top of page

Bijgewerkt op: 17 nov 2024

An Almanac of Twelve Sports; Boxing (1897) William Nicholson

Het is op deze zondag dat ik de laatste hand leg aan deze blog vooral even bijkomen van Fontaines D.C., gisteren in AFAS Live. Wat een vrachtlading hits hebben die gasten in een paar jaar bij elkaar geschreven. Daarom is het met overtuiging een van de beste bands van de laatste jaren en ze gaan volgend jaar ongetwijfeld bovenaan op de festivalposters staan. En here's the thing: dat is meer dan verdiend.


I.

Netflix pakte uit met de bokswedstrijd tussen Jake Paul (27 jaar) en Mike Tyson (58 jaar). In aanloop naar de avond zelf verscheen een miniserie waarin we de zwaargewichten volgen tijdens hun trainingskamp en krijgen we een kijkje in hun persoonlijke levens. Slim natuurlijk, net als het opgetuigde circus tijdens persconferenties, want boksen draait voor een groot deel om de personages in de ring en de verhalen die ze meebrengen.


Al klonk er veel kritiek op het verhaal dat beide heren in het showgevecht kwamen vertellen. Volgens Regilio Tuur realiseert Paul niet wat hij doet. "Hij laat de wereld zien dat je als wit jochie zomaar de ring in kunt stappen met de beste vechter ooit", zegt hij tegen het AD. "Wat Tyson vroeger als zwarte man gepresteerd heeft, probeert een of ander YouTube-kind met één gevecht onderuit te halen. Dat is niet de boodschap die deze wereld nodig heeft."


En Tyson? Hij wilde laten zien dat hij op 58-jarige leeftijd nog niet is afgeserveerd als bokser. Maar critici zeggen dat hij de prestaties uit zijn verleden te grabbel gooit door hier aan mee te doen (voor miljoenen). Na de wedstrijd sloot Tyson overigens niet uit dat hij nog eens in de ring stapt.


Ergens vind ik het mooi, dit evenement. Ik hou van de grootspraak en het oppompen van de hype. We zien nauwelijks nog gevechten waar de hele wereld naar uitkijkt. De laatste was Floyd Mayweather tegen Conor McGregor in 2017, ook zo’n stunt.


Niet dat dit een echte wedstrijd werd. Jake Paul bokste tegen een oude man, de schaduw van the baddest man on the planet. De pure agressie van Tyson in zijn jonge jaren, die geen genade toonde, was nergens te bekennen. Hij schuifelde door de ring, werd zelfs even uit balans gebracht. Hij bijt nog steeds op zijn handschoenen ("I have biting fixation", grapte hij na afloop). Een enkele harde uithaal in het begin bracht een opleving, maar hij verloor uiteindelijk terecht van het YouTube-kind - dat zelfs leek in te houden. Kortom: het viel tegen. Ook dat is in de bokswereld niets nieuws.


Paul heeft wel gevoel voor show. Hij bokst in een glitterend outfit van een miljoen. Hij komt op in een gifgroene lowrider. Tyson kwam lopend op in een simpel zwart gewaad. Dat verschil is tekenend. Paul versloeg een oude man. "Zoek iemand van je eigen leeftijd", zeg je dan. Je kunt erover fantaseren wat er was gebeurd als Paul had gevochten tegen een jonge Tyson. Voormalig kickbokser Remy Bonjasky heeft wel een idee: "Dan zou Mike na de partij gearresteerd worden voor moord."


 

II.

Timothée Chalamet sprak bijna een uur over Bob Dylan en dat stelt me iets gerust over de aankomende film A Complete Unknown, waarin hij de zanger speelt. Uit het interview met Apple Music blijkt dat Chalamet nog maar een paar jaar geleden in aanraking kwam met Dylan. Maar zoals dat gaat, raakte zijn muziek hem als de bliksem en is ook de acteur nu een nederige discipel in de Kerk van Bob. Bij mij begon het met Mr. Tambourine Man, bij Chalamet begon het met Ballad of a Thin Man.


Chalamet stelt zich nederig op. Hij vertelt dat hij Dylan in de film niet probeert te kopiëren. Het is een interpretatie. "Ik maakte me minder zorgen over hoe Bob een bagel zou eten", zegt hij. "Het belangrijkste was dat ik de uitstraling zou vangen. Als je de echte Dylan wil zien, kijk je maar naar opnames van hem."


De film gaat over Bob Dylan die begin jaren ’60 aankomt in New York. Het vertelt hoe zijn carrière een vlucht nam, maar schetst tegelijk een portret van de artistiekelingen in Greenwich Village; het startpunt van de folkmuziek. "We proberen het mysterie van Bob Dylan niet te ontrafelen", drukt Chalamet de kijker op het hart. "De filmtitel is niet voor niks A Complete Unknown."


Dylan ontmoette Chalamet nooit. Hij schreef niet eens een briefje. "Dat zou het minst Bob-achtige ding ooit zijn als hij dat wel deed", zegt de acteur. Wel keurde Dylan het script goed. Sterker nog, hij maakte aanpassingen in de tekst.


Regisseur James Mangold ging ietwat bibberig naar Dylan, vertelt Chalamet, toen hij een van zijn nummers wilde inkorten voor de film. "Ik vind het heerlijk dat hij zo nerveus naar Bob stapte en dat hij meteen zoiets had van: 'Schrap het derde, zesde en zevende couplet, die heb je niet echt nodig."



 

III.

In Noema Magazine staat een artikel waarin de schrijver zogenaamd aan een taalmodel vraagt om een toekomstbeeld te schetsen over de invloed van AI op de kunstwereld. Het niet-bestaande taalmodel antwoordt dat in 2028 blijkt dat "75 procent van de populairste AI-gegenereerde muziek op Spotify van Spotify zelf is". In dit verhaal schuift de muziekdienst zijn AI-muziek naar voren om menselijke artiesten minder te hoeven betalen.


De auteur noemt zijn artikel speculatieve fictie, maar zo onvoorstelbaar is het niet. Spotify wordt namelijk al overspoeld door AI-liedjes. Soms worden ze door makers geüpload onder bestaande artiestennamen, zodat ze op hun succes kunnen meeliften (en zo wat geld kunnen verdienen). Spotify en muziekuitgevers hebben hun handen vol aan deze 'ensloppification'.


 

PS.

Ik weet hoe bizar het klinkt, maar er kwam deze week goed nieuws uit Den Haag. De btw-verhoging op cultuur, media en sport gaat niet door. Hoewel, de verhoging wordt wel aangenomen, met de belofte hem later terug te draaien. De maatregel staat daarmee op losse schroeven, maar is nog niet helemaal van de baan.


 

De koningen van datavisualisaties op Pudding.cool onderzochten een prangende vraag: sterft het liefdesliedje uit?


 

Ik ga erg goed op dit YouTube-kanaal met de naam Video Game Weather ASMR. Er staan urenlange video’s op met beelden van regen- en stormachtig weer in games, om op de achtergrond aan te zetten.



 

Cassettebandjes zijn weer hip, maar de walkman van Sony wordt al jaren niet meer gemaakt. Er zijn nieuwe alternatieven die er - dat moet gezegd - prachtig uitzien, zoals die van We Are Rewind, maar die een stuk lomper zijn dan de apparaten die we twintig jaar geleden in onze baggy broekzakken schoven. The Verge zocht uit hoe dat komt.



 

Disney+ blijft maar nieuwe films over The Beatles pompen en mij hoor je niet klagen. Op 29 november verschijnt Beatles ’64 van regisseur David Tedeschi en producer Martin Scorsese. De documentaire gaat over het eerste bezoek van The Beatles aan de Verenigde Staten. Met opgepoetste beelden uit die tijd en nieuwe interviews met Ringo Starr en Paul McCartney.



 

10.946 is een stop-motionfilm van Daren Jannace die volledig bestaat uit tekeningen op Post-its. Hij maakte er een jaar lang dertig per dag en dan kom je uit op (ongeveer) 10.946 beelden. Het geluid is afkomstig van audio die Jannace tijdens het jaar met zijn telefoon opnam.



 

Elon Musk, moordenaar van Twitter en fanatiek Trump-supporter, heeft een plekje in de Amerikaanse overheid gekregen. Of net daarbuiten. In elk geval: hij krijgt de taak om eens haarfijn uit te zoeken waar in het overheidsbudget het mes gezet kan worden. Daar denkt 2 biljoen (dat is een bedrag met twaalf nullen, een derde van de federale begroting) te kunnen besparen.


Ondertussen is de zoveelste exodus bij X aan de gang. Het beste alternatief is Bluesky en ik merk dat die dienst er flink van profiteert. Hierbij een starterspakket van Nederlandse journalisten om te volgen.


 

Half-Life 2 bestaat twintig jaar (!) en dat viert ontwikkelaar Valve met een documentaire van twee uur, waarin oud-ontwikkelaars vertellen over de totstandkoming van de game.





 

Je las mijn weblog van 11 tot en met 17 november 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

Bijgewerkt op: 13 nov 2024

View of the Douro towards Porto
I.

Ik schrijf deze nieuwsbrief op mijn telefoon vanuit mijn Airbnb in Porto, waar de herfst nog even uitgesteld wordt door de warme zon die ons naar terrassen en caipirinhas leidt. In een kathedraal was ik eindelijk weer eens onder de indruk van ChatGPT. Een foto van willekeurige bijbelvoorstellingen op de muur maakte van het taalmodel een culturele gids.


We bekeken de doop van Jezus Christus in de Jordaan, wist ChatGPT. “Dit tafereel is een populaire scène in kerken omdat het het begin van Jezus' openbare optreden markeert en het belang van de doop in het christendom onderstreept.”


Onze robotgids gaf zelfs uitleg over de schaal die toevallig nog onderaan de foto te zien was. “De schaal of het bekken onder de reliefscène lijkt een doopvont te zijn, wat de symboliek versterkt: het is een plaats waar gelovigen het sacrament van de doop kunnen ontvangen, zoals Jezus dat deed.”

Niet slecht toch? Ik liet ook nog wat muurschilderingen met Latijnse teksten vertalen en in context plaatsen. Deze werken zijn beroemd en meeslepend zoals topstukken in een museum, toch pikt AI de religieuze symboliek op die me anders was ontgaan.



 

II.

Op Netflix staat de documentaire The Remarkable Life of Ibelin. Over een Noorse jongen met een terminale spierziekte, die steeds minder van zijn lichaam kan bewegen en steeds langer achter zijn computer verdwijnt om de onlinegame World of Warcraft te spelen. Zijn ouders geven hem ruimte maar het knaagt wel: hij zal nooit weten hoe het is om verliefd te zijn, om vrienden te maken en om van betekenis te zijn in het leven van anderen.


Nadat Mats Steen op 25-jarige leeftijd overlijdt, plaatst zijn familie een afscheidsbericht op zijn blog. Vervolgens krijgen ze een vrachtlading mails terug. Allemaal van mensen die Mats via World of Warcraft heeft leren kennen. Want daar leefde hij een sociaal bestaan, hielp hij anderen en werd hij zelfs verliefd op een Nederlandse studente die hij nooit in het echt zag.


De film reconstrueert zijn geheime leven aan de hand van bewaarde logboeken van zijn chatberichten. Dat is fraai gedaan met levendige animaties in de houterige World of Warcraft-graphics. In het spel stond Mats bekend als Ibelin, een detective en womanizer. Daar was hij niet gebonden aan zijn rolstoel, hij kon gaan en staan waar hij wilde. Zijn ziekte zat hem niet in de weg om vriendschappen aan te gaan, al vertelde hij lange tijd aan niemand dat hij steeds verder achteruit ging.


Voor iedereen die ooit deel heeft uitgemaakt van een online community zal het verhaal bekend voorkomen. The Remarkable Life of Ibelin laat de mooiste kant van het internet zien. Het brengt gelijkgestemden van over de hele wereld bij elkaar. Wie je ook bent en waar je ook vandaan komt, online bestaat er voor elke niche een groep enthousiastelingen. Die kan net zo betekenisvol zijn als de offlinewereld. Hou het maar eens droog als je deze film kijkt.



 

III.

Jaws, Star Wars, Jurassic Park, Indiana Jones, E.T., Close Encounters of the Third Kind. De lijst van films die componist John Williams met zijn muziek naar een hoger niveau heeft getild gaat nog wel even door. Nu de beste man in de negentig is, verdient hij eindelijk wel eens een eigen documentaire, zal Disney gedacht hebben. Die staat nu online op Disney+: Music by John Williams.


Verwacht een overzicht een viering van zijn werk in vogelvlucht, waarbij krengen uit de pap worden gevist. Zo spreekt Williams over de vijf beroemde tonen uit Close Encounters of the Third Kind, waarin aliens de aarde bezoeken. "Ik vind dat het iets spiritueels heeft", zegt hij over de klanken. Met de laatste noot die niets afsluit, maar juist opent. "Het is als een zin die eindigt op de woorden 'of', 'en' of 'maar'."


De magie van muziek is niet uit te leggen. Williams vindt het nog steeds lastig om over de dood van zijn eerste vrouw (in 1974) te praten, maar schreef na haar overlijden wel een vioolconcert voor haar. Waar hij geen woorden voor vindt, drukt hij uit met zijn handen. Dat is zo mooi om te zien: de 92-jarige Williams die achter zijn piano gaat zitten en de prachtigste stukken speelt alsof hij niet eens de helft van zijn leeftijd heeft.


Ook mooi is dat zijn bromance met Steven Spielberg duidelijk naar voren komt. Zonder elkaar waren ze misschien nooit zo succesvol geworden. Spielberg herinnert zich de muziek voor Raiders of the Lost Ark op het moment dat Indiana Jones in de slangenkuil valt. "Johnny gaf individuele slangen hun eigen muziek", zegt hij. Dat is niet grappend bedoeld en misschien wel de beste poging uit deze film om het genie van Williams uit te leggen.


PS.

Het is nog altijd wachten op een nieuw video-essay van Tim Rogers. Het is twee jaar geleden dat zijn fantastische video over het Japanse spel Boku no Natsuyasumi verscheen. Hij zette recent 36 van zijn favoriete Xbox 360-games op een rij en dat is ook weer genieten, maar alsjeblieft Tim, kom met een nieuwe Action Button-review.



 

Als je vroeger het geluk hebt gehad om door boeken van Richard Scarry te bladeren, zal dit essay van Chris Ware over de wonderlijke, getekende dierenwereld je bevallen.


"The more one looks at his work, the more one sees how the European daily grocery trip, the walk to a nearby shop or tradesman’s guild, the tiny apple car fit for a worm are not part of the blowout-all-in-for-oneself-oil-fueled-free-for-all toward which America was barreling in the late 1960s."


 

Je las mijn weblog van 4 tot en met 10 november 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

Bijgewerkt op: 3 nov 2024

Artist shows new work to mixed reaction (1913), Orson Lowell

Elk jaar in oktober doen wereldwijd hordes mensen mee aan inktober. Het idee is dan om elke dag een tekening te maken. Er zijn officiële promptlijsten voor als je inspiratie nodig hebt, maar in principe gaat het erom dat je de discipline opbrengt om elke dag iets te maken. Ik deed voor het eerst mee.


Mijn idee was om elke dag zo'n tien minuten per dag te besteden aan een kleine tekening. Het moest iets te maken hebben met horror, want oktober is immers Halloweenmaand. Hieronder zie je de resultaten.



Hoe ik terugkijk op een maand lang tekenen:

  • De plaatjes beginnen klein en worden steeds iets groter, al is dat op de afbeelding niet te zien.

  • Ik begon nooit opnieuw. Als een schets niet werd zoals ik wilde (elke dag), dan moest ik er toch mee door. Dat maakte me creatiever en het leerde me, zoals het mantra van Joost Klein, to trust the process.

  • Ik vond vrij snel een stijl die ik de rest van de maand probeerde vast te houden.

  • Elke dag iets nieuws maken gaf veel voldoening.

  • Het was een goede oefening in arceren (ik heb nog veel te leren).

  • De haast om bij weinig tijd toch een tekening af te vinken/af te raffelen zie je terug op papier.

  • Tekenen is illusies opwerpen, als dat lukt vallen de foutjes in de tekening minder op.

  • Mijn persoonlijke favorieten zijn nummers 4, 6, 11, 12, 23 en 31.


 

Thom Yorke is momenteel bezig met een solotour aan de andere kant van de wereld waar Radiohead-fans van watertanden. Hij speelt de helft van de avond akoestische versies van de mooiste nummers. Op YouTube kun je publieksopnames bekijken van onder meer Fake Plastic Trees, Lucky, Karma Police en Sail To The Moon. Het laatste album van Radiohead verscheen acht jaar geleden, de laatste tour van de band was zes jaar geleden. De bandleden maken geen haast om een nieuwe plaat te maken. Radiohead heeft geen plannen om volgend jaar iets te doen, zei Jonny Greenwood pas geleden. Iedereen is druk met eigen projecten.


Zo speelt zijn broer Colin mee tijdens de tour van Nick Cave and The Bad Seeds. Colin Greenwood bracht vorige maand een fotoboek uit: How to Disappear: A Photographic Portrait of Radiohead. Hierin staan foto's die de bassist tussen 2003 en 2018 maakte van achter de schermen. Dat deed hij met een Yashica T4 Super, een 35mm-compactcamera. De fotoselectie is, gezien de periode van 15 jaar, wat klein. Maar het vormt wel een intiem portret van de band.


We zien vooral de passie voor muziek. Thom Yorke heeft zijn koffer nog niet uitgepakt of hij zit al achter een keyboard. En Jonny Greenwood speelt viool in de badkamer. Omdat hij de akoestiek daar zo mooi vindt, schrijft Colin Greenwood in een begeleidende tekst. Het boek is naast een verzameling foto's ook een terugblik van Greenwood op zijn tijd in de band. Zijn fijne pen maakt het werk al onmisbaar voor Radiohead-fans. Hij beschrijft onder meer de totstandkoming van Radiohead, zijn rol binnen de band, hoe het is om tijd te doden in kleedkamers, touren door de Verenigde Staten en zijn voorliefde voor James Bond. (Ik ben nog steeds boos dat Radioheads Spectre niet werd gekozen als Bond-song voor de gelijknamige film.)


Ook Nederland speelt een rol in het boek. Radiohead speelde zijn eerste festivalshow ooit (!) op Bevrijdingsdag in Haarlem. De band speelde op een woensdagmiddag in 1993 als tweede band van de dag op een klein podium, terwijl Haarlemmers ijsjes aten en langs liepen. "Ik weet niets meer van het optreden zelf", schrijft Greenwood. "Maar ik herinner het beeld van mensen op omafietsen die langs de vijver reden en rijen van witte en oranje tulpen. Later sloot het Nederlandse popduo 2 Unlimited het festival af tijdens zonsondergang met hun razend optimistische hit No Limit."


Radiohead in het voorprogramma van 2 Unlimited. Prachtig beeld.



 

Zolang het nog kan ga ik naar Bob Dylan. Zelfs als zijn toerschema mijn bedevaartstocht naar het niet al te bruisende Düsseldorf voert. Het maakt ook niet uit dat de Mitsubishi Electric Halle een uit de kluiten gewassen gymzaal is.


Een Dylan-concert blijft magisch en is met geen ander concert vergelijkbaar. De spanning voor aanvang van een optreden voel je door het publiek gaan. Het helpt dat iedereen zijn telefoon in een afgesloten zak moet stoppen. Zo’n telefoonverbod heeft hetzelfde effect als op scholen: plotseling voeren mensen weer gesprekken.


Zo leerde ik mijn buurman kennen. Een man uit Nederland, bleek nadat we enkele zinnen in het Engels hadden gewisseld. Uit Utrecht zelfs, een stadsgenoot. "Ik vind mezelf niet echt een Dylan-gek, maar schreef wel tientallen boekjes over hem", zegt hij. Dan herken ik hem: Jochen Markhorst, ik was ooit bij een Dylan-middag in boekhandel Broese waar hij te gast was. De wereld is klein.


Tijdens het eerste nummer, All Along The Watchtower, zie ik vanaf mijn plaats aan de zijkant van het podium alleen de kruin van Dylan. De rest van zijn zittende lijf wordt geblokkeerd door monitoren van de geluidsman die op het podium staat. Gelukkig staat de oude meester (83 jaar) de rest van het concert, zodat ik hem kan zien. De mensen op rijen onder mij hebben minder geluk.


Dylan is al jaren een enigma en dat blijft hij zelfs als je een ruimte deelt. Het licht op het podium is gedimd tot caféniveau, waardoor hij een vage schim blijft. Een groot deel van het concert leunt Dylan over zijn piano als een kroegzanger. Al is hij de jongste niet meer, ruim anderhalf uur staan zonder steun zit er misschien niet in. Hij schuifelt over de planken. Tijdens het concert denk ik aan wat deze man al zestig jaar doet, waar hij is geweest, wat hij heeft bereikt, wat hij al meer dan de helft van mijn leven voor mij betekent. Het is in het moment bijna ondoenlijk om te bevatten.


Hij komt energieker over dan in 2022 in Amsterdam. De liedjes zijn ook beter. Een geniaal pianist zal Dylan niet meer worden, maar de melodieën die hij speelt sluiten dit keer in elk geval meer aan bij wat zijn band speelt. En hij grijpt vaker naar de mondharmonica. Het zijn traktaties om te koesteren. Desolation Row, Key West, Crossing The Rubicon, It’s All Over Now, Baby Blue en natuurlijk Every Grain of Sand. Een paar jonge vrouwen dansten door het gangpad.


Ik heb geen idee of ik Bob Dylan nog eens zie. Op 14 november speelt hij in de Royal Albert Hall in Londen, daarna staan er (vooralsnog) geen concerten gepland. Mocht dit de laatste keer zijn geweest, dan was het een mooie afsluiter. Dat denk ik overigens al jaren. Dus als hij in de toekomst toch terugkeert, ben ik er voor de zoveelste keer bij. Zolang het kan.


 

Menno Kooistra en Maarten Janssens brachten in 2007 de horrorstripbundel Bloeddorst uit. Na 17 jaar verschijnt een tweede deel, in samenwerking met regisseur Martin Koolhoven. Het thema van dit tweede nummer wordt dus film. "Het wordt verontrustend, creepy, under the skin, absurdistisch, surreëel en genre-bending", schrijven de makers op hun website. Niet de minste namen werken mee aan de stripverhalen, denk aan Romano Molenaar, Thé Tjong-Khing en Fred de Heij. Via een crowdfundingcampagne op voordekunst kun je alvast intekenen voor een exemplaar dat dan volgend jaar rond Halloween op de mat valt.


 

Schrijver Warren Ellis besprak in zijn nieuwsbrief comicpagina's die bestaan uit negen panelen. Een fijne analyse van deze specifieke kunstvorm, met heldere voorbeelden. Om te lezen moet je abonneren geloof ik, maar je doet jezelf een plezier.


 

Deze (bekende maar voor mij onbekende) video liet een collega me zien en sindsdien is alles anders.



 

Ik las De Vegetariër van de kersverse Nobelprijswinnaar Han Kang. Een waanzinnig verhaal over een vrouw die plotseling weigert voortaan nog vlees te eten. Na verloop van tijd vertoont ze zelf steeds meer plantaardige trekjes. Toevallig verscheen deze week op de website van het ILFU een essay van Alma Mathijsen over Han Kang en De Vegetariër. Daarin schrijft Mathijsen over het hoofdpersonage: "Zij is iemand die niet kan leven met de gruwelen die we elkaar aandoen, en daar niet langer onderdeel van wil uitmaken. Ik kan het niet lezen zonder aan de misdaden te denken die zich op dit moment in de wereld voltrekken."


 

Niets minder dan een feestweek voor fans van The Cure, want na zestien jaar is er een nieuw album. Songs Of A Lost World is een gitzwarte plaat van acht nummers, uitgesmeerd over bijna 50 minuten. Ik hou ervan, lekker zwelgen met Robert Smith, wiens stem echt de eeuwige jeugd lijkt te hebben. The Cure vierde het uitbrengen van een nieuw album met een concert, dat live werd uitgezonden op YouTube. De band speelde het nieuwe album integraal en knalde er daarna nog twee uur achteraan, bomvol met hits als A Forest, Friday I'm In Love, Boys Don't Cry en Pictures Of You.



 

Het is vijftig jaar na The Rumble in the Jungle, het legendarische gevecht tussen Muhammad Ali en George Foreman. Het was de wedstrijd waarin Ali de wereldtitel heroverde, nadat hij jaren daarvoor zijn bokslicentie kwijtraakte omdat hij weigerde te vechten in de Vietnam-oorlog. "Ik ga niet 10.000 mijl vliegen om een ander arm volk te vermoorden, enkel en alleen om de macht van witte slavenmeesters vooruit te helpen over de rug van zwarte mensen", zei hij. "Mijn vijanden zijn hier, niet in Vietnam." In een terugblik op NRC zag ik kraakheldere zwartwitfoto's van Ali uit die tijd, waaronder een prachtige plaat van Ali in Nederland, twee jaar na Rumble in the Jungle. Hij voer door de grachten van Amsterdam en werd daarna meegesleept naar Volendam. In een aflevering van Andere Tijden Sport uit 2016 worden herinneringen opgehaald.



 

Wired blikt terug op het optuigen zijn eerste website, HotWired, dertig jaar geleden. "We vergaderden over of we hyperlinks in onze teksten moesten stoppen", zegt Howard Rheingold, de hoofdredacteur van de site. "Dat klinkt nu als de vraag of je moet schrijven met interpunctie, maar alles was toen heel, heel nieuw."


 

Donald Trump voert campagne volgens het showworsteleffect, schrijft Corto Blommaert in de Volkskrant. "Trump-stemmers hóéven hem niet te geloven, als ze maar aandacht aan hem besteden." Genoten van dit stuk en de parallel die Blommaert trekt met de werkwijze van de absurde WWE-miljardair Vince McMahon, die de laatste tijd onder vuur ligt vanwege allerlei aantijgingen.


 

Je las mijn weblog van 28 oktober tot en met 3 november 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.

© 2022 Rutger Otto

bottom of page