In de jaren zestig bezoekt John Lennon een tentoonstelling van kunstenares Yoko Ono. Hij klimt een trap op in een ruimte en pakt een vergrootglas om het woord wat in minuscule letters op een papier boven zijn hoofd staat te kunnen lezen. 'Yes', staat daar. Een enorme opluchting, zegt Lennon daar later over. Een positieve boodschap. "Er stond niet 'nee' of 'fuck you', er stond 'yes'."
Het kunstwerk toont aan dat je hoop en positiviteit kunt vinden, al moet je misschien goed zoeken. Die gedachte kunnen we zowel offline als online goed gebruiken. Negativiteit scoort altijd en het is makkelijk om daar in mee te gaan. Ik las deze week op de blog van Jay Springett over hoe hij zich daar bewust tegen probeert af te zetten. Een groot deel van wat op het internet staat, is negatief, schrijft hij. "Maar het is ongezond om alleen maar negatief te zijn. Zo iemand wil ik, in het echte leven of online, niet zijn."
Precies.
Net als Springett besloot ik op een gegeven moment meer te bloggen. Als je wil weten wat mij bezighoudt, lees je deze berichten op mijn eigen hoekje van het internet. "Ik wil geen deel uitmaken van een negatief internet, dus kies ik ervoor daar niet aan bij te dragen", schrijft Springett. "Cynisme als product heeft geen waarde. In plaats daarvan deel ik berichten waarvan ik denk dat zowel mijn lezers als ikzelf er iets aan hebben."
Om die reden lees ik graag blogs van anderen. In je eigen omgeving deel je eerder wat je leuk vindt in plaats van wat je boos maakt. Dat enthousiasme werkt aanstekelijk. Daarom is het fijn dat schrijver Warren Ellis recent een aantal weblogs deelde die hij leest. Zo kwam ik uit bij Springett. Maar ook bij { feuilleton }, The Casual Optimist, Uses This, Ganzeer.Today, The Pen Addict en Notebook Stories. Ik maakte ook al eens een lijstje, maar meer tips blijven welkom. Want ik blijf altijd op zoek naar de ladders die leiden naar een 'yes'.
Een nieuwe game van ontwikkelaar The Chinese Room is reden voor een feestje. Oudere titels Dear Esther (2012) en vooral Everybody’s Gone to the Rapture (2015) vormden prachtige, mysterieuze verhalen die je zelf bij elkaar puzzelt. Je loopt rond door een wereld, neemt die in je op en aan het einde heb je (als je geduld hebt en er voor open staat) iets moois beleefd.
Bijna negen jaar na Everybody’s Gone to the Rapture is er eindelijk een nieuwe game van de Britse studio, met de naam Still Wakes the Deep. Je speelt Caz McLeary, een vloekende Schot die de autoriteiten ontvlucht door op een olieplatform in de Noordzee te gaan werken. Nadat de boor iets vreemds raakt op de bodem, sleurt de game je van de ene in de andere ramp.
Hoewel de gameplay ook dit keer weinig voorstelt (lopen, een hendel omzetten, zwemmen), loodst The Chinese Room je in hoog tempo door een horrorthriller waar je hart sneller van gaat kloppen. Still Wakes the Deep doet denken aan de eerste Alien-film, maar dan op aarde. Met een bevriende crew die je in een openingsscène leert kennen, een olieboorplatform als ruimteschip en een kwaad aan boord wat je niet altijd ziet, maar wel constant voelt.
De game is een rollercoaster van vijf uur, met een verhaal dat vaak beklemmend en uitzichtloos voelt. De griezelige audio kruipt onder je huid. Still Wakes the Deep is niet zo goed als eerder werk van de ontwikkelaar, het verhaal is nu eenmaal meer rechttoe-rechtaan. Toch liet ook dit verhaal me weer wat verstild achter.
Ik zag Signs weer eens, de sciencefictionfilm van regisseur M. Night Shyamalan. Het bleek een heel andere film dan ik me herinnerde. De laatste keer dat ik hem zag, zat ik op de middelbare school. Op de zolderkamer van een vriend analyseerden we het moment in de film waarop je de eerste alien in vol ornaat ziet. Opgewonden kinderen voor een raam. Opzwellende strijkers. Bam. Daar stapt hij achter een struik vandaan het beeld in.
In Signs zie je de aliens niet vaak. Ik geloof dat er simpelweg te weinig geld was voor overtuigende CGI. Soms zie je ze even in een reflectie, soms alleen een contour. Het moment dat je de volledige alien ziet, was destijds angstaanjagend. We bekeken het beeld voor beeld. Zo kwamen we erachter dat het groene wezen al een hele tijd achter de struik staat. Als je dat weet zie je zijn huid al door de bladeren voordat hij een stap zet.
Signs is nog steeds wel spannend, maar nu pas zag ik de ware boodschap van de film. Het gaat niet alleen over een alien-invasie, zoals ik als kind dacht, maar vooral over het terugvinden van God nadat je van je geloof bent gevallen. Dat ligt er heel dik bovenop. Over signs gesproken, sommige tekenen krijg je als jonge kijker niet mee. Net als de belabberde dialogen. Op die leeftijd overheerst de spanning van het onbekende.
Het idee voor de start van deze blog begon met een tip van vriend Lars. Hij kwam met een video-essay over de invloed van Yoko Ono op The Beatles, van maker Lindsay Ellis. Ono krijgt vaak de schuld van het opbreken van de band. Zelfs nu nog, 55 jaar na dato, terwijl inmiddels duidelijk is dat Ono niets met het uiteenvallen van The Beatles te maken had. Onderstaande video maakt dat nog eens glashelder en waaiert uit over interessante zijpaden, met voorbeelden van hoe partners van beroemde mannen vaker de schuld krijgen als hun carrière geruïneerd wordt. Yoko Ono, inmiddels 91 jaar, heeft het doorstaan. Heel inspirerend hoe zij altijd haar eigen koers bleef varen en de kritiek naast zich wist neer te leggen.
"We gaan straks door die deuren en dan krijg je het gevoel alsof je in een Kuifje-strip stapt", zei een van de woordvoerders toen ik op bezoek was bij Airbus in Oegstgeest. Hij had ergens wel gelijk. In de werkplaats worden onderdelen voor de Ariane 6-raket gebouwd. Ik zag er gigantische koepels die over een paar jaar naar de ruimte gaan. Bizar idee. De Ariane 6 is de belangrijke nieuwe draagraket waarmee Europa na jaren van stilstand eindelijk weer zelf lanceringen naar de ruimte kan doen. Afgelopen week maakte hij zijn eerste vlucht. Ik schreef erover op NU.nl (achter de inlog).
Schrijfster Tonke Dragt is overleden. Als kind genoot ik van natuurlijk van haar bekendste werk, De brief voor de koning. Mijn persoonlijk favoriet blijft De Zevensprong, waarvan een geweldige jeugdserie is gemaakt. Helemaal op YouTube te vinden, trouwens.
Filmjournalist Bor Beekman schreef een mooi in memoriam over Shelley Duvall. Haar loodzware rol in The Shining traumatiseerde haar. Op latere leeftijd kampte de actrice met problemen, zowel geestelijk als geldelijk, hoewel ze uiteindelijk in het reine kwam met de trapscène uit de film. Die moest ze 127 keer doen van regisseur Stanley Kubrick. Onvoorstelbaar, als je ziet met wat voor intensiteit ze die speelt. "Het was moeilijk", zei ze in 2021 tegen The Hollywood Reporter. "Maar uiteindelijk was wel een van de beste scènes in de film. Ik zou 'm wel weer eens willen zien."
Journalist Evan Ratliff duikt in de wereld van voicecloning. Met kunstmatige intelligentie zijn slechts een paar seconden van een stem nodig om daarvan een kloon te maken die nauwelijks van echt te onderscheiden is. Die kloon kun je vervolgens van alles laten zeggen. Je kunt er zelfs een chatbot van maken en hem op eigen houtje telefoontjes laten plegen. Dat is precies wat Ratliff heeft gedaan in zijn podcastserie Shell Game, waarvan de eerste aflevering online staat. Grappig en eng.
De eerste trailer voor Gladiator II is uit, met Paul Mescal die het in een arena moet opnemen tegen een man op een neushoorn.
Voorbeeld zoveel van hoe kunstmatige intelligentie de journalistiek uitholt. Schrijvers van The Unofficial Apple Weblog, een oude website met Apple-nieuws, zien hun naam plotseling staan onder nieuwe berichten die met behulp van AI zijn gemaakt. Belachelijk natuurlijk, maar het levert in elk geval een interessant verslag op van 404 Media met de beste kop van deze week: Hocked TUAW.
Je las mijn weblog van 8 tot en met 14 juli 2024. Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief om deze blog elke zondag vanzelf in je mailbox te ontvangen.
