dan in Schotland. Maar de hooglanden worden niet helemaal genegeerd. In flashbacks kom je terecht in de groene heuvels, waar het emotionele hart van de film ligt. Want daar ontmoette MacLeod ooit zijn geliefde Heather. Zij werd oud met hem, hij bleef jong naast haar. De vloek van onsterfelijkheid is dat je iedereen verliest, terwijl jij achterblijft. Ga dan nog maar eens een emotionele relatie aan.
Highlander is op zichzelf al een bizarre film, met een al even bizarre (maar heerlijke) rol van Sean Connery als de flamboyante Juan Sánchez-Villalobos RamÃrez. Connery werd volgens de regisseur trouwens nog bijna onthoofd door zijn tegenspeler Clancy Brown (Kurgan). En dan heb je ook nog een soundtrack van Queen - en een paar bekende regels uit hun liedjes uitgesproken door personages. Tel dat alles bij elkaar op en dan is het logisch dat er een cultklassieker uit kwam.
PS.
Voor de tweede week op rij een Creep-cover op dit blog. Billie Eilish trad op in de Ziggo Dome en speelde het nummer van Radiohead.
Er is een nieuwe Spike Lee-joint onderweg. De regisseur werkt weer samen met Denzel Washington voor een hedendaagse remake van Akira Kurosawa’s High and Low die zich afspeelt in New York. De titel is dan ook op z'n Spike Lees: Highest 2 Lowest.
Dit zijn van die dingen die ik me afvraag. Hoe maak je een kruiswoordpuzzel? Niet: hoe vul je hem in, maar: hoe máák je hem. Je ziet het in onderstaande video, een oudje van Wired.
Je las weekblog №113, geschreven in de periode van 5 tot en met 11 mei 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.
