top of page
Tarbert Castle, Scotland (1877), Hans Gude
Tarbert Castle, Scotland (1877), Hans Gude

Op dit moment ben ik in Schotland, waar ik het laatste deel van de West Highland Way wandel. Volgende week schrijf ik een reisverslag, deze keer neem ik je mee in mijn voorpret. Met een wandelfilm en een Schotlandfilm (die minder over Schotland ging dan ik dacht).



I.

In het wandelfilmgenre is nog ruimte genoeg voor nieuwe aanwas. Want ja, wat heb je eigenlijk allemaal? Op internet staan wel wat lijstjes met steeds dezelfde titels, zoals Wild, Tracks, The Way Back en Stand by Me. Maar het aanbod houdt niet over. Toevallig draait sinds kort wel The Salt Path, een nieuwe wandelfilm met Gillian Anderson en Jason Isaacs. Gebaseerd op het gelijknamige boek.


Voor een goede wandelfilm zijn in principe twee dingen belangrijk. 1: Een mooie omgeving. 2: Een paar mensen die daar doorheen wandelen. Ze worstelen met de barre tocht maar de uitzichten maken het waard. En natuurlijk staat de reis symbool voor de groei die de hoofdpersonages zelf doormaken.


In The Salt Path zit het met die mooie omgeving alvast wel goed. Het echtpaar Raynor (Anderson) en Moth Winn (Isaacs) wandelen over de South West Coast Path, met een pad van ruim duizend kilometer de langste wandelroute van Engeland. Die voert langs prachtige kliffen en door glooiende landschappen. De aanleiding voor de wandeling is wat minder, de Winns raken door een financieel fiasco alles kwijt. En om het allemaal nog erger te maken, kampt Moth met allerlei fysieke ongemakken door een zeldzame en levensbedreigende ziekte.


Als je het altijd goed hebt gehad en plotseling op rantsoen vanuit je tentje leeft, dan moet dat mentaal niet makkelijk zijn. In The Salt Path proberen de vijftigers er het beste van te maken. Heel even zijn ze boos. Op de wereld, op elkaar. Daarna is het voorbij en gaan ze door. Langzaam maar zeker krijgen ze in de gaten wat écht belangrijk is in het leven. Je kan het allemaal wel zo'n beetje uittekenen.


De Winns ontmoeten enkele bijzondere personages waardoor ze in vreemde situaties terecht komen. Het weer zit tegen en dan weer mee. Maar bovenal stappen ze door. Op weg naar een eindpunt dat zo ver weg is voor een stel ongeoefende wandelaars, dat het wel om de reis móét gaan. Die wandeling wordt niet veel mooier gemaakt dan-ie is, bij vlagen is de film wel wat te klef en melodramatisch voor mijn smaak. Ik kreeg wel zin om te wandelen, dus het doel is geslaagd.




II.

Ik heb Highlander ooit op dvd gekocht en hem vervolgens nooit gekeken. Dat werd dus tijd, want als dit bericht online staat ploeter ik zelf door de hooglanden. Highlander uit 1986 gaat over Connor MacLeod, een Schotse strijder uit de zestiende eeuw die er tijdens een gevecht met de moordlustige tegenstander Kurgan achter komt dat hij onsterfelijk is.


Kurgan blijkt ook niet dood te kunnen en wat volgt is een eeuwenlange strijd die in 1986 nog steeds wordt uitgevochten. Met zwaarden. Want de enige manier waarop een onsterfelijke tóch sterft, is door hem te onthoofden. De plot van de film is overigens een beetje wazig dus in het begin is het allemaal wat onduidelijk. Maar de actie is wel te gek, net als de sets en de manier waarop Highlander is gefilmd. Ik las na afloop dat Chad Stahelski werkt aan een reboot van de serie en dat lijkt me een geschikte regisseur. Tijdens het kijken van Highlander dacht ik namelijk al regelmatig aan zijn reeks John Wick-films.


Voor een film die Highlander heet, speelt het verhaal zich trouwens meer in New York af dan in Schotland. Maar de hooglanden worden niet helemaal genegeerd. In flashbacks kom je terecht in de groene heuvels, waar het emotionele hart van de film ligt. Want daar ontmoette MacLeod ooit zijn geliefde Heather. Zij werd oud met hem, hij bleef jong naast haar. De vloek van onsterfelijkheid is dat je iedereen verliest, terwijl jij achterblijft. Ga dan nog maar eens een emotionele relatie aan.


Highlander is op zichzelf al een bizarre film, met een al even bizarre (maar heerlijke) rol van Sean Connery als de flamboyante Juan Sánchez-Villalobos Ramírez. Connery werd volgens de regisseur trouwens nog bijna onthoofd door zijn tegenspeler Clancy Brown (Kurgan). En dan heb je ook nog een soundtrack van Queen - en een paar bekende regels uit hun liedjes uitgesproken door personages. Tel dat alles bij elkaar op en dan is het logisch dat er een cultklassieker uit kwam.




PS.

Voor de tweede week op rij een Creep-cover op dit blog. Billie Eilish trad op in de Ziggo Dome en speelde het nummer van Radiohead.




Er is een nieuwe Spike Lee-joint onderweg. De regisseur werkt weer samen met Denzel Washington voor een hedendaagse remake van Akira Kurosawa’s High and Low die zich afspeelt in New York. De titel is dan ook op z'n Spike Lees: Highest 2 Lowest.




Dit zijn van die dingen die ik me afvraag. Hoe maak je een kruiswoordpuzzel? Niet: hoe vul je hem in, maar: hoe máák je hem. Je ziet het in onderstaande video, een oudje van Wired.



Je las weekblog №113, geschreven in de periode van 5 tot en met 11 mei 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.

View on the Wisahiccon, Pennsylvania (1819 - 1821), Joshua Shaw
View on the Wisahiccon, Pennsylvania (1819 - 1821), Joshua Shaw

I.

Vijf minuten nadat ik over het initiatief Mei Social Vrij las, liep ik al te verkondigen dat ik mee zou doen aan het experiment. De hele maand zonder sociale media dus. Wat opvalt: zonder dat ik iemand probeerde overhalen, waren er meteen vrienden die zeiden ook mee te doen.


Ik pak het rigoureus aan. De apps van Instagram, Bluesky, Threads en LinkedIn heb ik van mijn telefoon verwijderd. X en Facebook stonden er al niet meer op. Op mijn laptop heb ik SelfControl geïnstalleerd, een app die je weliswaar elke dag moet aanzetten, maar die je vervolgens écht niet toelaat op de webversies van sociale media. Al zou je de makers op je blote knieën smeken. Ik heb op mijn laptop ook YouTube geblokkeerd - filmpjes kijken mag alleen op de tv.


Het gaat me niet om sociale media zelf. Ik vind met name Bluesky en Instagram leuke platforms die me veel plezier brengen. Maar het zijn ook zwarte gaten die me soms kopje onder trekken.


Misschien helpt het dat ik twee weken vakantie heb. Ik ben daarvan een week in Schotland om een deel van de West Highland Way te wandelen. Dan ben ik dus in de middle of nowhere praktisch helemaal offline. Nu is de vraag: hoe overleef ik die dode momenten, zoals wachten op het vliegveld? Ook dat komt wel goed.



II.

Ik lees Dagelijkse rituelen van de Amerikaanse auteur Mason Currey. Het boek staat vol minibiografieën van kunstenaars en schrijvers waarbij de focus ligt op de manier waarop zij hun creatieve werkdag vormgeven. Een nieuwe versie van Dagelijkse rituelen verscheen recent met aanvullingen van Ernst-Jan Pfauth¹, die de gewoonten van twintig bekende Nederlanders onderzocht.


Net als Currey en Pfauth ben ik ook bovenmatig geïnteresseerd in hoe anderen het doen. Welke notitieboekjes gebruikt iemand? Met welke pennen schrijft diegene? Wat inspireert de kunstenaar? Ik lees graag blogs waarop mensen daarover vertellen, zoals de People and Blogs-serie van Manuel Moreale, of de website Uses This. Dit boek beschrijft in korte stukjes hoe bijvoorbeeld Haruki Murakami het doet. En hoe Jane Austen, F. Scott Fitzgerald en Graham Greene het deden.


Het beste is om af en toe een paar hoofdstukjes te lezen, maar als je gulzig doorleest, begin je wel wat patronen te herkennen. Koffie maken en drinken komt bijvoorbeeld veel terug in de gewoonten van onze creatievelingen. En wandelen. Voor velen blijkt het beoefenen van de kunsten een kwestie van korte sprintjes en lijden in de tussenpozen. Toch vonden ze allemaal een manier om letters op papier te krijgen of verf op het doek.


Soms zijn de dagelijkse rituelen niet zo bijzonder, andere keren zou je willen je dat de biografie iets langer was om echt tot de kern te komen. Maar diepgang is wellicht niet het belangrijkste van dit boek. Het inspireert wel.


De toevoegingen van Pfauth zijn meer dan welkom. Hoe de klassieke schrijvers het deden verschilt namelijk nogal van hoe we het nu doen. De hedendaagse maatschappij draait een stuk sneller, we zijn veel en constant verbonden en afleiding ligt constant op de loer. Dan kun je, zoals Arie Boomsma, elke dag hout gaan hakken. Maar iets gegronder en realistischer is hoe Aaf Brandt Corstius werkt. Ze organiseert zoveel mogelijk deadlines voor zichzelf. Haar advies aan jonge schrijvers is dan ook: "Zorg dat je op een plek komt waar je veel deadlines hebt en veel output kunt leveren. Want je kunt niet gaan zitten wachten op goddelijke inspiratie en één keer per jaar een gedicht schrijven. Ja, dat kan, maar dan wordt het, denk ik, geen carrière."




III.

Hoe doe ik het? Volgens mij heb ik wel wat gewoonten en rituelen die me aan het werk krijgen. Om te beginnen geloof ik niet in snoozen. Er zijn mensen die zo genieten van het geluid van hun wekker, dat ze hem drie of vier keer willen horen. De mijne gaat één keer en dan sta ik op.


Ik begin elke dag om acht uur met werken. Daarmee vermijd ik de spit in het ov en, omdat de meeste mensen na negenen beginnen, geef ik mezelf dat uurtje cadeau om rustig te lezen en mijn todolijst aan te vullen. Mijn taken schrijf ik met een Lamy Safari-vulpen in een MD Notebook van Midori. Ik heb een simpele datumstempel van Trodat waarmee ik elke dag de huidige datum boven het takenlijstje stempel. Ik hou niet van digitale todolijstjes en ik draag ook altijd een los notitieboekje bij me in mijn zak.


Voor mijn gevoel verdwijnen geschreven aantekeningen minder snel dan notities in de digitale brij. Al hou ik in Notion wel een lijstje bij met linkjes die ik later mogelijk wil gebruiken voor mijn blog. Dat lijstje verwijder ik elke week nadat de blog online komt.


Elke ochtend begint met een kop thee. Daarna drink ik nog twee bakken koffie in de ochtend en soms nog een koffie in de middag. Vooral tijdens het thuiswerken vind ik koffie zetten een fijn rustmomentje tussen het schrijven door. Als ik werk, deel ik mijn dag overigens het liefst in tweeën. Interviewen doe ik graag in de ochtend, zodat ik 's middags kan focussen op het schrijven. De praktijk is natuurlijk grilliger, waardoor die ideale routine niet altijd lukt.


Om vier uur stop ik, al wil het wel eens later worden. Dan lees ik tot het avondeten een boek, maak een wandeling, loop hard of ga ik even gamen. In de avonden kijk ik graag een film en als de tv bezet is, lees ik meestal een boek. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet schrijf.



PS.

De BBC biedt een online schrijfcursus aan met Agatha Christie als leraar. Een deepfake weliswaar. Ik blijf er toch enige moeite mee hebben: overleden personen tot leven wekken zonder dat zij zich daar bij leven ooit over konden uitspreken.



Dit is zo’n belachelijk project dat ik het wel moet delen. Een animator (Andymation op YouTube) is van plan om The Fellowship of the Ring volledig om te zetten in flipbook-animaties. Hij heeft 1.600 mensen nodig om het project te realiseren. Zou mooi zijn als het hem lukt. Weer een geweldig project dat niet werkt zonder een internetcommunity.




Is er een acteur met een betere kop dan Willem Dafoe? Dit is een heerlijk kort filmpje van Modern Weekly met een prachtig eindshot.



Dichter bij het Meisje met de parel van Johannes Vermeer kun je niet komen dan met deze scan van Hirox. In 108 miljard pixels vastgelegd, dus je kan tot heel ver inzoomen. Er zijn ook 3D-scans van verschillende delen van het schilderij gemaakt, waarin de klodders verf en de scheurtjes nog meer tot leven komen.



Op NU.nl schrijf ik sinds kort ook wekelijkse blogs. Deze week gaat het over bezwaar maken bij Meta, zodat je persoonlijke gegevens niet gebruikt worden in hun AI-trainingsmodellen. En hoe je linksom of rechtsom toch wel in die modellen terecht komt.



Zo, deze cover van Creep.




Ik ben nu een paar weken vrij, maar ik schrijf door. Volgende week komt er een (wellicht iets korter) reguliere blog en ik heb bedacht om de week daarna weer een reisverslag te schrijven vanaf de West Highland Way, zoals ik ook deed toen ik in Japan was. Met foto's!


¹ Ernst-Jan mailde me met de vraag of hij me een boek mocht toesturen. Hij verlangde geen wederdienst en we maakten geen afspraken over een publicatie. Al paste de inhoud van Dagelijkse rituelen zodanig in mijn straatje dat ik er graag over schrijf!

Je las weekblog №112, geschreven in de periode van 29 april tot en met 4 mei 2025. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag in je mailbox te ontvangen.

Het is mei en ik doe mee met het initiatief Mei Social Vrij. Apps als Instagram en Bluesky zijn van mijn telefoon af en op de Mac heb ik maatregelen getroffen zodat ik niet op de sociale platforms kan komen. Ik ben benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen, vooral het terugdringen van YouTube-tijd kan wel eens een probleem worden. Maar ik blijf bloggen!



De BBC biedt een online schrijfcursus aan met Agatha Christie als leraar. Een deepfake weliswaar. Blijf ik toch enige moeite mee hebben als het gaat over overleden personen die zich daar nooit tegen konden uitspreken.

© 2022 Rutger Otto

bottom of page